Χάνομαι γιατί Ρεμβάζω: «Μας αφήνει αδιάφορους ό,τι έχει να κάνει με την τυπολατρία του τραγουδιού»
Γράφει η Ιλένια Χρίστου
Το σχήμα "Χάνομαι γιατί Ρεμβάζω" είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα και εμβληματικά καλλιτεχνικά σύνολα της ελληνικής μουσικής σκηνής. Με μια πορεία που ξεπερνά τις τέσσερις δεκαετίες, συνεχίζουν να δημιουργούν μοναδικά έργα, γεμάτα ποιητικές εικόνες και συναισθηματικό βάθος. Το νέο τους έργο, "Πυξιδοθήκη", είναι μια συλλογή παλαιότερων και νέων ανέκδοτων τραγουδιών σε στίχους του Βασίλη Νικολαΐδη, ενός δημιουργού που έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στη δουλειά τους. Μέσα από την "Πυξιδοθήκη", το σχήμα αποτυπώνει τον καλλιτεχνικό του πλούτο και την ευαισθησία που το χαρακτηρίζει, συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν.
Σε αυτή τη συνέντευξη, συζητάμε με τον Χάρη Γ. Καβαλλιεράτο για το ξεχωριστό αυτό εγχείρημα, την πολύχρονη συνεργασία τους με τον Βασίλη Νικολαΐδη, και το ρόλο που διαδραμάτισαν οι εξαιρετικοί μουσικοί και ερμηνευτές στη δημιουργία της "Πυξιδοθήκης". Ανακαλύπτουμε τη φιλοσοφία που διέπει το σχήμα και πώς καταφέρνει να παραμένει τόσο αυθεντικό και διαχρονικό, μέσα από τις καλλιτεχνικές του αναζητήσεις.
Πριν επικεντρωθούμε στο νέο σας έργο… πώς θα συστηνόσασταν σε έναν νέο ακροατή που δεν έχει ακούσει ποτέ τη μουσική σας; Ποια στοιχεία της ταυτότητάς σας θεωρείτε πιο χαρακτηριστικά;
Σ΄έναν νέον ακροατή... δεν θα έλεγα απολύτως τίποτα. Αν έπεφτε στα χέρια του η “Πυξιδοθήκη”, θα πρότεινα να την ξεφυλλίσει σαν Καζαμία, όπου αναζητά κανείς στις σελίδες του πρακτικές συμβουλές για τους κήπους. Γιατί ένας κήπος μυρίζει πανάρχαια πράγματα, μας πάει πίσω στου χρόνου τις πηγές, εκεί όπου για πρώτη φορά ανακαλύπταμε το εύρος, την ελευθερία του κόσμου ή όταν τυχαία εκεί που περιδιαβάζαμε πέσαμε πάνω σε ΄κείνον τον Κηποκόμο-Αυγουστή τον λέγανε, περιόδευε τις βραγιές των σπιτιών της οδού Πλαστήρα στην Ν. Σμύρνη και κρατούσε σε ζωντάνια τον φυτόκοσμό τους... Αλλά γιατί κάθομαι και τα λέω όλα τούτα; Λέγεται το τραγούδι έχει κι αυτό την δική του χλωρίδα κι ότι, για ν΄ανοίξει ο κάλυκας του, δεν χρειάζεται παρά ανθρώπους γύρω του που να μοιάζουν με Κήπο...
Πώς προέκυψε το όνομα του σχήματος "Χάνομαι γιατί Ρεμβάζω" και τι εκφράζει για εσάς; Πώς πιστεύετε ότι αντιπροσωπεύει την καλλιτεχνική σας φιλοσοφία;
Το “Χάνομαι γιατί ρεμβάζω” είναι στίχος από το ποίημα “Απολογία ενός ρομαντικού” του ποιητή Γιώργου Βέη.
Ποια ήταν η αρχική ιδέα πίσω από τη δημιουργία της "Πυξιδοθήκης";
Το σκεπτικό για την δημιουργία της “Πυξιδοθήκης” ήταν να συγκεντρώσουμε σε μια νέα έκδοση τα τραγούδια που είχαμε κατά καιρούς ηχογραφήσει, σε στίχους του Βασίλη Νικολαϊδη,τα οποία ήταν διάσπαρτα σε βινύλια άφαντα ή δυσεύρετα...
Ο τίτλος "Πυξιδοθήκη" είναι ιδιαίτερα συμβολικός. Πώς καταλήξατε σε αυτόν και τι σημαίνει για εσάς;
Λέγοντας “Πυξιδοθήκη” έρχονται στο νου μας ο Πηδαλιούχος του σύμπαντος, το Παρατηρητήριο του, το μεγάλο σκαρί, το δοιάκι τ΄ουρανού, βαθυγάλαζα χρώματα, το “Άγιος Σώζων”, το διάβασμα των αστεριών... υποτυπώνονται αφενός η καταγραφή μιας πορείας, αφετέρου η δυνατότητα να κρατηθεί κανείς σ΄αυτην την πορεία με τα όργανα πλεύσης της πυξιδοθήκης.
