Ελληνικά τραγούδια στη μέση του πουθενά
Γράφει ο Πέτρος Δραγουμάνος
Όταν ταξιδεύω, ανεβάζω καθημερινά στο fb μια φωτογραφία με ένα μικρό περιγραφικό κείμενο. Στο facebook υπάρχει η ομάδα Γαλήνιος Ωκεανός, όπου τα μέλη δημοσιεύουν φωτογραφίες από ταξίδια τους. Σ' αυτή την ομάδα κοινοποίησα πρόσφατα μια φωτογραφία από το ταξίδι μου στο Laos. Μου έκαναν εντύπωση τα σχόλια, και νομίζω ότι αξίζει να υπάρχουν όλα μαζί στο Μουσικόγραμμα.
Πέτρος
Τρίτη, 14 Φεβρ 2017, εξίμιση το απόγευμα. Καθόμαστε στην βεράντα εστιατορίου πάνω από τον ποταμό Nam Song, στο χωριό Vang Vieng, κεντρικό Laos. Θαυμάζουμε τα βουνά στην άλλη πλευρά του ποταμού, που φωτίζονται αχνά, λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Πίνουμε μπύρα. Ακούγονται αμερικάνικες επιτυχίες της δεκαετίας του 1960 και ανάμεσά τους Τα παιδιά του Πειραιά. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα της στιγμής. Ελληνικό τραγούδι στην ζούγκλα του Laos.
Εύη
Έχω κι εγώ αντίστοιχη ιστορία, αν και με μάλλον λίγο πιο απροσδιόριστα συναισθήματα στο φινάλε. Μια φίλη έχει χαθεί σε δάσος έξω από το Ουλάν Μπατόρ και ο ήλιος πάει να δύσει. Ευτυχώς, ακούει από κάπου μια μελωδία και ακολουθώντας την, φτάνει σ' ένα ξέφωτο, όπου βρίσκεται ένα λούνα πάρκ. Ανακουφίστηκε κι αμέσως μετά "κουφάθηκε", γιατί η μελωδία έγινε κάπως γνώριμη. Είσ' ενα πιστόλι που με σημαδεύει, Νότης. Ακολούθησε το Μου λείπεις του Μαζωνάκη κι εκεί ολοκληρώθηκε το άνοιγμα του ελληνικού πολιτισμού στη Μογγολία.
Σέβη
Πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, σε καραόκε στο Μαρόκο, θέλοντας να αποφύγω να τραγουδήσω, τους λέω ότι δεν ξέρω κανένα ξένο τραγούδι. Και τότε μου βάζει το Φιλαράκι της Βόσσου και αναγκάστηκα να το πω.
Λίτσα
Εχω δυο περιστατικά, σε ένα απο τα Cayman Islands σε μια παραλία στη μέση του πουθενά ακούσαμε ελληνική μουσική στην διαπασών στο μοναδικό καφέ που το είχε ένας νεαρός Έλληνας που η γιαγιά του έμενε δίπλα μου στην Κηφισιά.
Εξω από το Anchorage πάλι στην μέση πουθενά, περνώντας από μια καντίνα εστιατόριο με το χιόνι μισό μέτρο βούρκωσα, ακούγοντας Νταλάρα.
Και στις δυο περιπτώσεις η χαρά τους ήταν αμοιβαία και έφαγα τσάμπα (ήμουν και πιο νέα).
Κύρα
Μου έχει τύχει κι εμένα, σε καφέ σε παραλία της Μπελίζ, να ακούσω το Μπαίνουμε στον Υδροχόο!
Νίκος
Έχω ακούσει κάτι ξεφτιλοτράγουδα Ρέμους και κάτι τέτοια στο Koh Phangan στην Ταϊλάνδη, αλλά έχω ακούσει και Penny and the Swinging cats και Sugahspank σε bar στη Μελβούρνη.
Λίνα
Μας έχουν τραγουδήσει ελληνικά στο Τζιμπαράν, στο Μπαλί.
Μίνα
Ιούνιος 2001, Ιταλία. Τελευταίος προορισμός του ταξιδιού των τεταρτοετών φοιτητών της Σχολής, η Βενετία. Γόνδολες, πρωτοποριακός φωτισμός, κόσμος χαρούμενος, μουσική... Σε ένα από τα αμέτρητα καφέ της πλατείας του Αγίου Μάρκου, μέσα στον ενθουσιασμό μας, πλησιάζουμε την ορχήστρα και τους παρακαλούμε να παίξουν όποια ελληνική μελωδία γνωρίζουν. Δεν μας δίνουν πολλή σημασία και κάτι λένε μεταξύ τους. Κάνουμε πέντε βήματα πίσω, κοιταζόμαστε και καταλήγουμε στο ότι μάλλον δεν έχουν σκοπό να μας κάνουν τη χάρη... Ώσπου, ακούμε την εισαγωγή από τα "Παιδιά του Πειραιά"! Τραγουδάμε, αγκαλιαζόμαστε, κλαίμε από συγκίνηση και παίρνουμε το πιο ζεστό χειροκρότημα!
Αρετή
Σεπτέμβριος 2018, Σουμάτρα. Πολύωρη διαδρομή με ΤΑΧΙ. Οδηγεί γυναίκα μουσουλμάνα. Χωρισμένη με δύο γιους. Κάπνιζε. Βάζει στικάκι με μουσική. Αμερικάνικες και ευρωπαϊκές επιτυχίες. Ξαφνικά Demis Roussos και Forever and Ever. "Αυτός είναι Έλληνας", φωνάζουμε. "Δεν είναι Άγγλος;", μας ρωτά.
Κλείνω το κείμενο με άλλη μία προσωπική εμπειρία. Ανοιξη 1996 στην Υεμένη. Ταξιδεύουμε από το πρωί με το τζιπ. Ντόπιος οδηγός και 4 Έλληνες. Κατάκοποι το βράδυ φθάνουμε στο Αντεν, το μεγάλο λιμάνι της Υεμένης. Το ξενοδοχείο σχεδόν σκοτεινό. Περιμένοντας να πάρουμε τα κλειδιά των δωματίων, ακούω μουσική. Ανοίγω την πόρτα και βρίσκομαι σε μια αίθουσα που έμοιαζε με night club. Ζωντανή ορχήστρα που παίζει τα Παιδιά του Πειραιά. Αποκλείεται να είναι σύμπτωση, σκέφθηκα. Κάποιος τους είπε ότι μπήκε μια παρέα Ελλήνων. Αυτό σημαίνει παγκόσμια επιτυχία. Μέχρι και στην Υεμένη ξέρουν να παίξουν παραγγελιά τα Παιδιά του Πειραιά.
Σχολιάστε