Έγινε... του Ρασούλη στο ΑΛΣΟΣ
Γράφει η Μίνα Μαύρου
Φωτογραφίες: Esperidis Photography
Το δελτίο Τύπου ήταν σαφές: «… Στο Θέατρο Άλσος, σε δύο μοναδικές επετειακές βραδιές, δώδεκα χρόνια μετά το θάνατό του, εκλεκτοί καλεσμένοι θα ερμηνεύσουν τραγούδια από το πλούσιο ρεπερτόριό του, μαζί με μια εξαίρετη ομάδα μουσικών…».
Βράδυ Παρασκευής, λοιπόν, 24 Φεβρουαρίου, βρεθήκαμε στο κατάμεστο και ατμοσφαιρικό Άλσος στο Πεδίον του Άρεως, για να παρακολουθήσουμε τη μουσική παράσταση «Εδώ είναι του Ρασούλη».
Πόσο καιρό είχα, αλήθεια, να βρεθώ σε πρόγραμμα με τα πάντα επίκαιρα κομμάτια αυτού του σπουδαίου "αναρχικού" τύπου, που λίγο έλειψε να τον ανακυρήξουν και αρχηγό της 17ης Νοέμβρη…
«Να 'μαστε πάλι εδώ Ανδρέα (Μανώλη)» να τραγουδούν η κόρη του, Ναταλία και ο σύζυγός της, husband, όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί εκείνος, Κωνσταντίνος Στεφανής και να μας καλωσορίζουν στο προαιώνιο και παντοτινό σύμπαν τους, συνεχίζοντας με το «Σελοτέιπ», «Το Βαλς», την «Ξύπνια μηχανή», το «Τείχος», τη «Μοιραία», «Την όγδοη μέρα», τα «Ρώσικα μάτια», το «Εξήντα δις δολλάρια», το «Αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, Κεμάλ», με συνοδοιπόρους τον αειθαλή φίλο και μουσικό συμπάσχοντα του Ρασούλη, Πέτρο Βαγιόπουλο, καθώς και την αγαπημένη του Θεσσαλονικιά συνεργάτιδα, Σοφία Παπάζογλου.
Εδώ και χρόνια, βιωματικά πια, παρατηρώ τη χαρά και τη νεανικότητα, με την οποία ο Βαγιόπουλος αναφέρεται σε κοινές στιγμές ζωής και καλλιτεχνικής πορείας με τον αλησμόνητο φίλο του, αλλά και τη νοσταλγία και την αγάπη, με την οποία η Παπάζογλου περιγράφει τη γνωριμία της και την αξέχαστη συνεργασία της με το μεγάλο δημιουργό!
«Εγώ, λοιπόν, είμαι ο πιο τυχερός από όλους! Δεν χρειάστηκε ούτε να με γεννήσει, ούτε να παντρευτώ τη Ναταλία, ούτε να συνεργαστώ με εκείνον, παρόλα αυτά είμαι εδώ και λέω τα τραγούδια του», λέει, χαριτολογώντας, ο προσκεκλημένος της βραδιάς, Γιάννης Κότσιρας, ο οποίος για πρώτη φορά συμμετείχε σε ένα τέτοιο αφιέρωμα και μας χαρίζει το «Νιώσε με» με τον Πέτρο Βαγιόπουλο αλλά και τα «Με φουρτουνιάζει ο έρωτας», «Άιντε μη φοβάσαι», «Από τη γυναίκα για τη γυναίκα», «Τρελή κι αδέσποτη» κατά μόνας.
«Να ξέρετε ότι είναι δύσκολα τραγούδια, δεν είναι απλά!», δηλώνει, με τον κόσμο να χαμογελά και να ενθουσιάζεται με την εύστοχη ερμηνεία του.
Μετά από 15 λεπτά διάλειμμα όλοι στις θέσεις τους και πάλι, για να ξεσηκώσουν τον κόσμο με κομμάτια πιο έντονα, πιο τραγουδιστικά, πιο χορευτικά!
«Αν πεθάνει μια αγάπη», «Ζήλια μου», «Πες μου πώς γίνεται», «Άιντε μάτια μου γλυκά», «Παίξε Χρήστο», «Ένα κι ένα», «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε», «Η ρωγμή του χρόνου», «Οι μάγκες», «Νταλίκες» και βεβαίως «Πότε Βούδας πότε Κούδας» και «Αχ, Ελλάδα».
Πάντα στο τέλος των αφιερωματικών παραστάσεων στο Ρασούλη έχω την αίσθηση –το έχω ξαναγράψει- ότι είναι κάπου εκεί γύρω και μας κοιτάει με εκείνο το ιδιαίτερο μειδίαμα και την ατάκα, έτοιμη στο στόμα…
Αυτή τη φορά όμως… μετά από τόσο καιρό που είχα να τον αφουγκραστώ, συνειδητοποίησα ότι, μέσα από αυτά τα πρωτοπόρα κομμάτια -με τα δύσκολα μουσικά διαστήματα και την ενίοτε αλλόκοτη ενορχήστρωση- έχουμε ζυμωθεί, έχουμε αντισταθεί, έχουμε διαλυθεί… αλλά πάνω απ' όλα έχουμε "χτίσει" παρέες, ναι!!! Παρέες γερές, που έχουν αντέξει στο χρόνο, στις προκλήσεις, είναι περήφανες για τα “όχι” που έχουν oρθώσει και κυρίως έχουν μάθει να κοιτούν τη φωτεινή πλευρά της ζωής, γιατί ξέρουν πως: "Ό, τι πέρασε περνάει/ Μα μπορεί ν' αναστηθεί"!
Για την ιστορία του πράγματος, η δεύτερη προγραμματισμένη παράσταση στο Άλσος, «Εδώ είναι του Ρασούλη», δεν πραγματοποιήθηκε, ύστερα από το τραγικό, πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη.
Με το πέρας του χρόνου, εύχομαι το συγκεκριμένο πρόγραμμα να επαναληφθεί, γιατί ένα πρόγραμμα με κεντρικό πρωταγωνιστή το Μανώλη Ρασούλη, δεν μπορεί παρά να έχει διαφορετικό αφήγημα κάθε φορά, ένα αφήγημα που οδηγεί τον ακροατή σε αναζήτηση, σκέψη, συγκίνηση και εν τέλει λύτρωση!
ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Σχολιάστε