Ο Αλέξανδρος Καψοκαβάδης θυμάται και γράφει για τη συνεργασία του με το Νίκο Μαμαγκάκη
Γράφει ο Αλέξανδρος Καψοκαβάδης
Στα τέλη Αύγουστου του 2008, γνώρισα για πρώτη φορά, διά ζώσης, τον σπουδαίο Έλληνα συνθέτη Νίκο Μαμαγκάκη. Ως κλασικός κιθαριστής, ασφαλώς και γνώριζα τον Μαμαγκάκη μέσα από την "Εκδρομή".
Στο Γυμνάσιο πρέπει να ήμουν όταν πρωτόπαιξα κομμάτια από το soundtrack. Στο Λύκειο αγόρασα το άλμπουμ, με τον Γεράσιμο Μηλιαρέση στο ρόλο του σολίστα και την Πόπη Αστεριάδη στο τραγούδι. Την ταινία την είδα κάποια χρόνια αργότερα στην ΕΡΤ. Τότε, η χρήση του διαδικτύου ήταν τρομερά περιορισμένη (αν όχι ανύπαρκτη) και ο όρος «γιουτιούμπ» δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μας.
Για να επιστρέψω, όμως, στην γνωριμία μου με τον μαέστρο, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έγινε τυχαία. Επί μήνες πίεζα τον στενό μου φίλο, Δημήτρη Βαρελόπουλο, ο οποίος συνεργαζόταν μαζί του, να του πει έναν καλό λόγο. Μεσημέρι ήταν. Είχα επιστρέψει από τις καλοκαιρινές διακοπές, βρισκόμουν στο σπίτι μου, τότε, στου Ζωγράφου, με την μετέπειτα σύζυγό μου και κάναμε μικροδουλειές. Χτύπησε το κινητό.
-Παρακαλώ;
-Νίκος Μαμαγκάκης…
Για να μην πολυλογώ, ο συνθέτης ζήτησε να βρεθούμε από κοντά άμεσα. «Ελάτε στο σπίτι μου, τώρα, αν μπορείτε!». Έκτοτε, ο μουσικός μου βίος άλλαξε για πάντα.
Η συνεργασία μας ξεκίνησε με εμένα να ηχογραφώ (κυρίως στο πολίτικο λαούτο, αλλά και σε μία δωδεκάχορδη κιθάρα ή άλλα λαουτοειδή) στο home studio του μαέστρου. Σύντομα, ωστόσο, ο ίδιος μου ζήτησε και να τραγουδάω, καθώς επίσης και να προσαρμόζω ακόρντα στα έργα του, βασιζόμενος σε full scores ορχήστρας που μού έδινε.
Θα έλεγα πως τα πέντε χρόνια δίπλα στον Μαμαγκάκη ήταν ένα δεύτερο πτυχίο, μια δεύτερη μουσική σπουδή. Μου αρέσει να λέω ότι «...σπούδασα στη Μαμαγκάκειο Μουσική Ακαδημία και, παράλληλα, πληρωνόμουν». Σήμερα, δέκα και πλέον χρόνια μετά το θάνατό του όσοι βρεθήκαμε (και παραμείναμε) κοντά του, συμφωνούμε ότι μάς επηρέασε καταλυτικά. Παρόλα αυτά, κανείς μας δεν δέχεται ότι «αποφοίτησε» από τη φανταστική μουσική του σχολή... Πως να το πει άλλωστε;
Προσωπικά θα του είμαι ευγνώμων διότι, εμμέσως, με βελτίωσε ως μουσικό εκτελεστή και τόνισε τη μουσική μου αυτοπεποίθηση.
Η πιο βασική του, όμως, προσφορά συνίστατο στην μετάγγιση της βαθιάς πίστης ότι η σχέση με τη μουσική οφείλει να είναι καθημερινή και ασταμάτητη. Ποτέ δεν σταμάτησε να γράφει. Μέχρι και την τελευταία μέρα, πριν μεταφερθεί στο "Ερρίκος Ντυνάν", τον Ιούλιο του 2013.
Κάποια στιγμή, το 2019, ο σκηνοθέτης Τάκης Σακελλαρίου μού έκανε την τιμή να με συμπεριλάβει στον «κλειστό κύκλο» που επρόκειτο να παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ του με τίτλο "Νίκος Μαμαγκάκης – Λόγος Τελευταίος". Βγαίνοντας από την αίθουσα βρισκόμουν σε σωματική και πνευματική ανησυχία. Το ζωντάνεμα του Μαμαγκάκη μέσα από τη μεγάλη οθόνη μού θύμισε ότι αυτός ο άνθρωπος βρέθηκε στον δρόμο μου, προκειμένου να μου διδάξει ότι κάθε μουσική μου δράση οφείλει να διέπεται από πάθος και ηλεκτρισμό...
Σχολιάστε