Παντελής Θαλασσινός:«Από την αρχή έδωσα την αλήθεια μου στον κόσμο»

3/1/2019
Σχολιάστε

Γράφει η Αρετή Κοκκίνου

Σε μια εποχή που πολλοί επώνυμοι δημιουργοί τραγουδιών έχουν εγκαταλείψει την διαδικασία κυκλοφορίας ολόκληρων δισκογραφικών πονημάτων (ενίοτε με τη σχετική γκρίνια για τη νεκρή εμπορική δισκογραφία κ.λ.π, κ.λ.π...) ο Παντελής Θαλασσινός παραμένει παραγωγικότατος, με συχνή παρουσίαση νέων τραγουδιών και μάλιστα συνειδητά -όπως λέει ο ίδιος- με θεματικούς δίσκους. Προφανώς η δημιουργική ανάγκη υπάρχει πάντα και το μονοπάτι της έκφρασης βρίσκει το δρόμο του με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Αφορμή της συνομιλίας μας, μια νέα δουλειά, σημαντική τόσο συναισθηματικά όσο και ιστορικά, καθώς πρόκειται για 12 στίχους του Άλκη Αλκαίου που προορίζονταν για εκείνον κατ΄επιθυμίαν του στιχουργού (και μάλιστα με τη σειρά που ο στιχουργός είχε επιλέξει). Σε αυτούς έχει προστεθεί και το τραγούδι “L' Ultimo Barco” σε στίχους του Δημήτρη Λέντζου, ο οποίος προλογίζει το βιβλίο . Ο τίτλος: “12+1 Ηλιοτρόπια”.

Η ιστορία για το πώς έφτασαν στα χέρια του αναφέρεται στην κουβέντα μας, όπως και στην ιστοσελίδα του Παντελή Θαλασσινού και στο δελτίο Τύπου αναλυτικότερα.

Η ακρόαση των κομματιών μού μετέφερε συναίσθημα στη βάση της αλήθειας του τραγουδιού και όχι του εντυπωσιασμού και της φανφάρας. Νιώθω ευγνώμων που μου έδωσε ένα από τα λίγα αντίτυπα της δουλειάς σε usb. Τα (ακόμη ολιγάριθμα) usb είναι μια καινοτομία της συγκεκριμένης έκδοσης, η οποία περιλαμβάνει βιβλίο με στίχους και παρτιτούρες -μεταξύ των άλλων- και cd ή (κατόπιν παραγγελίας) usb.

Ό,τι και αν μου είπε διαπνέεται από απλή, βαθειά και καθαρά καλλιτεχνική σκέψη με το προσωπικό στίγμα που ο ίδιος επέλεξε να δώσει, υπακούοντας στο δικό του είναι και όχι στη μόδα και τις αμφίβολες κατηγοριοποιήσεις. Ο ίδιος καλύτερα να πει τα υπόλοιπα.

"12+1 Ηλιοτρόπια", λοιπόν.. Διάβασα στην ιστοσελίδα σας κάποια στοιχεία για τη συγκινητική και εντυπωσιακή ιστορία αυτής της δουλειάς. Τι συναισθήματα είχατε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της και πώς νιώσατε για όλο αυτό τον τρόπο με τον οποίο οι στίχοι του εκλιπόντος ήρθαν στα χέρια σας;

Τον Άλκη Αλκαίο τον γνώριζα μόνο από το έργο του, τους στίχους του, τα ποιήματά του και τις δουλειές που είχε κάνει μέχρι εκείνο τον καιρό με τον Μικρούτσικο, τον Τόκα, τον Μάλαμα, τον Πασχαλίδη.

Δεν είχατε προηγούμενη γνωριμία, δηλαδή...

Εγώ δεν γνώριζα καν αν με ξέρει... Και μια μέρα μου γράφει απλά ένα γράμμα που μου έλεγε πόσο καιρό ήθελε να συνεργαστούμε και πως αυτά τα 12 στιχάκια που μου έστελνε τα είχε τάξει στο Μητροπάνο για τη νέα του δουλειά. Τα έδωσε στη Λιζέτα Καλημέρη και, την ημέρα που πέθανε ο Δημήτρης Μητροπάνος, εκείνη μου λέει: “Θέλω να σε δω οπωσδήποτε σήμερα”. Και μου δίνει αυτό το γράμμα με τα στιχάκια. Τρομερό πράγμα!...

