Σε άσπρο-μαύρο

Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται

Γιώργος Μαρίνος:«Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι αμφισβητίας και αναρχικός»

Γράφει ο Γιάννης Φλέσσας
Τον Οκτώβριο του 1983, με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου, «Μόνο για άντρες», σε συνδυασμό με την ύπαρξη της κοσμοπλημμυρισμένης «Μέδουσας» στην καρδιά της Πλάκας, μία συνέντευξη με τον "ανιματέρ" Γιώργο Μαρίνο φάνταζε προσταγή.
Όπερ και εγένετο για λογαριασμό της εφημερίδας "Έθνος"

Γιώργο Μαρίνο, πώς τα πας, τέλος πάντων, μ' αυτή τη φήμη που κυκλοφορεί γύρω από 'σένα. Καμιά «συγκεκριμένη» φήμη, εννοώ τις φήμες γενικά…

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μια σαφή αντίληψη για 'μένα. Αλλά αυτοί είναι πολύ λίγοι φίλοι μου, 2-3 συγγενείς μου. Ο υπόλοιπος κόσμος έχει μια περίεργη άποψη για 'μένα. Καταρχήν, με θεωρεί επιθετικό άτομο. Εγώ δεν είμαι. Από φύση και θέση των πραγμάτων, λόγω ιδιαιτερότητας από πολύ νέο παιδί είμαι άτομο αμυντικό. Στη σκηνή βγαίνω ίσως λίγο επιθετικός. Όμως εγώ δεν μπορώ να το κοντρολάρω, αν θέλεις, γιατί δεν το βλέπω. Ο κόσμος, πάλι, έχει την εντύπωση ότι ζω έκλυτον βίο. Δεν πάνε και τα δύο μαζί. Άνθρωποι που κάνουν μια καριέρα, και μάλιστα εγώ, που την έχω στήσει μόνος μου, δεν έχουν περιθώρια χρόνου να ζουν έκλυτο βίο. Μακάρι να ζούσα.

Γιατί τιτλοφορείς την καινούργια σου δισκογραφική δουλειά «Μόνο για άντρες»;

Έξω από τη γενική άποψη του δίσκου για τους άντρες, έχει και μία ιδιαιτερότητα: Υπάρχουν 4 τραγούδια που αφορούν στις σχέσεις τις ανδρικές, εννοώ τις ομοφυλοφιλικές. Πιστεύω ότι στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι περίεργο!

Πιστεύω ότι η γυναίκα βρίσκεται σε μια κατώτερη θέση από τον άντρα σε διάφορα πράγματα, όπως επαγγελματικά ή οικονομικά. Δεν πιστεύω βέβαια σε όλο αυτό το φεμινιστικό κίνημα, όπως γίνεται. Γιατί γίνεται από γυναίκες βασικά λίγο αντισεξουαλικές, αντιερωτικές. Στους άντρες υπάρχουν σημεία, που είναι κάτω από τις γυναίκες. Όπως ο συναισθηματικός τους τομέας. Οι άντρες έχουν μια καταπίεση από πάρα πολύ νέοι. Καταρχήν από τη μάνα τους. Ξάρουμε όλοι οι άντρες ότι η εξάρτηση από τη μάνα μας είναι τρομακτική και γι' αυτό φταίει η ίδια μας η μάνα βέβαια. Γιατί στο αγόρι ποντάρουνε όλοι. Υπάρχει αυτός ο ερωτισμός.

Μας ντρεσάρουν έτσι, να κάνουμε ένα επάγγελμα, να βγάλουμε λεφτά και να γίνουμε αρχηγοί οικογενείας ή ανεξάρτητοι. Στη γυναίκα δε λειτουργεί αυτό το πράγμα. Βέβαια, υπάρχουν τα οφέλη, που σου είπα- που είναι τα επαγγελματικά και τα οικονομικά- που οι άντρες είναι οι κρατούντες. Αλλά χάνουν από την άποψη τη συναισθηματική.

Εγώ πιστεύω ότι ο άντρας είναι πολύ πιο ευαίσθητος και στον πόνο και στη συγκίνηση. Με τη διαφορά ότι τον κρατάμε από μωρό παιδί. Του λέμε «δεν κάνει να κλαις», «δεν κάνει να πονάς» κ.τ.λ. και δημιουργείται ένα πλέγμα που δεν έχει καλά επακόλουθα. Σε οδηγεί πολλές φορές στην ομοφυλοφιλία . Σε οδηγεί στο να γίνεσαι σκληρό άτομο με τη συντροφιά σου ή με τα παιδιά σου.

