H Ελένη Καραΐνδρου θυμάται...

31 χρόνια μετά την εμβληματική συναυλία της Ελένης Καραΐνδρου στο Ηρώδειο (1988), στις 14 Ιουνίου o εμβληματικός αυτός χώρος θα πλημμυρίσει και πάλι από χρώματα και ρυθμούς της διάσημης Ελληνίδας συνθέτριας, η οποία θα παρουσιάσει ένα πλούσιο μουσικό πρόγραμμα σε δύο ενότητες.

Τι θυμάται όμως η ίδια από εκείνη τη βραδιά του Σεπτέμβρη του 1988:

"Αργά το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου ανηφόρισα μ' ένα ταξί προς το Ηρώδειο κουβαλώντας σε μια τσάντα τα ρούχα για το βράδυ (μόλις το ίδιο απόγευμα εδέησε να τα αγοράσω, και μάλιστα έχοντας ανέβει σ' ένα μηχανάκι, από άγνοια, βιασύνη και αδεξιότητα είχα κάψει το πόδι μου στην εξάτμιση! Ευτυχώς το φόρεμα ήταν μακρύ...). Αληθινά δεν ήξερα τι θα συναντήσω στο θέατρο. Άραγε πόσοι θα ξεκίναγαν για να ακούσουν αυτήν την πρώτη μου συναυλία. Εκατό, διακόσιοι, χίλιοι;... Άγνωστο.

Το ταξί ανέβαινε με δυσκολία κι εγώ έβλεπα με έκπληξη πολύ κόσμο να ανηφορίζει την Αρεοπαγίτου. Θυμάμαι όταν έφτασα έμαθα πως το θέατρο ήταν γεμάτο. Όταν ήρθε η στιγμή κι ο άντρας μου ο Αντώνης Αντύπας μ΄έσπρωξε για να βγω, πήρα μια βαθιά ανάσα και με σίγουρο βάδισμα διέσχισα τη σκηνή... Τότε κατάλαβα πως όλα θα πήγαιναν περίφημα".

"6 Σεπτεμβρίου 1988. Τι σύμπτωση κι αυτή! Ο γιος μου έχει τα γενέθλια του κι εγώ δίνω την πρώτη μου συναυλία και μάλιστα στο Ηρώδειο.

Εκεί, στην πρώτη μου συναυλία, ένιωσα την υπέροχη συνενοχή των μουσικών να με τυλίγει με αγάπη και εμπιστοσύνη και μια καταπληκτική ενέργεια ν' ανεβαίνει από τον κόσμο στην σκηνή και να μας αγκαλιάζει. Τίποτα δεν στάθηκε ικανό να διαταράξει τη μαγεία που γεννήθηκε εκείνο στο βράδυ στην σκηνή. Ούτε καν οι φωνές όσων είχαν αποκλειστεί απ' έξω (με εισιτήρια!).

Και κανείς δεν κατάλαβε ότι η συναυλία παρ' ολίγο να τιναχθεί στον αέρα, μένοντας χωρίς φως, όταν η αστυνομία συνέλαβε αυτόν που είχε τη γεννήτρια επειδή έβαζε μέσα λαθραία ανθρώπους, κι αυτός για να εκδικηθεί (ποιον;) κατέβασε το μοχλό της! Όντως έγινε κάποιο θαύμα εκείνο το βράδυ στο Ηρώδειο και κανείς δεν κατάλαβε ότι οι φωτισμοί του Μπέλλη πήγαν περίπατο και μείναμε με τα συνήθη φώτα του Ηρωδείου από το 45ο λεπτό της συναυλίας. Τουλάχιστον αποφύγαμε τη συσκότιση!"

"Λουσμένοι στο εσωτερικό φως της υπέροχης επαφής μας με το κοινό και τυλιγμένοι σ' ένα αόρατο δίχτυ εκείνη τη νύχτα γίναμε ένα, όλοι οι μουσικοί, και δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας. Και πήραμε πολύ μεγάλη χαρά και συγκίνηση. Ζήσαμε στιγμές μοναδικές, στιγμές απογείωσης. Και το πιο παράδοξο. Για 'μένα που ακόμη και όταν έπαιζα για τρεις φίλους πάθαινα τρακ, μπροστά στους χιλιάδες φίλους εκείνη τη νύχτα, έχοντας δίπλα μου τον πρίγκιπα του ήχου Γιαν Γκαρμπάρεκ, ξεπέρασα τα όρια μου κι έφυγα μαζί του σε δρόμους πρωτόγνωρους..."