Οσκαρική βραδιά για τη Λίνα Νικολακοπούλου στο ΠΑΛΛΑΣ
Γράφει η Μίνα Μαύρου
Φωτογραφίες: Ευαγγελία Θωμάκου
"Η γριά τσιγγάνα, η παντοδύναμη, με το κόκκινο κουβάρι στα χέρια, με τη μοίρα στα χέρια, όνειρο και ζωή ίδιο πράγμα. Με τη σκεπή του σπιτιού στον αέρα κι αυτή μπροστά μ' ένα μπουκάλι μπύρα να δέχεται την επόμενη μέρα σαν έτσι να ήτανε να γίνει κι έγινε. Μέχρι το τέλος που γύρισε ο Περχάν νεκρός με τα φλουριά στα μάτια. Κι αυτή τον έκλαψε κι είπε μετά: Βάλτε να φάμε. Από τη Γειτονιά των Τσιγγάνων Μάιος 1991"...
Την ακούσαμε να μας λέει με την μπάσα ζεστή φωνή της, λίγο μετά τις 9 το βράδυ, από τα μεγάφωνα της πλατείας του θεάτρου…. Πόσες ιστορίες ανθρώπων έχουν γίνει στίχοι και στροφές τραγουδιών από εκείνην, σκέφτηκα…
Και κάπως έτσι δόθηκε το σήμα για την έναρξη της συναυλίας «Να 'ταν η χαρά οικόπεδο» τη βραδιά της 13ης Ιανουαρίου στο κατάμεστο Παλλάς.
Αμέσως, μαέστρος, μουσικοί και ένας ένας οι ερμηνευτές θα έπαιρναν θέση επί σκηνής εν πλήρη αρμονία και συνοχή.
Τα τραγούδια θα μας χαρίζονταν με λόγο έντιμο, κατανοητό, βγαλμένο από τα συθέμελα της αγάπης, του έρωτα, του πόνου, της ζωής… συνοδευμένα από μία μουσική γεμάτη παλμό, ένταση, ευρηματικότητα, ανυπόμονες παύσεις, αλλά και ήχους αποστομωτικά βιωματικούς….
Ερμηνευμένα από φωνές διαλεγμένες από εκείνην… Πόση ευστοχία σε σειρά, διανομή αλλά και επιλογή!
Μαρίνα Σάττι για αρχή με «Ederlezi» και «Βλέφαρό μου». Χαρούμενη, ευγνώμων, ακριβής, με μία μουσική διασκευή που καθόλου δεν μας ξένισε, παρόλο που έχουμε συνδέσει το κομμάτι αναπόσπαστα με τη γλυκύτητα της φωνής του αξέχαστου Χρόνη Αηδονίδη.
Θοδωρής Βουτσικάκης και «Είδα χιόνια στα βουνά», «Άνοιξη καρδιά» και «Σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία», με το λυρισμό και την αψεγάδιαστη φωνητική αισθητική που τον διακρίνει!
Σοφία Παπάζογλου, η σύγχρονη αυτή αρχοντορεμπέτισσα, με την ειλικρίνεια, το πάθος αλλά και την εντιμότητα που τη διακρίνει με τα «Παραδέχτηκα», «Καθρεφτίζω το νου», «Δι' ευχών», ιδωμένα και ειπωμένα μέσα από το δικό της «είναι». Όχι όμως το ατομικό, αλλά εκείνο που εντάσσεται στη συλλογικότητα της τέχνης που παραδίδεται από το "πριν" στο ακριβώς "μετά"…
Ασπασία Στρατηγού και «Βάρκα που 'χεις τόσα δίχτυα», «Τριανταφυλλάκι», «Απ' τα κουμπάκια ανάμεσα».
-«Τι όμορφη φωνή! Τι υπέροχη άρθρωση!», αναφωνεί η ενθουσιώδης κυρία της διπλανής από 'μένα θέσης και δεν έχω κανένα λόγο να διαφωνήσω μαζί της… Μαγική, με ένα παράστημα και τρόπο εκφοράς του τραγουδιού που δείχνει ότι είναι μία άριστη μαθήτρια των προκατόχων της!
«Βράχος», «Κάποιος άλλος έγινα», «Το καϊκι στη στεριά», «Νανούρισμα» από τον αέρινο και ευαίσθητο Απόστολο Κίτσο που μας ενθουσιάζει.
Για τη συνέχεια σπουδαία Πίτσα Παπαδοπούλου που… βγάζει κυριολεκτικά από τα σωθικά της το «Μαύρο χιόνι», τον «Δερβίση» αλλά και το εκκωφαντικά σπαρακτικό «Θεός αν είναι»!