Είχαν συζητήσει και με το Μητροπάνο να τους έγραφα κι εγώ κάποια, αν όχι και όλα τα τραγούδια. Μόλις είχα κάνει ήδη ένα τραγούδι με το Μητροπάνο στο δίσκο “Στη Διαπασών”, σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου που λεγόταν “Δίψα ο Έρωτας κι Αλμύρα” και μου έγραφε στο γράμμα πως θα τους άρεσε να κάνουμε μαζί ένα δίσκο ή 2,3 τραγούδια ή έστω και ένα.

Τον παίρνω τηλέφωνο λοιπόν και μου λέει: “Παντελή, είδες πως μας προλαβαίνει η ζωή κι εμείς τρέχουμε από πίσω...”.

Πεθαίνοντας το Δεκέμβρη και ο Άλκης Αλκαίος, θέλησα να μην τα βγάλω τα τραγούδια, αν και τα είχε ακούσει και του αρέσανε. Με προέτρεψαν και οι συγγενείς του και πριν από 2,5 χρόνια, το συνέχισα. Ήθελα να το κάνω και βιβλίο, να φαίνονται τα χειρόγραφά του, να βάλω παρτιτούρες μες το βιβλίο, να τα παίζουν σωστά τα παιδιά (οι μουσικοί)... Κάπως έτσι ξεκινάει αυτή η ιστορία , η οποία είναι βέβαια μεγάλη σε χρόνο αλλά πολύ απλή.

Φαντάσου ότι αυτό τον άνθρωπο δεν τον γνώρισα από κοντά. Μου είπε:“Η Λιζέτα με βγάζει από την ατολμία μου και θα σου φέρει αυτά τα στιχάκια”. Τον πήρα τηλέφωνο, ήθελα να πάω εκεί, να του παίξω τα τραγούδια, να του δώσω το cd. Είχε όμως δυσκολίες τον τελευταίο καιρό. Το σεβάστηκα αυτό, δεν πήγα ποτέ. Μετά μας "άφησε" ο Αλκαίος, έμειναν τα τραγούδια. Όλοι οι φίλοι μου τα ήξεραν γιατί τα έπαιζα στις ζωντανές μου εμφανίσεις. Με την προτροπή και των φίλων, είπα: «Ας τα βγάλω».

Δισκογραφικά είστε πολύ ενεργός. Στην εποχή της “κρίσης”, όπου τραγουδοποιοί της ίδιας γενιάς με εσάς σταμάτησαν να βγάζουν ολόκληρους δίσκους, εσείς έχετε αδιάκοπη παρουσία στη δισκογραφία.

Εγώ συνεχίζω, βλέπεις, γιατί έχω ένα χώρο να γράφω τα τραγούδια μου (Σημ. Το προσωπικό του studio). Στην κρίση πάνω, εγώ γέμισα τα συρτάρια μου με τραγούδια. Στην ουσία αυτή είναι η δουλειά μου: να γράφω τραγούδια. Τραγουδάω κιόλας και βγαίνω και τα λέω ο ίδιος, γιατί αλλιώς δε θα παίρναμε ούτε ένα ευρώ. Πλέον στη δισκογραφία βάζεις κι απ' την τσέπη σου... Βγήκαμε σε κάποιες συναυλίες το καλοκαίρι και γι' αυτό είπα πως θα τη βγάλω τη δουλειά και σε βιβλίο- cd και, μια καινοτομία, USB, στην τελευταία σελίδα. Απλά πρέπει να το ζητήσει κάποιος, γιατί δεν είναι πολλά τα κομμάτια.

Νιώθω ότι με τη δισκογραφία δίνω ένα «παρών» με καινούργια τραγούδια, γιατί η εποχή πάσχει από καινούργια πράγματα. Καλλιτέχνες υπάρχουν πολλοί αλλά καινούργιες δουλειές βλέπεις ότι δε βγαίνουν. Αισθάνομαι ότι τα τραγούδια που είναι καλά και έχω στο συρτάρι μου πρέπει σιγά σιγά να βγουν. Έκανα και το “Φωνήεν” πριν από λίγο καιρό, με τα τραγούδια του Βαγγέλη Γιαννάκη.

