«Σείστηκε το μέσα μας» με τον Θανάση Βασιλόπουλο στο Ηρώδειο
Γράφει η Μίνα Μαύρου
Φωτογραφίες: Θωμάς Δασκαλάκης
«Όσο φεύγετε εσείς, εγώ θα σας συνοδεύω, παίζοντας μουσική»… και για πολλοστή φορά, μετά από τρεις ολόκληρες ώρες στη σκηνή, ξεκίνησε να παίζει το κλαρίνο του και να μας χαρίζει γλυκασμό, χαρά και απέραντη συγκίνηση…
Από παιδί μού έλεγαν: «Την πόρτα του σπιτιού την κλείνεις, όταν ο επισκέπτης φύγει απ' τα μάτια σου». Έτσι ακριβώς έκανε και ο Θανάσης Βασιλόπουλος τη βραδιά του περασμένου Σαββάτου στο Ηρώδειο, ύστερα από τρεις ολόκληρες ώρες επί σκηνής, αφήνοντας το κλαρίνο από τα χέρια του και ολοκληρώνοντας τη μελωδία του «Σκάρου», μόλις εγκατέλειψε τις κερκίδες ο τελευταίος θεατής- ακροατής της βραδιάς...
Βέβαια, οι πληροφορίες ήταν σαφείς μέρες πριν..
“Ο δεξιοτέχνης Θανάσης Βασιλόπουλος «με φίλους κάτω από την Ακρόπολη» με ένα πολυσύνθετο project γεμάτο έμπνευση, παλμό και συναισθηματική ένταση…”.
Προφανώς το δελτίο Τύπου εννοούσε τους καλλιτέχνες που θα συνέπρατταν με τον διεθνή κλαρινίστα… και όχι όλους εμάς που είχαμε γεμίσει ασφυκτικά τις κερκίδες του Ηρωδείου…
Κακώς, διότι όλοι γίναμε φίλοι και συνοδοιπόροι του σε αυτή την αλησμόνητη συναυλία, όλοι τραγουδήσαμε, όλοι χειροκροτήσαμε και…ναι (!!!), όλοι ανατριχιάσαμε στο άκουσμα αυτού του φοβερού ήχου του κλαρίνου του…
Πόσες ανάσες λύπης, αγωνίας, καημού, κόπου πέρασαν μέσα από το μαγικό αυτό όργανο και μας προσφέρθηκαν ως μελωδία, χαρά, γαλήνη, σπονδή; Πόση δύναμη και αντοχή πνοής απαιτούνται, για να κάνεις τον απέναντί σου να χειροκροτάει ασταμάτητα; Πόσα μερόνυχτα έχεις καθήσει να βρεις τα σωστά πατήματα στο όργανο; Τις παύσεις; Τις ανάσες; Πόσο έχεις μάθει να αφουγκράζεσαι κάθε στιγμή της ζωής και να την αποτυπώνεις τόσο απόλυτα μέσα από το παίξιμό σου;
Αυτά και άλλα ακόμη περισσότερα σκεφτόμουν τη βραδιά της 11ης Οκτωβρίου, παρακολουθώντας τον Θανάση Βασιλόπουλο να μας συστήνει το σπουδαίο έργο αλλά και την παρέα του, μέσα από αυτή τη μουσική σύμπραξη! Δεν ήταν όμως μόνο αυτό…
Όλοι όσοι βρεθήκαμε κάτω από την αγκαλιά της Ακρόπολης γίναμε μάρτυρες ιστοριών ζωής του Θανάση, από τις οποίες άλλες μάθαμε από τον αφηγητή Γιάννη Αϊβάζη και άλλες από τους ίδιους τους καλλιτέχνες. Ιστορίες που ο Θανάσης κυριολεκτικά- με το κλαρίνο στο χέρι μετέτρεψε σε χαρά, νοσταλγία, αγάπη, γιορτή!
Όπως τότε που πιτσιρικάς, με την αυτοσχέδια μπάντα του, εντόπισε σε ξενοδοχείο της λεωφόρου Αλεξάνδρας τον Κώστα Χατζή, του συστήθηκε και από τότε έγινε κοινωνός της φιλίας αλλά και της μεγαλοψυχίας του.
Ή ακόμα και όταν ο Λεωνίδας Μπαλάφας τον κάλεσε να παίξει με το κλαρίνο του ένα μοιρολόι στην κηδεία του πατέρα του… και εκείνος έτρεξε… για να ικανοποιήσει την επιθυμία του ομότεχνού του, του πονεμένου αυτού γιου…
Και πόσες άλλες ιστορίες που ειπώθηκαν ή ερρήμην μας έμειναν βουβές και έγιναν ήχος και μελωδία….
Οι φίλοι του, συμπρωταγωνιστές της βραδιάς, σπουδαίοι και εκλεκτοί… ο καθένας στο είδος του!
Ο Κώστας Χατζής, να μας χαρίζει τα «Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει», «Σπουδαίοι άνθρωποι», «Αιγαίο» και «Αεροπλάνο». Πόση αρχοντιά, χιούμορ και ήθος διδάσκει μέχρι σήμερα αυτός ο φοβερός καλλιτέχνης! Διόλου τυχαίο το ασταμάτητο χειροκρότημα και οι επευφημίες που εισέπραξε!
Η Μελίνα Ασλανίδου με τον «Μπαλαμό» και το «Τσάμπασιν» να ξεσηκώνει άπαντες με την δροσερή ερμηνεία και την ζεστή φωνή της!
