Ο «Τεμπέλης Δράκος» ζωντάνεψε τα όνειρά μας σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο

Γράφει η Μίνα Μαύρου

Φωτογραφίες: Δημήτρης Μακρής

…Η πόρτα ανοίγει, 29 χρόνια μετά… Το μικρό αγόρι, ολόκληρος άντρας πια, δεν κοιτάει δεξιά- αριστερά, να παρατηρήσει τις αλλαγές στον χώρο… δεν τον αφορούν… κατευθύνεται προς το διάδρομο, για να ανοίξει εκείνη τη μαγική πόρτα που κάποτε ήταν ολόκληρος ο κόσμος του… κάπου εκεί ελπίζει ότι θα βρει τον «Λόπο, το ελεφαντάκι», το παραμύθι που τον συντρόφευε σε εκείνα τα μαγικά ταξίδια του μυαλού, λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος… Μάταια… δεν βρίσκει τίποτα… μόνο ένα κλειστό λάπτοπ πάνω σε ένα παιδικό γραφείο…

Kαι… κάπως έτσι ξυπνάνε τα όνειρα και γίνονται πείσμα, θέληση για χαρά, επιστροφή χαμόγελου, της ίδιας της πρότερης ζωής μας, γιατί πολύ απλά μάς ανήκει…

Η αρχή, για παράδειγμα, μπορεί να γίνει στη μαρτυρική Ακανθού, μετά να περάσει στη Λευκωσία, μετά με πολλές στάσεις σε διάφορα σημεία της γης και τελικά… κάπου εκεί στις 11 του Σεπτέμβρη του 2025, ημέρα που χτυπάει το πρώτο κουδούνι της νέας σχολικής χρονιάς, στη σκηνή του Ηρωδείου…

Πόσο ωραία εικόνα, να βλέπεις μικρά παιδιά με γονείς και παππούδες να τρέχουν στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, για να φτάσουν στις θέσεις τους, πριν από την ώρα της έναρξης…

«Γουάου! Τι ωραίο και παράξενο θέατρο!»

«Γιατί είναι τόσες πολλές ελιές φυτεμένες εδώ έξω;»

«Εκεί στα σκαλιά θα καθήσουμε;»

«Δεν έχει ταράτσα αυτό το θέατρο;»… και άλλες τέτοιες χαριτωμένες απορίες των λιλιπούτειων θεατών που βάζουν τους συνοδούς τους στη διαδικασία εξήγησης και έμμεσης ιστορικής αναφοράς.

Επί σκηνής ερμηνευτές, παιδιά που τραγουδούν και χορεύουν, πολυμελής ορχήστρα και ένας τεράστιος κατακόκκινος Τεμπέλης Δράκος που, εδώ και 20 χρόνια, κάνει τη ζωή μας πιο όμορφη και αισιόδοξη!

Παίρνει αγκαζέ ένα ελεφαντάκι, ένα κροκοδειλάκι, έναν καρχαρία, μια αλεπού, έναν κόκορα, έναν ποντικό, ένα τεράστιο βουνό, μία πατάτα και στήνει μια μοναδική παράσταση που αγγίζει τις πιο λεπτές χορδές της ψυχής, τόσο των μικρών όσο και των μεγάλων θεατών!

… Δυο βράχια ακουμπισμένα δεξιά και αριστερά …-αλήθεια, πόσα ρυάκια ακούσαμε να κυλούν, πόσα φθινοπωρινά φύλλα είδαμε να πέφτουν, πόσες φασκομηλιές μυρίσαμε με το πέρασμα του ανέμου, πόσα σουρσίματα ζωηρών ξωτικών υποψιαστήκαμε πως νιώσαμε-… και έπειτα μια μεγάλη παρέα παιδιών με μαγική φωνή μάς πηγαίνει στις πιο κρυφές σπηλιές μιας αλλιώτικης ιστορίας, ο ήχος της ορχήστρας μάς φέρνει έναν μελωδικό άνεμο από τα πιο μακρινά σύννεφα, οι φωνές των τραγουδιστών μάς χαρίζουν αναμνήσεις με άρωμα γιασεμιού και κανέλας, οι κινήσεις των χορευτών μάς ζωγραφίζουν ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο…