Να σταθούμε λίγο στον τραγουδοποιό αυτόν;

Είναι ένας άνθρωπος όχι πολύ γνωστός, αλλά εγώ είμαι μεγάλος fan του! Είναι ένας ποιητής, ένας βιοτέχνης τραγουδιών! Τα τραγούδια του είναι ποιήματα με μουσικές. Για όσους δεν το ξέρουν, ο Βαγγέλης Γιαννάκης είναι εκείνος που κάνει όλες τις μουσικές στα θεατρικά του Δήμου Αβδελιώδη. Είχε κάνει ένα δίσκο, τη “Βόλτα”, με τον Ανδρέα Καρακότα, όπου συμμετείχα κι εγώ με ένα τραγούδι. Έχουμε κάνει μαζί μια τεράστια δουλειά, "Ο Μεγαλέξανδρος και ο Καταραμένος Δράκος" (σημ. από τη θεατρική παράσταση του Δήμου Αβδελιώδη) , όπου όλα τα τραγούδια ηταν δικά του. Έχω ορκιστεί ότι, όποτε μπορέσω, θέλω να του κάνω τα τραγούδια του δική μου παραγωγή, για να δίνει το "παρών" και να ακουστεί αυτός ο ψίθυρος της ψυχής του που έχει κάτι να πει.

Να ένας ακόμη άνθρωπος που αξίζει να γνωρίσουμε. Προσωπικά επιδιώκω να γνωρίζω νέους δημιουργούς, είναι πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι εκεί έξω.

Πάρα πολλοί! Αλλά βλέπεις ότι επιπλέουν κάποιοι άνθρωποι που είναι συμφιλιωμένοι με τις ιδεολογίες της σημερινής αγοράς. Ενώ οι άλλοι που δεν είναι, δεν γίνονται τόσο γνωστοί από τον κόσμο...

Εκτός από τον Βαγγέλη Γιαννάκη, είστε πολύ γενναιόδωρος στην υποστήριξη και άλλων νέων δημιουργών. Έχετε κάνει πολλές συμμετοχές.

Οι συμμετοχές μου έχουν φτάσει πάνω κάτω τις 100... Φαντάσου ότι, όταν είχα κάνει το “Από άλλα περιβόλια” πριν από 8-9 χρόνια με τραγούδια που είχα πει σε άλλους δίσκους, είχαν φτάσει τις 60. Από τότε έχω πει άλλα 30-40.

Αυτό είναι ωραίο γιατί φεύγω από τη μανιέρα τη δική μου, τον τρόπο που γράφω, όταν λέω μόνο τα δικά μου. Μπαίνω και σε άλλες φόρμες ανθρώπων που γράφουν και φεύγω από τη μονοτονία του να παίρνει η φωνή μου μόνο τα δικά μου μοτίβα. Πηγαίνω και τραγουδάω παραδοσιακά, με rock μπάντες καμιά φορά, τα δικά μου, κιθαριστικά, ακουστικά, σε άλλους δημιουργούς συμμετοχές σε live. Κάνω πολλά πράγματα και δεν τα φοβάμαι, γιατί ξέρω ότι μπορώ εύκολα να αφομοιώσω άλλες μουσικές.

Να μιλήσουμε λίγο ακόμα για το παρελθόν. Σκεφτόμουν, προετοιμάζοντας τη συνέντευξη, ότι εν τέλει έχετε συνεργαστεί με τους πιο αναγνωρίσιμους Έλληνες εκλιπόντες στιχουργούς. Ο Άλκης Αλκαίος τώρα, ο Ηλίας Κατσούλης, ο Μάνος Ελευθερίου.

Είναι και άλλοι αλλά ευτυχώς ζουν (γέλια). Ο Κώστας ο Φασουλάς, ο Βαγγέλης ο Βελώνιας... Είναι πολλοί εκείνοι που μου δίνουν στίχους και νιώθω τυχερός, που δεν κάθομαι να γράφω στίχους μόνος μου...

