Σε άσπρο-μαύρο

Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται

Τι είπε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου στον Γιάννη Φλέσσα, αμέσως μετά τη βράβευσή του με το Όσκαρ μουσικής

Η παρακάτω συνέντευξη πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 1982, μόλις λίγες ώρες μετά τη βράβευση του σπουδαίου Βαγγέλη Παπαθανασίου με το Όσκαρ για τη μουσική της ταινίας "Οι δρόμοι της φωτιάς".

Ο συνεργάτης μας, Γιάννης Φλέσσας, αναφέρει χαρακτηριστικά:

"Το πρωί που ανακοινώθηκε η βράβευσή του τού τηλεφώνησα στο Λονδίνο, (το τηλέφωνό του μού το είχε δώσει χρόνια πριν η πολύ καλή κοινή μας φίλη, Μελίνα Μερκούρη).

Καλοσυνάτος και ορεξάτος, σήκωσε ο ίδιος το τηλε΄φωνο χωρίς το κατασκευασμένο τρακ που θα είχε κάποιος που μόλις είχε βραβευτεί με το ύψιστο μουσικό βραβείο. Μόνο μεγάλοι συνθέτες έχουν πάρει Όσκαρ μουσικής επένδυσης. Απλός και σίγουρος για τον εαυτό του, τοποθετήθηκε ρεαλιστικά καλλά και με αρκετή συγκίνηση απέναντι στη σπουδαία είδηση".

Πώς σου φάνηκε που σε βράβευσαν, πώς το έμαθες;

Στις 4 το πρωί ένας καλός φίλος απ' το Λος Άντζελες μού τηλεφώνησε εδώ στο Λονδίνο και με ξύπνησε, αναγγέλοντάς μου ότι η Ακαδημία του Κινηματογράφου μού έδωσε το Όσκαρ Μουσικής για το "Chariots of fire". Δεν ξαφνιάστηκα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το περίμενα. Η προηγούμενη βραδιά μου πέρασε όπως όλες οι βραδιές, χωρίς καμιά ιδιαίτερη αγωνία, γιατί ξέρω πάρα πολύ καλά ότι συνήθως δεν είμαι απ' τους μουσικούς που βραβεύονται, αφού η δουλειά μου δεν είναι γραμμένη με προδιαγραφές βραβείων, όπως θα λέγαμε. Γράφω χωρίς ποτέ να υπολογίσω ότι αυτό που κάνω μπορεί να έχει και κάτι άλλο εκτός από την προσωπική μου επαφή με τη μουσική.

Πιστεύεις ότι κάτι θα αλλάξει για 'σένα τώρα;

Τίποτα δεν θα αλλάξει στη ζωή μου. Θα είμαι ο ίδιος άνθρωπος, θα έχω τις ίδιες συνήθειες. Θα ζω στο ίδιο σπίτι... μόνο που θα έχω και ένα Όσκαρ. Αυτό όμως που πραγματικά με συγκίνησε είναι τα δεκάδες τηλεφωνήματα που δέχομαι από την πατρίδα από ανθρώπους, οι οποίοι μου μιλούσαν για το βραβείο με τέτοια χαρά, λες και το είχαν πάρει αυτοί. Και πράγματι, το βραβείο δεν είναι δικό μου, αλλά το έχω πάρει για λογαριασμό όλων αυτών των θαυμάσιων φίλων και βέβαια σ' αυτούς το αφιερώνω. Το Όσκαρ μου είναι ελληνικό.

Με τη φετινή σου βράβευση αλλά και με την πολύχρονη καριέρα σου στο εξωτερικό, πόσο στ' αλήθεια Έλληνας μπορείς να θεωρηθείς μέσα σε μια εποχή παγκοσμιότητας, όπου τα σύνορα καταργήθηκαν και όπου το εθνικό και προσωπικό στοιχείο κάθε καλλιτέχνη κοντεύει να γίνει παγκόσμιο; Είσαι πάντα ένας Έλληνας συνθέτης ή ένας συνθέτης - πολίτης του κόσμου;

Είναι αλήθεια ότι ζω σαν πολίτης του κόσμου από τη φύση της δουλειάς μου, που με αναγκάζει να ταξιδεύω συχνά, να έρχομαι σε επαφή με άλλες χώρες, με άλλους ανθρώπους, να σκέφτομαι να δημιουργώ σε χώρους που δεν είναι πάντα παραπλήσιοι συναισθηματικά με τον ελληνικό. Αλλά η ίδια η δουλειά μου, νομίζω, είναι η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα. Είμαι Έλληνας και Έλληνας συνθέτης εκατό τοις εκατό, που το φως της πατρίδας και η μουσική της παράδοση είναι αυτά που εμπνέουν όχι μόνο το ίδιο μου το έργο, αλλά και ολόκληρη τη ζωή μου.