Δεν αφήνουν τον άντρα στην κοινωνία μας να εκφραστεί. Αυτό συμβαίνει συνήθως στους μεσογειακούς λαούς, που έχουν μια άποψη για τον άντρα περίεργη. Η άποψη του δίσκου μου είναι αυτή. Δηλαδή, είναι υπέρ των αντρών.

Πιστεύεις στη φιλία;

Ναι! Είναι θείο δώρο η φιλία. Μόνο που πιστεύω ότι, όπως και στον έρωτα, έτσι και στη φιλία τα πράγματα ξεκινάνε από εμάς. Έχουν την άποψη οι περισσότεροι άνθρωποι ότι η σχέση πρέπει να μας χαριστεί. Εγώ αυτό πια δεν το πιστεύω.

Πιστεύω ότι τη σχέση τη φτιάχνεις, την οργανώνεις. Πρέπει να κάνεις το πρώτο βήμα, που δε θέλουν να κάνουν οι άλλοι, λόγω εγωισμού.

Έχω κερδίσει 5 φίλους και είναι σημαντικό σ' αυτή την ηλικία να μετράς 5 φίλους. Γιατί ακριβώς έκανα το πρώτο βήμα. Και όχι μόνο έκανα το πρώτο βήμα, αλλά από τη στιγμή που κατάλαβα ότι κι αυτοί ενδιαφέρθηκαν για 'μένα, τους διεκδίκησα με πάθος. Και μιλάω για καθαρή σχέση, φιλική και όχι ερωτική.

Θα ήθελες να ζεις σε μια διαφορετική κοινωνία από αυτή που ζούμε σήμερα;

Δεν το έχω σκεφτεί αυτό ιδιαίτερα. Όμως θα ήθελα να ήταν κάπως καλύτερα τα πράγματα. Αλλά νομίζω ότι αυτό, έτσι κι αλλιώς, το κατακτάς και 'συ και οι άλλοι. Και η κατάκτηση είναι πιο ωραία από το να υπάρχει ήδη.

Δεν πιστεύω πως υπάρχουν πολλά σωστά πράγματα στην κοινωνία που ζούμε. Θα ήθελα οι άνθρωποι να έχουν μεγαλύτερη οικονομική άνεση, να είναι πιο ευτυχισμένοι. Αλλά αυτό εξαρτάται από τους ίδιους τους ανθρώπους.

Τι είναι για 'σένα ένα είδωλο;

Ένας άνθρωπος που μου εμπνέει ασφάλεια, εκτίμηση, σεβασμό και ειλικρίνεια.

Εσύ νιώθεις πως είσαι κάποιο είδωλο;

Είδωλο με την άποψη των περιοδικών όχι. Πιστεύω όμως ότι μπορεί να είμαι είδωλο για μια μερίδα ανθρώπων που τους πάει αυτό που κάνω στη δουλειά μου. Δε συμφωνώ με την άποψη για τα είδωλα που έχουν τα νεαρά κορίτσια. Που τους αρέσει ένα αγόρι, όταν τραγουδάει. Δε θα μου άρεσε να με αντιμετωπίζουν έτσι.

Θα ήθελα να με εκτιμάνε για όλα αυτά που είμαι: και με τα καλά μου και με τα κακά μου.

Θαυμάζεις κάποιους ανθρώπους και, αν ναι, ποιους;

Καταρχήν θαυμάζω τους πολιτικούς και τους καλλιτέχνες. Οι πολιτικοί με αφορούν περισσότερο και τους εκτιμώ περισσότερο. Όμως εκτιμώ πιο πολύ τον Χορν, τον Χατζιδάκι, τη Συνοδινού, το Στέλιο Βόκοβιτς, τον Τσαρούχη, την Ελένη Βλάχου και τη Μελίνα Μερκούρη.

Αν γινόσουν, Γιώργο Μαρίνο, για ένα 24ωρο Υπουργός Πολιτισμού, τι θα έκανες;

Δε θα έδινα επιχορηγήσεις σε ανθρώπους που ήταν προσκείμενοι στο κόμμα μου. Θα έδινα λεφτά μόνο σε ανθρώπουςπου έχουν αναλώσει τη ζωή τους στο θέατρο, ανεξάρτητα πολιτικής παράταξης. Θα προσπαθούσα να κάνω 1-2 θιάσους από νέους ανθρώπους, πάντα όμως έξω από πολιτικά κριτήρια, εντελώς καλλιτεχνικά.