Προηγουμένως είπατε ότι η αλληλεπίδραση με άλλους δημιουργούς ανοίγει νέους ορίζοντες στη σκέψη σας. Το ίδιο ισχύει και για τους στίχους άλλων ανθρώπων;

Ναι, ακριβώς το ίδιο! Και δε φοβάμαι να κάνω τραγούδια με άγνωστους εντελώς στιχουργούς και καλλιτέχνες, αρκεί να με έχουν συγκινήσει οι στίχοι τους. Δεν συνεργάζομαι μόνο με επιτυχημένους, για να κάνω τραγούδια. Δεν γράφουν ωραία τραγούδια μόνο οι επιτυχημένοι! Σε όλους πέφτει ένα ωραίο τραγούδι! Να το ξέρεις αυτό...

Εκτός από τον Άλκη Αλκαίο, στον οποίο αναφερθήκαμε, θέλετε να μου πείτε μία μικρή ιστορία ή περιστατικό ή κάποια σχόλια για κάποιον από τους στιχουργούς με τους οποίους συνεργαστήκατε;

Για τον Ηλία Κατσούλη έχω πει πάρα πολλά. Ήταν πατέρας, αδερφός, φίλος... Ακόμα του ανανεώνω την κάρτα διαρκείας στην ΑΕΚ, μετά από δέκα χρόνια. Θέλω η θέση δίπλα μου να γράφει “Ηλίας Κατσούλης”...

Τον Μάνο Ελευθερίου τον γνώρισα, όταν ήταν να κάνουμε ένα δίσκο του Νικόλα Μητσοβολέα, (σημ. “Πες μου παραμύθια”, 1993) που έχει φύγει και αυτός απ' τη ζωή. Τα μισά τραγούδια ήταν του Γιάννη Σπανού, τα άλλα μισά δικά μου. Στα δικά μου είχε γράψει στίχο ο Ηλίας Κατσούλης και ο Μάνος Ελευθερίου, 3 τραγούδια ο ένας, 3 τραγούδια ο άλλος. Και στα τραγούδια του Σπανού είχαν γράψει στίχο σε τρία τραγούδια ο καθένας, αντίστοιχα. Είχα τρελαθεί με τη γενναιοδωρία του Μάνου Ελευθερίου. Μέχρι τότε είχα γνωρίσει στιχουργούς μεγάλους που ο ένας ζήλευε και μισούσε τους στίχους του άλλου (με την καλή έννοια). Ο Ελευθερίου όμως, όταν του διαβάσαμε τους υπόλοιπους στίχους του Ηλία Κατσούλη, που θα έμπαιναν στο δίσκο είπε:

“Παιδί μου, σταμάτα, γιατί θα πάθω κάτι... Ποιος έχει γράψει αυτά τα αριστουργήματα;”

“Ο Ηλίας Κατσούλης”, του είπαμε.

“Α, τον ξέρω αυτό τον μπαγάσα! Αυτός είναι πολύ καλός”, απάντησε.

Και ο Ηλίας Κατσούλης να φανταστείς ήταν μεγάλος σε ηλικία εκείνο τον καιρό. 45 ετών μπήκε στη δισκογραφία, δεν ήταν μικρούλης. Γι' αυτό έγραφε μεστά, αφαιρετικά, όχι περιγραφικά ή ό,τι του κατέβαινε στο μυαλό να το γράφει.

Ξαναγυρίζοντας στα “12+1 Ηλιοτρόπια”, παρατήρησα ανάμεσα στους ερμηνευτές και την κόρη σας, τη Φαίδρα. Πώς είναι να συνεργάζεσαι με το παιδί σου σε μία δισκογραφική δουλειά;

Δεν συνεργάζομαι με το παιδί μου, απλά, όπως και στην προηγούμενη δουλειά, τα “Παιδικά παιχνίδια”, που συνεργάστηκα με τον Κώστα Φασουλά, τραγουδάει κάτι σε εντελώς οικογενειακό περιβάλλον.

Είναι πολύ καλή τραγουδίστρια, όπως θα διαπιστώσεις, αλλά ντρέπεται να τραγουδήσει πιο έξω, δεν έχει όνειρο να γίνει τραγουδίστρια. Εγώ είμαι της άποψης ότι τα παιδιά πρέπει να γίνουν αυτό που τους κάνει χαρούμενους και όχι αυτό που “πρέπει” να γίνουν ή αυτό που ονειρεύονται. Η δουλειά μας πρέπει να μας κάνει χαρούμενους, να πηγαίνουμε με γέλιο το πρωί.

