Καταχειροκροτήθηκαν Μανώλης Μητσιάς και Μαργαρίτα Ζορμπαλά στον ΠΑΡΝΑΣΣΟ
Γράφει η Μίνα Μαύρου
Και ναι…! Η αυλαία παραμερίζεται από τον Μανώλη Μητσιά που, παράλληλα με τα τραγούδια που έχει μπροστά στο αναλόγιό του εδώ και 2 ώρες, έχει αφουγκραστεί έναν προς έναν τους καλεσμένους του και θέλει να τους ευχαριστήσει!
«Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ! Πάμε τώρα», ανακοινώνει στον Αχιλλέα Γουάστωρ και τον Ηρακλή Ζάκκα και τους καλεί ξανά στη σκηνή! Αυτό πια δεν είναι χειροκρότημα, αλλά αποθέωση!
Έτσι, λοιπόν, "έκλεισε" η μουσική βραδιά της 2ας Απριλίου στον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός», όπου ο Μανώλης Μητσιάς με τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά παρουσίασαν την παράσταση, με τίτλο «Αν θυμηθείς το όνειρό μου», μια παράσταση που τα είχε όλα: Συγκίνηση, αιώνιες μελωδίες, ποίηση, στίχο μα πάνω απ' όλα αλήθεια!
Κάθε τραγούδι και μια ιστορία ζωής, κάθε ιστορία ζωής και μια διδαχή από τον συμπαντικό Μίκη Θεοδωράκη.
Πώς εμπνεύστηκε ο Μίκης τη μουσική «Στα περβόλια» από το θρόισμα των φύλλων των πορτοκαλεώνων της Άρτας; Πόσο ήταν το άγχος της Νικολακοπούλου, ώστε να μην πάει ποτέ για φαγητό στο σπίτι του Μητσιά, για να συναντήσει τον Μίκη; Τι ένιωσε η Ζορμπαλά, όταν είδε για πρώτη φορά αναμμένους αναπτήρες στη Βαρκελώνη, ερμηνεύοντας τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, λίγο μετά την πτώση του Φράνκο; Πού είναι η υπόγεια η ταβέρνα από τους "Μοιραίους" του Βάρναλη, που σήμερα πια συχνάζει ο Αχιλλέας Γουάστωρ;
Πάντα ο Μητσιάς θα θυμάται το Καλοκαίρι του '68 που ο φίλος του, Τάσος Κορέλης, τον πήγε στο Βραχάτι στο σπίτι του Θεοδωράκη, να τον ακούσει, παίζοντας στο πιάνο. «Αν μου έλεγε ότι δεν του άρεσα, θα είχα σταματήσει αυτομάτως!». Το ακριβώς αντίθετο έκανε ο μέγας Μίκης και πόσο δίκιο είχε, αλήθεια…
Πάντα η Ζορμπαλά θα μνημονεύει εκείνη την πρώτη συναυλία της με τον Μίκη στην Κοκκινιά, τότε που στα 18 της χρόνια, μην μπορώντας να ελέγξει την αγωνία της, ο Μπιθικώτσης στα παρασκήνια τής τρίβει τα χέρια και της δίνει καραμελίτσες, έχοντας ξεχάσει το δικό του πασίγνωστο στο πανελλήνιο στρες!
Και κάπως έτσι θα μετατρέψουν τη συνοδοιπορία τους επί σκηνής σε πράξη ευλαβικής αγάπης, εκτίμησης και λατρείας απέναντι στο έργο του αιώνιου Μίκη Θεοδωράκη!
«Πού να βρω την ψυχή μου», «Την πόρτα ανοίγω το βράδυ», «Στα περβόλια», «Χάθηκα», «Αχ, έλα», «Δεν έχει ο δρόμος γυρισμό», «Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν», «Κράτησα τη ζωή μου», «Λίγο ακόμα», «Ένα δειλινό», «Ποιος τη ζωή μου», «Αστέρι μου, φεγγάρι μου», «Μαργαρίτα Μαγιοπούλα», «Δρόμοι παλιοί» και πόσα άλλα... και τι ερμηνείες!!!
Πανάξιοι αρωγοί σε αυτή τη σύμπραξη οι τρεις μουσικοί της παράστασης, ο Αχιλλέας Γουάστωρ στο πιάνο και τις ενορχηστρώσεις, ο Ηρακλής Ζάκας στο μπουζούκι και το μαντολίνο, η Ντίνα Ντουφεξιάδου στο τσέλο. Μουσική αυτονομία, ίδια με την ηχώ των βημάτων σε ερειπωμένη πόλη που όμως καταλήγει στην απόλυτη ταύτιση και ομοψυχία των τριών οργανοπαικτών, έτσι όπως τόσο απόλυτα κατάφερνε ο Θεοδωράκης, ως μαέστρος, στις συναυλίες του!
Όσοι δεν προλάβατε να παρακολουθήσετε την παράσταση, «Αν θυμηθείς το όνειρό μου», θα έχετε την ευκαιρία και την επόμενη Παρασκευή 8 και Σάββατο 9 Απριλίου, αν και όπως όλα δείχνουν πρόκειται για μία καλοσμιλεμένη δουλειά που έχει πολύ μέλλον μπροστά της!!!
ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Σχολιάστε