Simone Mongelli: Το «κίνημα» της Body Music στην Ελλάδα μεγαλώνει γρήγορα
Γράφει η Ιλένια Χρίστου
Ξεκίνησε ως μουσικός στην Ιταλία! Η αγάπη του για τα κρουστά όργανα της Μεσογείου τον οδήγησε στην Ελλάδα, όπου όπως χαρακτηριστικά παραδέχεται βρήκε αυτό που έψαχνε! Ο Simone Mongelli σε λίγες μέρες συμμετέχει στο International Body Music MiniFest Athens '17 με την παράσταση «Bodyterranean The Show», ξαναζωντανεύοντας το ομώνυμο έργο του σε διαφορετική όμως μορφή αυτή τη φορά!
Simone, διαθέτεις πραγματικά ένα εντυπωσιακό βιογραφικό έχοντας διανύσει μια σημαντική καλλιτεχνική πορεία. Ποιους θεωρείς τους πιο σημαντικούς σταθμούς της;
Ευχαριστώ πολύ! Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάτι συγκεκριμένο. Έχω πολλές καλές και συγκινητικές αναμνήσεις, αλλά σίγουρα θυμάμαι πολύ έντονα το πρώτο βραβείο που πήραμε σαν συγκρότημα σε ένα πανιταλικό διαγωνισμό τζαζ, όταν ήμουν 22 χρονών. Τον είχε διοργανώσει το δίκτυο των καλύτερων Ωδείων και Σχολών τζαζ της χώρας και στον τελικό, όλες οι υπόλοιπες μπάντες αποτελούνταν από καθηγητές, ενώ εμείς ήμασταν μαθητές! Δεν το περιμέναμε καθόλου...
Βέβαια, όπως σε όλα τα όνειρα, το συγκρότημα αυτό δεν κράτησε ούτε ένα ολόκληρο χρόνο μετά από αυτή την επιτυχία...
Πώς βρέθηκες στην Ελλάδα και πώς πήρες την απόφαση να παραμείνεις εδώ, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα εδώ και πολλά χρόνια;
Δούλευα σαν μουσικός στην Ιταλία, αλλά ήθελα να αφοσιωθώ στη μελέτη των κρουστών οργάνων της Μεσογειακής παράδοσης και ήθελα να φύγω από το Μιλάνο. Εκεί δεν είχα ούτε χρόνο, ούτε ευκαιρίες, για να μελετήσω σοβαρά και να προχωρήσω. Αγαπούσα ήδη την ελληνική μουσική και είχα πολύ καλές αναμνήσεις από τις προηγούμενες επισκέψεις μου, είτε για δουλειά είτε για διακοπές. Τελικά στην Ελλάδα βρήκα αυτό που έψαχνα. Έπειτα η Αθήνα, η μουσική, οι άνθρωποι που γνώρισα, με αγκάλιασαν και με έκαναν να νιώσω τόσο καλοδεχούμενος, τόσο οικεία, που, όταν τελείωσα τις σπουδές μου στο Ωδείο, ήταν πολύ δύσκολο να φύγω, παρόλο που πρέπει να ομολογήσω ότι κάποια στιγμή το προσπάθησα...
Πώς μπορεί να συνδυαστεί ο ήχος του σώματος, η φωνή και η παράδοση σε ένα μουσικό έργο;
Για 'μένα ήταν κάτι φυσιολογικό. Από τις αρχές της δημιουργικής μου αναζήτησης, ασχολούμαι με το πάντρεμα της παράδοσης με τις δικές μου εκφραστικές ανάγκες, με την δική μου μουσική προσωπικότητα. Το έκανα με τα όργανα που παίζω και συνέχισα να το κάνω και από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι με την χρήση του ίδιου του σώματος ως μουσικό όργανο.
Στην παράδοση βρίσκω ένα σχετικά ακατέργαστο υλικό, που δεν προέρχεται και δεν βρίσκει το νόημά του στα πλαίσια της μουσικής ψυχαγωγίας, της βιομηχανικής παραγωγής της μουσικής σαν προϊόν. Είναι κάτι που κρατάει την αγνότητα της άμεσης εκφραστικής ανάγκης, για 'μένα το θεμελιώδες στοιχείο της τέχνης, οπότε αυτό ταιριάζει απόλυτα με την δική μου καλλιτεχνική αναζήτηση.