Ο Λεωνίδας Μπαλάφας, ο ταλαντούχος και πληθωρικός αυτός μουσικάνθρωπος να μας καθηλώνει με τα «Καίγομαι και σιγολιώνω», «Nα σταθώ στα πόδια μου» και τον «Ερωτόκριτο».
Η Δανιέλα Χατζή με την ανατολίτικη και απόκοσμη φωνή της να μας χαρίζει τα «Gelem Gelem» καθώς και το «Just aramen ge dur» σε σύμπραξη με τον εξαιρετικό ερμηνευτή Hovig, ο οποίος λίγο αργότερα μας συνεπήρε με το αρμένικο «Bingeol».
Παρών και ο σπουδαίος Omar Faruk Tekbilek, άλλοτε παίζοντας νέυ και άλλοτε τζουρά, να ερμηνεύει το «Hasret» κατά μόνας και τα «Letlim ley» και «Sinanai» με την Ασλανίδου, αποδεικνύοντας ότι σύνορα στη μουσική δεν υπάρχουν, υπάρχει μόνο η κοινή γλώσσα της καρδιάς που, όταν γίνεται μελωδία, ενώνει ανθρώπους, μνήμες και παραδόσεις.
Μανώλης Καραντίνης με το μπουζούκι ανά χείρας και η βραδιά αποκτά μια πιο λαϊκή και –γιατί όχι- κινηματογραφική διάσταση με το μπουζούκι, το κλαρίνο αλλά και την ορχήστρα να μας ταξιδεύουν με την μελωδία από τα «Κόκκινα φανάρια» του Ξαρχάκου και την «Όμορφη πόλη» του Θεοδωράκη.΄
Είναι γνωστό πια ότι η μουσική του Βασιλόπουλου, όπως και ο ίδιος, δεν μπαίνει σε στεγανά… από την πρώτη στιγμή που μας συστήθηκε… έτσι ο dj Αντώνης Δημητριάδης στα decks σε αγαστή συνομιλία με το κλαρίνο και οι κερκίδες πάλλονται στη μελωδία των «Ameno» και «Sen Gelmez».
Κλαρίνο όμως χωρίς αναφορά στη σκαμμένη με ιδρώτα και πολύπαθη ελληνική γη δεν είναι δυνατόν, γι' αυτό και Κώστας Μήτσης και Παναγιώτης Λάλεζας επί σκηνής, δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό, δημιουργούν ντελίριο στους τυχερούς μετέχοντες της βραδιάς με τον «Γιάννο και τη Μαριγώ», τα «Παιδιά της Σαμαρίνας» αλλά και τα «Μαραίνομαι ο καημένος», «Βοσκοπούλα» και τον «Ζωναράδικο»!
Άξια αναφοράς και πολλών συγχαρητηρίων η εξαιρετική καλλιτέχνις Ελένη Γιαννοπούλου, που χάρισε σπουδαία χορευτικά στιγμιότυπα flamengo καθώς και η Παιδική Χορωδία του Σπύρου Λάμπρου με τις υπέροχες φωνές των μικρών ερμηνευτών να προσφέρουν τρυφερότητα και περισσότερο φως στα κομμάτια που συνόδευσαν.
Η συναυλία όμως είχε και ορχήστρα, την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, με έναν ήχο συμπαγή, πέρα για πέρα αληθοφανή και, γιατί όχι... αφηγηματικό, γεμάτο εικόνες και νοήματα που απαιτούν βίωμα…
Kαι βέβαια…πώς θα μπορούσε από ένα τέτοιο μουσικό γεγονός, να λείπει ο μαέστρος…
Νίκος Πλατύραχος! Με λαμπρές περγαμηνές- χρόνια τώρα- στη μουσική σύνθεση αλλά και στη διεύθυνση ορχήστρας, γνωρίζει καλά τον τρόπο να μας κινητοποιεί αλλά και να κεντρίζει πάντα το συναίσθημα με τις ευρηματικές όσο και πρωτότυπες ενορχηστρώσεις του! Με το βλέμμα στο αύριο, πατώντας με σεβασμό στο χθες, αφηγείται μουσικά την ιστορία της μελωδίας που καταπιάνεται κάθε φορά τόσο μα τόσο έντιμα στο φευγαλέο σήμερα… και πόσο τα καταφέρνει, αλήθεια!
Ομολογώ ότι καλύτερη τελευταία επίσκεψη στο Ηρώδειο, λίγο πριν κλείσει, δεν είχα φανταστεί….
Με το καλό να ξανανταμώσουμε… και ας κάνω μια ευχή… μακάρι η πρώτη συναυλία του αναστηλωμένου πια χώρου- όσα χρόνια κι αν χρειαστούν- να πραγματοποιηθεί με την πνοή και τον ατόφιο ήχο του κλαρίνου του Θανάση Βασιλόπουλου, αυτού του σπουδαίου μουσικού που αποδεικνύει, μέσα από την υψηλή τέχνη του, ότι η ευγένεια και το ήθος της ψυχής, παρόλες τις αντιξοότητες της ζωής, όχι μόνο δεν φθείρονται, αλλά ανθίζουν κα πολλές φορές μπορούν να γίνουν η πιο όμορφη μουσική ιστορία, που ενώνει, διδάσκει, αλλά πάνω απ' όλα συγκινεί!
Εις το επανιδείν!....
ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Σχολιάστε