Πώς ένιωσες, ανταγωνιζόμενος άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες στο φετινό συναγωνισμό του Όσκαρ;

Για 'μένα στην Τέχνη δεν υπάρχει συναγωνισμός. Δεν αισθάνομαι, κερδίζοντας το Όσκαρ, ότι διεκδίκησα και κέρδισα σαν καλύτερος απέναντι σε άλλους κάποιο βραβείο. Αισθάνομαι ότι μέσα από μια συντροφικότητα και μια ανταλλαγή απόψεων και καλλιτεχνικών εκφράσεων στον καιρό που ζούμε, ο καλλιτέχνης βρίσκει έναν πραγματικό σύντροφο στον άλλο καλλιτέχνη. Δεν υπάρχει ούτε καν αυτό που παλαιότερα θα λέγαμε "ευγενική άμιλλα". Στους σημερινούς καλλιτέχνες υπάρχει συντροφικότητα και αγάπη.

Θα σε αφήσω, γιατί καταλαβαίνω ότι θα είσαι όλη μέρα στο τηλέφωνο σήμερα. Και για το τέλος, θέλω να μου πεις ποιον Έλληνα συνθέτη θαυμάζεις.

Για 'μένα ένας μόνο συνθέτης υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Αυτός ο άνθρωπος έδωσε το δικαίωμα και άνοιξε το χώρο, για να νομίζουμε ότι υπάρχουν και διάφοροι άλλοι. Και αυτός ο άνθρωπος είναι ο Μάνος Χατζιδάκις!

(Η παραπάνω συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ τον Απρίλιο του 1982 και υπάρχει στο βιβλίο του Γιάννη Φλέσσα, "Κουβεντιάζοντας - 30 συνεντεύξεις και ένα αντίο", Εκδόσεις Τετράγωνο).

    Μοιραστείτε το άρθρο:

    Σχολιάστε

    ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

    Ο Γιώργος Kαγιαλίκος μάς μιλά για την καθοριστική γνωριμία του με τον Νίκο Κυπουργό

    Γράφει ο Γιώργος Καγιαλίκος Όταν σε μικρή ηλικία ήρθα σε επαφή με το έργο του Χατζιδάκι...

    Συνέχεια

    Ο Αλέξανδρος Καψοκαβάδης θυμάται και γράφει για τη συνεργασία του με το Νίκο Μαμαγκάκη

    Γράφει ο Αλέξανδρος Καψοκαβάδης Στα τέλη Αύγουστου του 2008, γνώρισα για πρώτη φορά, διά ζώσης, τον σπουδαίο Έλληνα...

    Συνέχεια

    «Nα 'τανε το '21»- Τραγούδι με ιστορία και… παρασκήνιο

    Γράφει ο Κώστας Προβατάς Για τα 202 χρόνια που έχουν περάσει από το 1821, ή απλά το '21...

    Συνέχεια

    Συναυλίες ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ 20 ΚΑΙ 22 ΜΑΡΤΙΟΥ 1961

    Γράφει ο Κώστας Προβατάς Τις συναυλίες στο Κεντρικόν στις 20 και 22 Μαρτίου 1961...

    Συνέχεια

    21η Μαρτίου - η «Εαρινή Ισημερία» της Ποίησης...

    Γράφει ο Κώστας Προβατάς Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21...

    Συνέχεια

    Πολυτεχνείο - Ιστορίες ασύλου

    Γράφει ο Κώστας Προβατάς Και ακαρτέρει και ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά... «Κύριε...

    Συνέχεια

    Ειρήνη Παπά: «Πάνω απ' όλα είμαι Ελληνίδα»

    Γράφει ο Γιάννης Φλέσσας Τον Σεπτέμβριο του 1979 συνάντησα την αιώνια Ελληνίδα, Ειρήνη Παπά και...

    Συνέχεια

    Oι συναυλίες του Σταύρου Ξαρχάκου το 1978

    Γράφει ο Κώστας Προβατάς Οι συναυλίες τους καλοκαιρινούς μήνες και μάλιστα μήνα Αύγουστο είναι...

    Συνέχεια

    Ο Γιάννης Κ. Ιωάννου θυμάται: «Πώς γνώρισα τον Μίκη Θεοδωράκη»

    Γράφει ο Κώστας Προβατάς Όταν ρώτησα τον Γιάννη Κ. Ιωάννου για τον Μίκη Θεοδωράκη...

    Συνέχεια