Για πρώτη φορά παρουσιάζεται στο ελληνικό κοινό μια δισκογραφική δουλειά, με τα στοιχεία του «Bodyterranean». Μίλησέ μας γι' αυτό …
Το άλμπουμ έρχεται σα συνέχεια της δουλειάς του συγκροτήματος Kantu Korpu, που είχα ιδρύσει με τον Θάνο Δασκαλόπουλο το 2007. Όταν αυτή η εμπειρία έκλεισε τον κύκλο της, ήθελα να κάνω κάτι, για να μην χαθεί όλο το μουσικό υλικό που είχα δουλέψει εκείνα τα χρόνια για το συγκρότημα. Πρόκειται για ένα μουσικό έργο, όπου όλοι οι ήχοι που ακούγονται παράγονται από το σώμα, χωρίς κανένα άλλο μέσο. Αυτό μπορεί να ακούγεται και πολύ πειραματικό, έως και ακραίο, αλλά το μουσικό υλικό αποτελείται από διασκευές και συνθέσεις εμπνευσμένες από ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια και σκοπούς, ρεμπέτικα και δύο παραδοσιακά τραγούδια της Απουλίας (Κάτω Ιταλία). Η χρήση του σώματος έχει να κάνει με την συγκεκριμένη φάση της δημιουργικής μου πορείας. Κατά τ' άλλα ελπίζω το άλμπουμ να αρέσει για τις μουσικές ιδέες, τις ενορχηστρώσεις, την αισθητική του και να μην κρίνεται απλά «ιδιαίτερο», λόγω του ασυνήθιστου μέσου ερμηνείας. Κάτι αντίστοιχο όντως δεν έχει κυκλοφορήσει στην Ελλάδα και ελπίζω το «Bodyterranean» να βοηθήσει να ανοίξει ένας δρόμος. ώστε τα επόμενα χρόνια να μπορέσουμε να μιλήσουμε για πολλά παρόμοια έργα.
Στις 20 Οκτωβρίου συμμετέχεις με την παράστασή σου «Bodyterranean The Show» στο International Body Music MiniFest Athens '17 στο Θέατρο Πόρτα, όπου θα κάνεις και την επίσημη πρεμιέρα του και αμέσως μετά η παράσταση θα ανέβει στο Θέατρο «Rabbit Hole» (Πέμπτη 26 Οκτωβρίου, 2 & 9 Νοεμβρίου). Τι μας έχεις ετοιμάσει;
Θα δούμε επιτέλους, το άλμπουμ να (ξανα)ζωντανεύει σε μορφή παράστασης, με την προσθήκη της ενέργειας της κίνησης και την ατμόσφαιρα του θεατρικού χώρου, με τους φωτισμούς και τις προβολές να συντελέσουν στο να δημιουργείται ένα ολοκληρωμένο θέαμα. Αυτό που έγινε στο στούντιο, με την συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών (είναι 27 οι «καλεσμένοι» στον δίσκο...), θα γίνει επί σκηνής με 6 άτομα: πέρα από εμένα, θα είναι η Σίσσυ Πιντέλα, η Τζωρτζίνα Βαρδουλάκη, η Αγάπη Διαγγελάκη, η Μάτα Κούρτη και ο Άλκης Δήμος, πέντε νέοι και πολύ ταλαντούχοι και πολυτάλαντοι καλλιτέχνες, από τον χώρο του παραδοσιακού τραγουδιού, της μουσικής, του χορού, και γενικά του performing.
Να σημειώσουμε επίσης ότι ο σχεδιασμός του φωτισμού είναι του Τάσου Σκλαβούνου, η ηχοληψία του Νικόλα Σταυριανουδάκη, και τα γραφιστικά και σκηνικά στοιχεία του Χάρη Μαχαίρα.
Έχεις συμμετάσχει ξανά στο International Body Music Festival στο εξωτερικό;
Ναι, την πρώτη φορά ήταν με το σχήμα Kantu Korpu το 2011, στο San Francisco. Το 2012 το Φεστιβάλ διοργανώθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου δεν συμμετείχα τελευταία στιγμή, λόγω ενός τραυματισμού, ενώ το 2013 ξαναπήγαμε στο San Francisco ως Kantu Korpu, και το 2014 και 2015 ήμουν στην Ιταλία ως σολίστ.
Στην Ελλάδα πώς αντιμετωπίζει το κοινό την Body Music;
Το «κίνημα» μεγαλώνει γρήγορα, όπως άλλωστε στην υπόλοιπη Ευρώπη και τα μαθήματά μας έχουν όλο και περισσότερη συμμετοχή. Γενικά νομίζω ότι πια το κοινό, αν μη τι άλλο, γνωρίζει την ύπαρξη αυτής της μορφής έκφρασης, ενώ μέχρι και πριν από λίγα χρόνια δυσκολευόμασταν να εξηγήσουμε τι ακριβώς κάνουμε. Σίγουρα μεγάλα γεγονότα, όπως το Φεστιβάλ, θα βοηθήσουν στο να διευρυνθεί αυτό το κίνημα και εμείς ελπίζουμε με το «Bodyterranean», δισκογραφικά και σαν παράσταση, να βάλουμε το δικό μας πετραδάκι.
