Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής! Πίσω από την ταμπέλα…
από την Αρετή Κοκκίνου
Η αλήθεια είναι ότι είχα πάντα μια δυσπιστία ως προς την πραγματική σημασία των διαφόρων επετειακών ημερών, όπως η Ημέρα Περιβάλλοντος, η Ημέρα αφιερωμένη στο Παιδί, η σημερινή Ημέρα Μουσικής. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν πρόκειται για απλές φιέστες με διεθνή χαρακτήρα ή πραγματικά ευκαιρίες ενημέρωσης, αφύπνισης και συμμετοχής σε δρώμενα σημαντικά γενικού ενδιαφέροντος.
Νομίζω ότι τελικά, όπως σε όλα τα πράγματα, το νόμισμα έχει δύο όψεις.
Η Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής ως θεσμός προτάθηκε από τον τότε Υπουργό Πολιτισμού της Γαλλίας, Ζακ Λανγκ, στις αρχές της δεκαετίας του '80. Με αρχή τη Γαλλία, σύντομα άρχισε να εορτάζεται σε όλη την Ευρώπη. Τότε ήταν στην ακμή της η ιδέα του ευρωπαϊκού πνεύματος και της κοινής προοπτικής, που εκφραζόταν και μέσα από τέτοιου είδους πρωτοβουλίες.
Στις μέρες μας το κοινό ευρωπαϊκό όραμα μοιάζει πλέον παρωδία και η χλιδή τίτλων όπως «Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης» φαντάζουν κενοί. Πίσω από τις φιέστες, και τότε και τώρα, η Ελλάδα του σκυλάδικου, των «γνωριμιών» και στα πολιτιστικά πράγματα, το αδιέξοδο των νέων μουσικών, οι λίγες σχετικά μεγάλες ορχήστρες, η διάλυση μερικών, η δυσκολία συντήρησης των υπολοίπων.
Τι έχει μείνει από όλα αυτά;
Η ίδια η μουσική! Το μεράκι των ανθρώπων! Η πραγματική ανάγκη του ανήσυχου καλλιτέχνη να γνωστοποιήσει τη δουλειά του και να ανοίξει το παράθυρο του μυαλού του σε άλλες κουλτούρες και νέες προσλαμβάνουσες. Τα όμορφα μουσικά παντρέματα. Οι μουσικοί που θα προσφέρουν οι περισσότεροι (ιδίως οι λιγότερο επώνυμοι) την τέχνη τους αφιλοκερδώς την 21η Ιουνίου σε διάφορες γωνιές της πόλης. Η σύμπνοια με τον μουσικό που θα δίνει ταυτόχρονα την ψυχή του σε μια άλλη πόλη της σημερινής Ευρώπης.
Αυτά τα πράγματα αξίζει, αν όχι να τα εορτάσουμε, οπωσδήποτε να τα μνημονεύσουμε!
Σχολιάστε