Θα ήθελα βέβαια να επιστρέψουν πάλι τα Ελγίνεια στην Ελλάδα, αλλα να μπορούν να διατηρηθούν στη χώρα μας. Εδώ υπάρχει πρόβλημα αν μπορούμε να διατηρήσουμε ήδη αυτά που έχουμε. Θα προσπαθούσα να έφτιαχνα μια καλύτερη Τηλεόραση. Θα έκανα την ΕΡΤ ανεξάρτητη, όπως είναι το BBC.

Θα ήθελα να εκτεθείς στο πανελλήνιο αυτή τη στιγμή, λέγοντάς μου τη γνώμη σου για τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Δεν έχω την τύχη να τον γνωρίζω προσωπικά. Έχω διαβάσει ένα του βιβλίο, παλιά. Το είχε εκδώσει πριν γίνει η Χούντα. Πιστεύω ότι είναι ένας πάρα πολύ σημαντικός άνθρωπος, αλλα τον βρίσκω φιλόδοξο για την ελληνική πραγματικότητα. Και πιστεύω ότι δεν επέλεξε σημαντικούς συνεργάτες ή δεν είχε τον καιρό να κάνει κάτι τέτοιο.

Ζήλεψες καθόλου το Λουκιανό Κηλαηδόνη και το περίφημο πάρτι του;

Όχι, καθόλου. Αντίθετα, χάρηκα πάρα πολύ. Βρίσκω ότι αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα λείπουν και ότι δείχνουν ένα πνεύμα ελευθερίας, που εμείς δεν το είχαμε στην εποχή μας.

Εσύ θα έκανες κάτι τέτοιο; Κι αν το έκανες, πού θα το έκανες και πώς;

Αυτό με το οποίο ασχολούμαι δε μου επιτρέπει να κάνω αυτού του είδους τα χάπενινγκ. Καταρχήν, δεν είμαι ένας δημιουργός. Είμαι ένας κακός εκτελεστής και δεν έχω τα φόντα να κάνω κάτι τέτοιο.

Η δική μου δουλειά είναι λόγο ατμοσφαιρική. Οι χώροι που τραγουδάω είναι περιορισμένων θέσεων. Πρέπει να είναι. Έχουν μια ατμόσφαιρα. Γιατί εκεί δε μετράνε το σουξέ, το οποίο δεν είχα ποτέ. Δε μετράνε τα τραγούδια, γιατί δεν είμαι καθαρά τραγουδιστής, πουλάω αέρα, που, αν είναι αρωματικός ή μαγευτικός, έχει καλώς, αν δεν είναι, χάνω και το παιχνίδι ακόμη και στα λίγα άτομα.

Ποιο ήταν το καλλιτεχνικό σου όραμα, όταν ξεκίνησες;

Καταρχήν, ξεκίνησα ως ηθοποιός. Το όραμά μου βέβαια, όπως όλων των ηθοποιών, καλώς ή κακώς, ήταν να παίξω Άμλετ ή Οιδίποδα. Και όλα αυτά τα έβλεπα πολύ ρομαντικά, θέλω να πω τέλεια! Τις σχέσεις των ανθρώπων στο θέατρο τέλειες. Όμως δεν είναι αυτή η αλήθεια.

Υπάρχουν ανταγωνισμοί! Ήθελα λοιπόν να γίνω ένας σπουδαίος ηθοποιός στα πρότυπα του Τάκη Χορν. Δεν έγινα όμως! Μου άρεσε και το τραγούδι, ο χορός, όλα αυτά μπερδεμένα και βρήκα μια διέξοδο να κάνω αυτό που κάνω σήμερα. Δηλαδή κάποια στιγμή προσγειώθηκα.

Είσαι ένα πολιτικοποιημένο άτομο ή απολιτίκ;

Κατά την άποψη των περισσοτέρων Ελλήνων είμαι απολιτίκ. Κατά τη δική μου άποψη, όχι! Είμαι πολιτικοποιημένος. Δηλαδή έχω συνείδηση την ώρα που πάω να ψηφίσω, την ώρα που διεκδικώ τα δικαιώματά μου ως Έλληνας πολίτης. Πιστεύω ότι η πολιτική στην Ελλάδα είναι λόγο φθαρμένη ιστορία.

Εννοώ ότι ο Έλληνας αντιμετωπίζει την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα σαν το ποδόσφαιρο. Όπως τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Και με ένα φανατισμό! Όταν ήμουν νέος ψήφιζα Αριστερά. Και ήταν εντελώς φυσικό.

