Κώστας Λεμονίδης:«Στην Ελλάδα υπάρχει κοινό για όλα τα είδη μουσικής»
Γράφει η Ιλένια Χρίστου
Στροφή στην instrumental μουσική κάνει ο Κώστας Λεμονίδης με την πέμπτη δισκογραφική του δουλειά, «Soul Lament», που αποτελεί αναμφισβήτητα την πιο ώριμη στιγμή της καλλιτεχνικής του πορείας! Ένα album που θα έχουμε τη χαρά να το ακούσουμε σε λίγες μέρες και σε βινύλιο, νιώθοντας - οι λάτρεις του είδους - σα να επιστρέφουμε στις «ρίζες» μας!
Ένα ορχηστρικό κομμάτι σε κάθε μια από τις 4 προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές σου και τώρα ένα ορχηστρικό album με ένα μόνο τραγούδι. Απωθημένο ή ανάγκη να εκφραστείς με ένα διαφορετικό τρόπο, Κώστα;
Ήθελα πάντα να κάνω μουσική χωρίς να είναι τραγούδι. Στο κεφάλι μου ήθελα να κάνω κάποιο soundtrack. Τέλος πάντων, δε δημιουργήθηκαν ποτέ οι κατάλληλες συνθήκες για κάτι τέτοιο, όμως είχα κάποιο υλικό που με οδηγούσε εκεί. Περισσότερο ήθελα να κάνω κάτι το οποίο δεν έχω ξανακάνει.
Με την instrumental μουσική καταργούνται τα σύνορα. Προφανώς γι' αυτό και οι αγγλικοί τίτλοι στα κομμάτια σου. Στην Ελλάδα όμως πιστεύεις ότι υπάρχει κοινό για το συγκεκριμένο είδος;
Έβαλα αγγλικούς τίτλους, καθώς σκέφτηκα πως η μηχανή αναζήτησης του διαδικτύου θα μπορούσε πιθανόν να οδηγήσει κάποιον – που ψάχνει τέτοια μουσική - εκτός συνόρων ν' ακούσει κάτι δικό μου και γιατί όχι... να το κατεβάσει! Πιστεύω πως υπάρχει και στην Ελλάδα κοινό για όλα τα είδη – ίσως να είναι πιο δύσκολο να φτάσεις σ' αυτό. Απ' την άλλη ίσως το συγκεκριμμένο κοινό να είναι πιο εξασκημένο να ψάχνει.
Στην απόφασή σου να κυκλοφορήσεις το «Soul Lament» σε βινύλιο σε οδήγησε η νοσταλγία στις παλιές καλές εποχές της μουσικής βιομηχανίας ή το γεγονός ότι έχει αρχίσει να διαφαίνεται τα τελευταία χρόνια μια τάση για έκδοση βινυλίων;
Λίγο απ' όλα. Είχα πει πως δεν υπάρχει λόγος να βγάλω cd, αφού δεν υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οπότε η δουλειά ανέβηκε στις γνωστές μουσικές πλατφόρμες και δοκιμάζω την τύχη μου με μια έκδοση σε βινύλιο, όπου θα υπάρχει κι ένα κομμάτι επιπλέον. Με τη λογική ότι ο δίσκος απευθύνεται (ορίστε, συνεχώς “δίσκος” λέω ακόμα και για το spotify), σε διαφορετικό κοινό απ' ό, τι οι προηγούμενες δουλειές μου, ίσως να συμπίπτει με το κοινό που αγοράζει δίσκους. Δεν ανήκω σε κάποια εταιρεία, οπότε στη πραγματικότητα κάνω ό,τι αποφασίσω μόνος μου κάθε φορά.
Θα μου επιτρέψεις να ξεχωρίσω το αγαπημένο μου κομμάτι από το album σου και αυτό είναι το «June 21st»… Σημαίνει κάτι συγκεκριμένο για 'σένα η ημερομηνία αυτή ή αφορά μόνο στο θερινό ηλιοστάσιο;
Χαίρομαι πολύ, που το ξεχωρίζεις, γιατί είναι σημαντικό και για 'μένα! Είναι η ημερομηνία γέννησης του γιου μου (και η Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής, αλλά αυτό το σκέφτηκα μετά).
Μου αρέσει που συμπίπτουν τα γενέθλια του μικρού μου με το θερινό ηλιοστάσιο. Πάντα λέω πως ήρθε ο ήλιος μου!
«Mi Mojito en La Bodeguita mi Daiquiri en El Floridita», ο ιδιαίτερος τίτλος ενός ακόμα κομματιού σου, που τράβηξε αμέσως την προσοχή μου. Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό;
Η φράση είναι του Χέμινγουεϊ ή του αποδίδεται τέλος πάντων. Τα Bodeguita και Floridita είναι ιστορικά μπαρ στην Αβάνα, όπου σύχναζε ο συγγραφέας. Ένας αγαπημένος μου δίσκος είναι το "Mambo Sinuendo" των Ry Cooder και Manuel Galban και ήθελα να φτιάξω ένα κομμάτι με παρόμοια ατμόσφαιρα - κάτι που δυνητικά θα έπαιζε μια ορχήστρα σ' αυτά τα μέρη. Στην ηχογράφηση βέβαια πήγε αλλού, αλλά ο τίτλος μου άρεσε και δεν τον άλλαξα.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο σήμερα … Ο τίτλος του album, «Soul Lament», μπορεί να θεωρηθεί και αρκετά επίκαιρος, λόγω της περιπέτειας που βιώνουμε. Ήταν συμπτωματικό;
Είναι τελείως συμπτωματικό, γιατί είχα τον τίτλο απ' το Φθινόπωρο. Έχω παίξει σε 2-3 γκρουπ που είχαν σαν συνθετικό στο όνομα τους τη λέξη “Soul”, ενώ τις μέρες που ηχογραφούσαμε το ομώνυμο κομμάτι είχε τύχει ν 'ακούσω το Lament απ' το «An American Prayer» του Jim Morrison. Κάπως συνδέθηκαν στο κεφάλι μου οι δύο λέξεις…
Ποια είναι η γνώμη σου για τα live streamings που κάνουν σχεδόν όλοι οι καλλιτέχνες αυτό το διάστημα;
Έχω δει κάποια live streamings που μ' άρεσαν, αλλά γενικά δε τα παρακολουθώ και πολύ. Νομίζω πως είναι η ανάγκη των καλλιτεχνών να παίξουν σε κοινό, ενώ βρίσκονται σε καραντίνα. Το σέβομαι απόλυτα αυτό.
Δεν σε έχουμε δει ακόμα να κάνεις κάτι παρόμοιο. Εσύ δεν νιώθεις αυτή την ανάγκη;
Δε μπορώ να πω ότι δε το έχω σκεφτεί, απλά δε μου έχει προκύψει μάλλον.
Τι σε προβληματίζει περισσότερο για το αύριο;
Με προβληματίζει ότι βρισκόμαστε σε αχαρτογράφητα νερά. Απ' ό, τι καταλαβαίνω, δε θα ξεμπερδέψουμε γρήγορα απ' αυτή τη φάση, οπότε δε μπορώ να σκεφτώ τι αλλαγές θα φέρει. Το πιο κοντινό που βλέπω είναι πως σε μεγάλο βαθμό η καθημερινότητα μας, όσον αφορά σε απλές συνήθειες – που μπορεί να μοιάζουν και ασήμαντες – θα είναι διαφορετική. Ελπίζω να βγει κάτι καλό απ' όλο αυτό.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Σχολιάστε