«Βενζινάδικο», «Να 'ταν η χαρά οικόπεδο», «Σαϊτιά», «Τα πιο ωραία λαικά», «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά» από την αιθέρια, αειθαλή και γεμάτη μπρίο Γλυκερία! Πόσο τραγούδι και ρεπερτόριο χωράει μέσα σε αυτή τη φωνή!
Για το τέλος έξοχος Μανώλης Μητσιάς, να μας συγκινεί και να μας μεταφέρει σε αλλοτινές αλλά διόλου ξεχασμένες σελίδες ζωής, με τους «Άγγελους», τον «Φορητό ουρανό», τα «Λιοντάρια», τη «Νοσταλγία» και βεβαίως το «Party», μαζί με τον Kiki Lesendric στη σκηνή που ήρθε επί τούτου από τη Σερβία!
Και κάπου εκεί το φινάλε με «Μήλο μου κόκκινο», «Πω, πω, Μαρία», «Να 'ταν η χαρά οικόπεδο», «Δυνατά, δυνατά», «Λάβα μου», «Εderlezi» από όλους τους ερμηνευτές, αγκαλιασμένους, πλήρεις, ευτυχισμένους, μέσα σε μία πανδαισία βαλκανικών ήχων και γήινων χρωμάτων!
Και... μη νομίζετε πως άλλαξε το αφήγημα, απλώς ειπώθηκε λίγο διαφορετικά… από φωνές του χτες, του σήμερα και του αύριο μπροστά στα δακρυσμένα μάτια μας και στα αχόρταγα αυτιά μας, υπό τους ήχους της «Salonique Brass Band», με τις απίστευτες περγαμηνές και τις διεθνείς διακρίσεις, αλλά και με έναν μαέστρο- όνειρο, τον Θάνο Σταυρίδη, να διευθύνει -όχι με την μπαγκέτα, αλλά με το χαμόγελο, την κίνηση και το μαγικό ακορντεόν του- άπαντες!
Το επίσημο τελείωμα της βραδιάς με την ίδια μπάσα ζεστή φωνή αλλά και με φυσική παρουσία αυτή τη φορά:
"Αγαπητοί άνθρωποι του τραγουδιού, που ενισχύετε και καταλαβαίνετε...
Είναι η ευγνωμοσύνη μου μεγάλη για τον ερχομό σας. Είμαι ευτυχισμένη, γιατί από τα νεανικά μου χρόνια αγάπησα και γιατρεύτηκα απ' το τραγούδι. Από 5 χρονών και έχουν περάσει, όπως λέω στα "Λαϊκά" … μια εφηβεία επιεικής που γίνεται 60!".
Χειροκρότημα, επευφημίες, συγκίνηση...
Τίποτα λιγότερο δεν της άξιζε εκείνη τη βραδιά της Λίνας Νικολακοπούλου, της "Λίνας των τραγουδιών". Ειλικρινής, τίμια και από πάντα γενναία! Όλη της η ζωή αραδιασμένη μπροστά μας με τραγούδι. Πόσο πιο ευγενές και μεγαλόψυχο;
"Θέλω να καμαρώσετε όλες τις γενιές του ελληνικού τραγουδιού μαζί μου, γιατί έχουμε ένα οικόπεδο στην καρδιά που δεν το έχουμε δώσει αντιπαροχή σε κανέναν και σ' αυτό θα χτίζουμε τα όνειρά μας κάθε μέρα! Με κάνατε ευτυχισμένη μετά από διαδρομή 42 ετών. Σήμερα για 'μένα είναι το Όσκαρ μου! Εύχομαι ειρήνη στον κόσμο, να σταματήσει μέσα στο 2025 ο πόλεμος!".
Την ξαναχειροκροτήσαμε, την ξανατραγουδήσαμε, παρολίγον να τη χορέψουμε και όλα αυτά, γιατί εδώ και 42 χρόνια δεν κάνει τίποτα άλλο, από το να μας νιώθει! Το έχουμε καταλάβει άραγε; Νομίζω πια πως ναι! Το οφείλουμε όχι σε εκείνην, δεν της αρέσουν οι μεγαλοστομίες, εξάλλου... Το οφείλουμε πρωτίστως στον εαυτό μας!
Λίνα Νικολακοπούλου, αγαπημένη "Λίνα των τραγουδιών", σε ευχαριστούμε πρωτίστως για την αλήθεια σου!
Σχολιάστε