Η συνεργασία σας με τον Βασίλη Νικολαΐδη έχει μακρά ιστορία. Τι σας έφερε κοντά ως δημιουργούς;
Συναπαντηθήκαμε στους πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού του Μάνου Χατζιδάκι στην Κέρκυρα. Η κιθάρα του Β.Ν. είχε μερικές χορδές παραπάνω και υπήρχαν πάντα περίσσια κάρβουνα στη φωτιά του... Κι ακόμα ό,τι έχει να κάνει με την τυποποίηση, την τυπολατρία του τραγουδιού, με τους μικροπωλητές, τους ρεκλαμαδόρους... κατανοήσαμε με την πρώτη ματιά ότι μας αφήνει αδιάφορους...
Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που κάνουν τους στίχους του Νικολαΐδη τόσο ιδιαίτερους και διαχρονικούς;
Η ευχαρίστηση κατά την μελοποίηση των στίχων του Β.Ν. και ό,τι τους κάνει ιδιαίτερους και διαχρονικούς είναι ο Αδριαντοποιός που βρίσκεται μέσα τους – και να μην τον ακούς, τον βλέπεις μέσα στα κείμενα του Β.Ν.– να σμιλεύει υπομονετικά τον αδριάντα του. Βλέπεις τα σύνεργα, το προσευχητάρι του, το λεύκωμα με τις πολύχρωμες σελίδες όπου κρατά φυλαγμένες τις αγάπες του, για να μείνουν ζωντανές στη μνήμη του...
Οι στίχοι του συνδυάζουν έντονα ποιητικές εικόνες και βαθιά νοήματα. Πόσο εύκολο είναι για ένα μουσικό σχήμα να αποδώσει αυτή τη σύνθεση μουσικά;
Είναι σαν να λιάζεις σύκα και σταφίδες στον αττικό ήλιο! Έχεις να διαχειριστείς ένα Υπαίθριο Φως που καταυγάζει τον καμβά σου, όσο οι ελεύθερες παραφράσεις των Ωρών γύρω σου. "Ποτέ δεν ήσουν ατμομηχανή” υποτονθορύζουν , “ηλιοτρόπιο ήσουν...” και η φωνή τους από την τρυφεράδα γίνεται βραχνή... Δεν ανοίγεις ούτε τα φαγητά και τα ποτά που έχεις φέρει μαζί σου, να στρώσεις πάνω στην χλόη...
Όλα αυτά τα χρόνια, ο βασικός πυρήνας σας παραμένει σταθερός, ενώ γύρω από αυτόν συγκεντρώνονται νέοι σπουδαίοι μουσικοί και ερμηνευτές, δημιουργώντας μια μουσική κολλεκτίβα που εξελίσσει συνεχώς τον ήχο σας. Ποια είναι η σημασία αυτής της συνεργασίας στη δημιουργική σας πορεία, και πώς συνέβαλε στη διαμόρφωση του έργου σας "Πυξιδοθήκη";
Πράγματι η γλώσσα της μουσικής μας σοφίστηκε την ορχηστρική διήγηση με το που έκαναν την εμφάνισή τους οι Θόδωρος Κοτεπάνος, Βασίλης Παπαβασιλείου, Σπύρος Σακκάς, Θεοδώρα Μπάκα, Μάρκελλος Χρυσικόπουλος, Μαρία Θωίδου, Μιχάλης Σιγανίδης, Τάσος Μισυρλής, Μιχάλης Σουλάκης, Κόνραντ Καβαλλιεράτος... Δοκιμάστηκαν πιο τολμηρές επεξεργασίες του ύφους κι αρχίσαμε να μιλάμε φωναχτά για όλα αυτά...
Έχετε διανύσει μια πορεία που καλύπτει περισσότερο από 4 δεκαετίες. Πράγμα ιδιαίτερα σπάνιο για ένα μουσικό σύνολο. Τι σας κράτησε ενωμένους;
Η μόνη κι αναντικατάστατη μελωδία της “Βεατρίκης”!
Ποιο είναι το κοινό που προσεγγίζετε σήμερα και πώς έχει εξελιχθεί σε σχέση με το παρελθόν;
Ώρες – ώρες βάνω με το νου μου, θα πρέπει κάποτε να υποθάλψουμε σοβαρά αυτόν τον όρο “κοινό”, ίσως με μια τρυφερή καταβαυκάλιση, όπως είναι το “Ινδιάνικο νανούρισμα” του Γιώργου Φιλιππάκη...
Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος στίχος ή τραγούδι από την Πυξιδοθήκη που έχει ξεχωριστή σημασία για εσάς;
"... Σαν το κρασάκι ο Θάνατος και η Δημοκρατία...".
Σας ευχαριστούμε!
Δική μας η χαρά!
ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Σχολιάστε