Με αφορμή μια φωτογραφία
από την Αρετή Κοκκίνου
Πολύς λόγος έγινε προ ημερών για την νεαρή πρόσφυγα που έπαιξε πιάνο στις λάσπες της Ειδομένης. Το θέμα βέβαια προσφέρθηκε για τηλεοπτική κατανάλωση αλλά και δημιούργησε γνήσια συγκίνηση σε φιλότεχνους και μη. Έχει δε ένα τεράστιο σημειολογικό ενδιαφέρον.
Θα πει κανείς, εδώ οι άνθρωποι κομματιάζονται από τις βόμβες, πνίγονται στα πέλαγα οι επιζώντες στερούνται τα βασικά για την φυσική επιβίωση, το πιάνο μας μάρανε; Κι όμως, αυτή η μικρή, ίσως ελαφρώς εμπορική είδηση προσωπικά με έκανε να ξαφνιαστώ και να χαμογελάσω .
Σε συμβολικό επίπεδο το περιστατικό μας έδειξε ότι η Τέχνη τελικά ίσως είναι εκτός από έκφραση του πολιτισμού και μια βαθιά ψυχολογική ανάγκη. Η Τέχνη είναι το αλατοπίπερο της ζωής για τον πολύ κόσμο.
Για τους ίδιους τους καλλιτέχνες, η ζωή τους ολόκληρη. Για τους πονεμένους και κατατρεγμένους η παρηγοριά και η διαμαρτυρία. Για τους λόγιους, τροφή για σκέψη και αντικείμενο μελέτης και στοχασμού. Για τους δήθεν, το πρόσχημα επίδειξης κουλτούρας.
Σίγουρα πάντως η Τέχνη δεν είναι πολυτέλεια…. Μέσα από τις ηλεκτρονικές πια σελίδες μας η ανάγκη για έκφραση παραμένει ίδια, κι ας έχει αντικατασταθεί η πένα και το καλαμάρι από το πληκτρολόγιο και το ποντίκι. Προβάλλοντας λοιπόν το γνήσιο πρόσωπο της Τέχνης είναι σαν να υποκλινόμαστε στην ίδια τη ζωή.
Σχολιάστε