Ένα νέο παιδί έχει μια άποψη πάρα πολύ ρομαντική για όλα αυτά τα συστήματα. Μετά όμως διάβασα Καίσλερ, ο οποίος είχε στοιχεία που μπορούσαν να με πείσουν. Και με έπεισαν! Με έπεισαν για πάρα πολλά πράγματα. Βρήκα ότι είναι ανέφικτο να γίνε κομμουνισμός στην Ελλάδα, τη στιγμή που κάθε άνθρωπος φοράει «Σανέλ» ή «Άραμις» κολόνια. Ένας κομμουνιστής με τον οποίο συζητούσα, μου είπε ότι «σ' ένα καπιταλιστικό καθεστώς αντιδράς καπιταλιστικά!».

Δεν συμφωνώ βέβαια καθόλου μ' αυτό. Διότι ή είναι αγιοσύνη να είσαι κομμουνιστής ή είναι φούμαρα. Πιστεύω στην αγιότητα του κουμουνιστή του 1940 μέχρι τον Εμφύλιο. Δηλαδή στον άνθρωπο που ταλαιπωρήθηκε, που πήγε εξορία, που φυλακίστηκε, πείνασε, καταστράφηκε. Αυτοί ήταν άγιοι άνθρωποι!

Πρέπει ο καλλιτέχνης να παίρνει θέση στα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα του καιρού του;

Όταν είναι ανάγκη, ναι! Αλλά εδώ στην Ελλάδα, συνήθως ο καλλιτέχνης παίρνει θέση, για να προβληθεί και να βοηθηθεί οικονομικά. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι αμφισβητίας και αναρχικός. Από τη στιγμή που θα κομματικοποιηθεί, μπαίνουν άλλοι παράγοντες που δεν του επιτρέπουν να εκφραστεί ελεύθερα.

    Μοιραστείτε το άρθρο:

    Σχολιάστε

    ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

    Βίκυ Moσχολιού:«Ανήκω σ’ αυτούς που ο λαός τους αναγνωρίζει όσο ζούνε και η Πολιτεία μόλις πεθάνουνε»

    Γράφει ο Γιάννης Φλέσσας Πάντα σε συζητήσεις με συναδέλφους και φίλους δηλώνω πως η Βίκυ Μοσχολιού...

    Συνέχεια

    H Ελένη Καραΐνδρου θυμάται...

    31 χρόνια μετά την εμβληματική συναυλία της Ελένης Καραΐνδρου στο Ηρώδειο (1988), στις 14...

    Συνέχεια

    Σταύρος Ξαρχάκος:«Με την μοναχική μου λειτουργία, διατηρώ την αλήθεια που έχω μέσα μου».

    Δεκέμβριος του 1985. Σταύρος Ξαρχάκος και Γιάννης Φλέσσας σε μία τετ α τετ συνέντευξη για λογαριασμό της...

    Συνέχεια

    Όταν ο Γιάννης Φλέσσας συνάντησε τον Μάνο Χατζιδάκι

    Ο Μάνος Χατζιδάκις πάντα είχε λόγο κοφτερό και οι συζητήσεις μαζί του ήταν απόλαυση. Όταν το Νοέμβριο του 1992 ...

    Συνέχεια

    Όταν ο Γιάννης Φλέσσας συνάντησε τον Οδυσσέα Ελύτη

    H 18η Μαρτίου είναι μέρα ανάμνησης του "Ποιητή του Αιγαίου", μιας που αυτή τη μέρα επέλεξε να...

    Συνέχεια

    Ο αθόρυβος και ταλαντούχος Σταύρος Ξαρχάκος

    Γράφει ο Γιάννης Φλέσσας Με τον Σταύρο Ξαρχάκο συνεργαστήκαμε...

    Συνέχεια

    Koυβεντιάζοντας με την εξόριστη Μελίνα στο Παρίσι

    Γράφει ο Γιάννης Φλέσσας Τον Φεβρουάριο του 1973 συνάντησα τη Μελίνα...

    Συνέχεια

    O Mπομπ Ντίλαν εξομολογείται στο Γιάννη Φλέσσα

    Ο Μπομπ Ντίλαν και ο συνεργάτης μας Γιάννης Φλέσσας τετ α τετ. Η συνέντευξη που ακολουθεί πραγματοποιήθηκε...

    Συνέχεια

    Οι 3 συνεντεύξεις με τη Τζόαν Μπαέζ

    Γράφει ο Γιάννης Φλέσσας Tη Τζόαν Μπαέζ τη συνάντησα 1η φορά στο Παρίσι το 1972 σε...

    Συνέχεια