Ολίγων προνόμιο, δυστυχώς... Να μιλήσουμε λίγο και για τη Χίο, την οποία αγαπάτε ιδιαίτερα.. Υπάρχει και μία σχετική δισκογραφική δουλειά σας, με τίτλο “Με Δύο Ρολόγια”.

Στη Χίο πηγαίνω ανελλιπώς 2 φορές το χρόνο! Όταν ζούσε η μητέρα μου, πήγαινα 1 φορά το μήνα, έχουμε το σπίτι μας εκεί... Η αδερφή μου ζει εκεί, όπως και ο αδερφός μου ζει στην Πάρο, είμαστε 3 αδέρφια.

Αυτή η δουλειά ήταν μία παραγωγή δική μου και του Σωτήρη Χατζημανώλη, ο οποίος ζει στην Αυστραλία και μου ζήτησε να κάνουμε δουλειά για τους Χιώτες μετανάστες, με επίκεντρο το χωριό του, όπου τον Αύγουστο του 2016 θα γινόταν μια σύναξη όλων των Χιωτών που ζούσαν στο εξωτερικό: Αμερική, Αυστραλία, Καναδά, Νότιο Αφρική και όπου αλλού υπήρχαν μετανάστες. Του έγραψα ένα cd που ήταν συνέχεια της δισκογραφίας μου και έβαλα και τραγούδια της ξενιτιάς μέσα. Οι πιο πολλοί στίχοι ήταν της Ευγενίας Ασλανίδου. Δουλεύει σαν δημοσιογράφος στη Χίο και είναι εκπληκτική! Κυριολεκτικά γράφει με αίμα!

Πάντως, όλοι μου οι τελευταίοι δίσκοι είχαν ένα concept, δεν ήταν τραγούδια διαλεγμένα από 'δω κι από 'κει που τα πήρα έτσι μέσα από το συρτάρι. Τα “Δύο Ρολόγια” ήταν γραμμένα ειδικά για τους ξενιτεμένους, ο προηγούμενος δίσκος , “Να 'ταν ο πόλεμος χορός” ήταν αναφορά στα παλιά παιχνίδια που παίζαμε και τα κάναμε τραγούδια με στίχους του Κώστα Φασουλά.

Και στις 3 τελευταίες δουλειές με έχουν βοηθήσει πολύ ο μπασίστας Πέτρος Βαρθακούρης και ο Λευτέρης Χαβουτσάς (σημ. βιρτουόζος κιθαρίστας, ουτίστας και μουσικός δημιουργός) που έρχονταν εδώ καθημερινά και καθόμασταν και "παλεύαμε" τα τραγούδια. Μαζί τους μαθαίνω συνεχώς πράγματα, όπως κι εκείνοι μαθαίνουν από εμένα και κάπως έτσι συνεχίζουμε και κάνουμε μουσικό παρεάκι.

Αυτό έχει πια χαθεί. Βλέπεις ότι παίζουν πια άνθρωποι ένας ένας στους δίσκους πάνω σε έναν οδηγό, χωρίς να γνωρίζονται μεταξύ τους. Γινόταν και παλιά, αλλά τώρα πια ο καθένας κάθεται σπίτι του και βάζει όργανα από midi, από το computer... δυστυχώς. Δεν λέμε όχι στην πρόοδο και στη μουσική, γιατί οι κώδικες αλλάζουν, η μουσική αλλάζει, όπως αλλάζουν και οι Τέχνες και όλα.

Βλέπουμε π.χ. κάποια project που δημιουργούν εικαστικοί καλλιτέχνες για μια ημέρα μόνο, βάζουν άμμο, στήνουν ένα σκηνικό, πηγαίνεις βλέπεις την άποψή τους και μετά με το φτυάρι τα φορτώνουν και τα πετάνε.

Και το ίδιο το θέατρο δεν είναι εφήμερη τέχνη;

Κάπως έτσι είναι. Το θέατρο βέβαια έχει ένα λόγο, ένα κείμενο που θα σε "πιάσει" και θα σε συγκινήσει. Πηγαίνοντας σε κάτι εικαστικό, δεν ξέρεις τι θα δεις... Οι Τέχνες είναι κάτι περίεργο, είναι το άλλο μάτι, το άλλο πρίσμα, η άλλη ματιά ενός καλλιτέχνη που μπορεί να μας δώσει αυτό που είχαμε μέσα μας κι εμείς δεν το τολμούσαμε.