Έχεις ασχοληθεί πολλά χρόνια με την παραδοσιακή μουσική της Ιταλίας και έχεις υπάρξει καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ ιταλικής παραδοσιακής μουσικής "Le vie della Musica". Παράλληλα, έχεις ασχοληθεί πολλά χρόνια και με την παραδοσιακή μουσική της Ελλάδας. Πού συναντιούνται αυτοί οι δύο δρόμοι;
Η παράδοση είναι για μένα μία πηγή έμπνευσης, και επίσης ένα αντικείμενο «επιστημονικού» ενδιαφέροντος, εφόσον η θεωρητική μου ανατροφή είναι στην Εθνομουσικολογία. Από αυτή την άποψη, με ενδιαφέρουν όλες οι παραδοσιακές μουσικές, αλλά πιστεύω ότι είναι επίσης πολύ σημαντικό, για να καταλάβουμε ένα δυναμικό πολιτιστικό στοιχείο όπως αυτό, να έχουμε γνώση και εμπειρία του τόπου και της κοινωνίας που το πλαισιώνουν, να το ζήσουμε λίγο «από μέσα». Εκεί συναντιούνται λοιπόν, στην δική μου πορεία, η Ιταλία και η Ελλάδα, η πραγματική μου πατρίδα και η θετή.
Για όσον αφορά στις συγκεκριμένες μουσικές, πιστεύω επίσης ότι, παρόλες τις έντονες διαφορές, η Μεσόγειος και οι ανάλογες συνθήκες ζωής, όπως και κάποιες κοινές ιστορικές εμπειρίες, έχουν επηρεάσει με παρόμοιους τρόπους τις κοινωνίες μας, τουλάχιστον μέχρι την καταστροφή του αγροτικού τρόπου ζωής, στον εικοστό αιώνα και την ισοπέδωση της παγκοσμιοποίησης και οι άνθρωποι και οι κοινότητές τους έχουν βρει παρόμοιους τρόπους έκφρασης των αναγκών και των αξιών τους, μέσω της μουσικής.
Για να μην το πάμε πολύ προς το επιστημονικό πάντως και να επιστρέψουμε στο προσωπικό, οφείλω να πω ότι ο πλούτος, η ποικιλία, η ζωντάνια και το εξαιρετικό πάντρεμα της Δύσης και της Ανατολής στην ελληνική παράδοση, με έχουν γοητεύσει και γεμίσει θαυμασμό.
Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου βήματα;
Αφενός θέλουμε να ταξιδέψουμε με το «Bodyterranean», στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αφετέρου, η αλήθεια είναι ότι τελευταία, πρώτα με το άλμπουμ, αλλά κυρίως τώρα με την προετοιμασία της παράστασης, δεν έχω αφιερώσει χρόνο στις υπόλοιπες δραστηριότητές μου, οπότε σκοπεύω να επανορθώσω και να προχωρήσουμε και με άλλα ενδιαφέροντα πρότζεκτ, όπως το συγκρότημα «Ολίγον», με τον Αλέξανδρο Καψοκαβάδη, την Έφη Ζαϊτίδου και τον Λευτέρη Ανδριώτη, που ετοιμάζεται για δεύτερη δισκογραφική δουλειά, την συνεργασία με τον Νίκο Τουλιάτο, τις συνεργασίες με το θέατρο, στην Ιταλία και στην Ελλάδα και άλλα πράγματα που προς το παρόν είναι μόνο στο μυαλό...
Και για να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη, θα ήθελα να μου πεις τι σημαίνει ρυθμός για τον Simone Mongelli.
Ο ρυθμός είναι μέσα μας: ο ήχος και ο ρυθμός είναι οι πρώτες μας εμπειρίες ως έμβρυα και σφραγίζουν από την αρχή την συνείδηση της ύπαρξής μας. Ο ρυθμός ρυθμίζει (τυχαία κοινή ρίζα;) την λειτουργία του σώματός μας. Παράλληλα, ο ρυθμός είναι βασικό συστατικό της ζωής και στην υπόλοιπη φύση, όπου ρυθμικά εναλλάσσονται η μέρα με την νύχτα οι εποχές. Η παρουσία και η σημασία του είναι εξαιρετικά μεγάλες. Η σχέση του ρυθμού με το σώμα είναι άμεση και πολύ σημαντική για την συνολική μας ισορροπία και η μουσική με το σώμα, πέρα από μία πολύ ενδιαφέρουσα μορφή τέχνης, είναι μία δραστηριότητα που βοηθάει πολύ στο να (ξανα)ανακαλύψουμε και να ρυθμίσουμε (τυχαία λέξη;) αυτή την τόσο σημαντική σχέση και να (ξανα)βρούμε το επίκεντρο του εαυτού μας.
Σ' ευχαριστούμε πολύ!
Εγώ ευχαριστώ! Να είστε καλά! Σας περιμένουμε στο θέατρο!
ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Σχολιάστε