Έτσι, λοιπόν, τα αφηγηματικά τραγούδια του Τεμπέλη Δράκου, η τεράστια αυτή επιτυχία του Γιώργου Χατζηπιερή, εισέπραξε το πιο δυνατό χειροκρότημα το απόγευμα της Πέμπτης 11 Σεπτεμβρίου στο κατάμεστο Ηρώδειο…

Ο Αντώνης Αντωνίου (Monsieur Doumani), ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Γιάννης Διονυσίου, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Ρένα Μόρφη, η Σοφία Παπάζογλου, ο Απόστολος Ρίζος και η Ελένη Τσαλιγοπούλου παρόντες, ενίοτε μαζί με τον Γιώργο Χατζηπιερή επί σκηνής, για να δώσουν σάρκα και οστά στους πολύχρωμους ήρωές του, με ερμηνευτική αρτιότητα αλλά και υποδειγματική θεατρικότητα, υπό την σκηνοθετική επιμέλεια του πάντα πρωτοπόρου Κωνσταντίνου Ρήγου... και όλοι ντυμένοι στα άσπρα!

Τα ταλαντούχα καλλίφωνα παιδιά της χορωδίας του 2ου και 3ου Δημοτικού Σχολείου Παπάγου υπό τη διεύθυνση του Θωμά Κοντογεώργη δώρο Θεού και χάρμα οφθαλμών… και όλα ντυμένα στα άσπρα!

Οι χορευτές! Κάθε βήμα τους και λέξη από την ιστορία του Τεμπέλη Δράκου… με αρμονικές, συγχρονισμένες, αφηγηματικές κινήσεις… και όλοι ντυμένοι στα άσπρα… όχι όμως πάντα! Έρχεται η ώρα που παίρνουν χρώμα, ρόλο, έκφραση μέσα από το χρονοντούλαπο του Τεμπέλη Δράκου.

Η ορχήστρα σύγχρονης μουσικής της ΕΡΤ, με έναν ήχο καθαρό, φυσικό, υπέροχο! Με μία μελωδία γενναιόδωρη σε ερμηνευτές αλλά και στα παιδιά της χορωδίας που τα καθιστούν αυτομάτως και δικαίως πρωταγωνιστές της βραδιάς. Ο μαέστρος Στάθης Σούλης κορυφαίος πρωτεργάτης του όλου εγχειρήματος. Και όλοι ντυμένοι στα μαύρα…

Σαν μια παρτίδα σκάκι ζωής που νικητής πρέπει να είναι πάντα τα πολύχρωμα όνειρα των παιδιών, αν θέλουμε αυτός ο κόσμος να γίνει λίγο καλύτερος, γιατί όπως είπε και στο τελείωμα της συναυλίας ο Γιώργος Χατζηπιερής:

"Εύχομαι κανένα παιδί να μη γευτεί την ωμότητα των ανθρώπων που δεν τιμούν το ανθρώπινο είδος και οι ιστορίες του Τεμπέλη Δράκου να μείνουν ζωντανές στις ψυχές μας και να μας συντροφεύουν στις μέρες που θα 'ρθουν!"

Την επόμενη μέρα το κουδούνι του σχολείου θα χτυπούσε κανονικά στις 8.15 το πρωί… δεν υπήρξε κοπάνα ή έστω αργοπορία, το αντίθετο! Τραγούδι, χορός και ένα τεράστιο χαμόγελο καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής για το σχολείο, για όλη αυτή τη μαγεία που ζήσαμε το προηγούμενο βράδυ…

ΥΓ: Να πηγαίνετε τα παιδιά σας σε συναυλίες και θέατρα, όσο μπορείτε και σας επιτρέπει η καθημερινότητά σας… αυτά είναι το ερέθισμα για τα ξεχωριστά, με τα οποία κάποια στιγμή θα ανακαλύψουν τον πραγματικό εαυτό και προορισμό τους πάνω σε τούτη τη γη!…

Καλή σχολική χρονιά σε όλους, μικρούς και μεγάλους!