Εκτός από τους μουσικούς που προαναφέρθηκαν, θα θέλατε να αναφέρετε κάτι για άλλους μουσικούς συντελεστές;

Να προσθέσω ότι στο τραγούδι “Το Πανέρι”, αυτό που είχα γράψει πρώτο πρώτο και είχε ακούσει ο Άλκης Αλκαίος εν ζωή, παίζει σαντούρι εκπληκτικά η Στέλλα Βαλάση και βιολί ο Σωτήρης Μαργώνης. Πήγα στη Χίο, ηχογράφησα τα 4 λαϊκά τραγούδια του δίσκου και έπαιξε μπουζούκι ο Μανόλης Στάθης, αυτός που έπαιζε στις παλιές μου δουλειές, και τύμπανα ο Μιχάλης Βούκουνας, που επίσης συνεργαζόμαστε παλιά. Δηλαδή οι μουσικοί που τους γνωρίζω και ξέρω ότι θα παίξουν καλά είναι οι παλιοί μου συνεργάτες που πηγαίνω και τους βρίσκω ή έρχονται εδώ και παίζουν. Τραγουδούν η Λιζέτα (Καλημέρη) και όπως προείπα, η Φαίδρα σε ένα τραγούδι.

Και να κλείσω, ρωτώντας σας κάτι τελευταίο: Από την αρχή της μουσικής σας διαδρομής, τους "Λαθρεπιβάτες" κι ακόμα πιο πριν, νιώθετε ότι έχουν εκπληρωθεί τα καλλιτεχνικά σας όνειρα; Υπάρχει κάτι ακόμα ανικανοποίητο;

Δεν είχα όνειρα καλλιτεχνικά. Η πρώτη μου επαφή με τη δισκογραφία ήταν με τον Γιάννη Νικολάου και τους "Λαθρεπιβάτες". Κάναμε αυτά τα 4 cd, γίναμε γνωστοί, αλλά, όταν ξεκίνησα πάλι μόνος μου με το “Νύχτας Κύματα” το '93-'94, ήταν σαν να ξεκινούσα ξανά απ' την αρχή. Σκέφτηκα τι είδους στίγμα ήθελα να δώσω, ποιος είναι εγώ πραγματικά.

Ένιωθα ότι, για να μπορέσω να υποστηρίξω τον εαυτό μου, έπρεπε να δώσω τις αλήθειες μου, την αληθινή μουσική που είχα μέσα μου, όχι να ψάξω να βρω κάτι που αιωρείτο, λόγω μόδας ή για άλλους λόγους. Ήθελα να δώσω κάτι που να μπορώ εν καιρώ να το υποστηρίξω! Έτσι, έδωσα απ' την αρχή αυτά τα τραγούδια που είχα πραγματικά και αυτό συνεχίζω να κάνω μέχρι σήμερα.

Ενώ έχω προσωπικό στυλ, όταν γράφω και τραγουδάω, δεν έχω στυλ τραγουδιών, με την έννοια ότι θα τα βάζω μέσα σε ένα κουτάκι ή σε μία παρένθεση και θα τους δίνω μια περιγραφή “αυτό είναι έτσι κι αυτό αλλιώς”. Προσπαθώ με το δικό μου τρόπο να παίζω από παραδοσιακά μέχρι μπαλάντες, λαϊκά, ρεμπέτικα κ.λ.π. Στοχεύω κάθε φορά να έχουν μια απόδοση από εμένα, έτσι ώστε να βγάζουν αυτό που νιώθω μέσα μου, να έχουν το δικό μου στίγμα...

Ήταν απαιτητό αυτό με τους όρους της εμπορικής δισκογραφίας;

Καμιά φορά αυτό σε περιορίζει. Λέγαμε καμιά φορά: “Α, αυτό το τραγούδι δεν πάει στο στυλ μας” ... Το στυλ όμως εσύ το δημιουργείς.. “Ο άντρας κάνει τη γενιά, όχι η γενιά τον άντρα”, λέει μια κρητικιά παροιμία (γέλια).

Μεταφερμένο στα καλλιτεχνικά, ο νοών νοήτω... Ευχαριστώ θερμά για τη συζήτηση...

Ευχαριστώ κι εγώ...