Το «Δρακοδόντι» ενός Χαϊνη… μία αρχαία τραγωδία του καιρού μας!

1/2/2020
Σχολιάστε

Γράφει η Αντωνία Γαβαλά

«Στου πόθου τα σκεπάσματα, νύχτα μ' αστραποβρόντι

έταξα στην αγάπη μου του Δράκοντα τ' αδόντι»

Ξεκινώντας να παρακολουθήσω το έργο «Δρακοδόντι» για πρώτη φορά, δεν είχα ιδέα τι θα επακολουθούσε. Από την πρώτη νότα εως την τελευταία πνοή-ως μια ολότητα, περιγράφει με αποκαλυπτικό και απόκοσμο τρόπο, την δίψα του Ήρωα για την Αιώνια Επιστροφή και την πορεία του προς Αυτήν.

Είναι μια "αρχαία τραγωδία του καιρού μας", έχει όλα τα στοιχεία εκείνα που χρειάζονται, για να θεωρηθεί ως τέτοια! Αγώνα, πάθος, θρήνο, αγγελιαφόρο, αναγνώριση. Ένα περιπετειώδες ταξίδι εως την Θεοφάνεια!

Ξεκινάει ο Ήρωας να βρει του «Δράκου την φωλιά και του Θεριού την βρύση».

Έχοντας την πρόθεση και την διάθεση για «Αγώνα», να αναμετρηθεί με τον Δράκο, για να του κλέψει ένα Δόντι, για να το προσφέρει ως θυσία στον βωμό της αγαπημένης του. Αυτό χρειάζεται την Κάθοδο του στου «Άδη το παλάτι», στων σκοταδιών την άκρη.

Μέσα στην άγνοια κινδύνου της φλογερής του νιότης, συναντάει στον πρώτο του σταθμό,τον Γέρο του Βουνού, τον Χαροξεχασμένο, έναν παρολίγο αγγελιαφόρο.

Πριν προλάβει ο Ήρωας να πάρει την ορμηνειά του γέροντα… βρίσκεται σε ένα ερημόσπιτο, όπου τελικά αντί ο ήρωας να αγωνιστεί με τον ίδιο τον Δράκο, καταλήγει στην μεγαλύτερη αναμέτρηση, με τον ίδιο του τον Εαυτό.

Κι έτσι…η αρχαία τραγωδία συνεχίζει τα στάδιά της, μέσα στην ίδια του την Ύπαρξη. Κάθε εξωτερικός παράγοντας πλέον δεν υφίσταται, ο αγώνας και το πάθος βρίσκεται μόνο στον Ένα.

Ο ήρωας βγαίνει από το σώμα του, διασπάται και βλέπει τον θάνατό του να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του. Βλέπει την νεκρική του όψη στο κρεβάτι και η συνείδησή του κοιτάει κατάματα την αβυσσαλέα του υπόσταση.

Πανικοβάλλεται, τρομάζει, απελπίζεται από την ανημποριά να επανέλθει σε ενότητα με το σώμα του. Φεύγει από τη γη και μακριά στο σύμπαν, αντιλαμβάνεται τον εαυτό του «μια φωτεινή κουκκίδα», ένα άστρο στον ωκεανό του ουρανού. Χωρίς καμία ενότητα με τίποτα, μόνος και έρημος. Τότε, ξεκινάει ο Θρήνος για τη μοίρα του. Μόνο εκείνος, υπνωτισμένος από το πυκνό σκοτάδι, λήθαργος που θα μπορούσε να διαρκέσει εκατομμύρια χρόνια.

Λίγο πριν πεθάνει για πάντα, όχι σωματικά πια, αλλά συνειδησιακά, ένα ξύπνημα αρχίζει να τον επαναφέρει σιγά σιγά στην ζωή.

Ένας ενδόμυχος αγγελιαφόρος τού υπενθυμίζει ότι δεν έχει μόνο την θνησιμότητα ως φύση, αλλά είναι διττή και έχει λιόπαρδου κεφάλι, την αιώνια φλόγα. Αναγνωρίζει τα στοιχεία κάθε του φύσης, ανασυγκροτείται, ενοποιείται και «Και με του Δράκου τη φωνή και του Θεού τα στήθια», φωνάζει την πιο σπαραχτική και ουσιαστική- με όλη του την δύναμη- « Βοήθειααα».

Είναι τόσο μεγάλος ο σπαραγμός, που αν βρισκόμασταν σε κάποιο αρχαίο θέατρο, σε αυτή την σκηνή, ο ήρωας θα έσκιζε τα ρούχα του και η κραυγή του θα ταρακουνούσε τα θεμέλια της γης!

Η θεϊκή του φύση ανασταίνει το δρακόμορφο σώμα του και αρχίζει η επανασύνδεσή των διασπασμένων του κομματιών του Εαυτό του,να γίνει Ένας.

Γίνεται μεταστροφή από τη θλίψη στη χαρά, από το σκοτάδι στο φως, από τον θρήνο σε γιορτή…

Ανακαλύπτει και συνειδητοποιεί την αναπόδραστη σχέση του με τη γη αυτή, στρείδι σε βράχο επάνω. Χάρη στην διττή του φύση, είναι και ο Θεός και το δρακοδόντι, και ουρανός και γη.

Η Ιθάκη του είναι μια θέση κάτω από το χώμα, μέχρι να καταλήξει αναπόφευκτα μέσα στην «κοιλιά του δράκου». Επομένως, έχει την ευθύνη να «φτιάξει για την σάρκα του ένα καινούριο λέπι», μια πιο αληθινή οπτική του κόσμου μέσω της μοναδικότητάς του.

Να γίνει αυτό που είναι! Πρώτα απέναντι στον εαυτό του, και κατ΄επέκταση σε όλη την άνθρωπότητα, στις «μύριες αναρίθμητες γενιές» που πέρασαν και σ΄αυτές που θα΄ρθουν.

Γράφει ο Κ.Π.Καβάφης, «Η Ιθάκη σ΄έδωσε το πιο ωραίο ταξίδι».

Ένα ομηρικό έπος, ένας άλλος Οδυσσέας, ένας άλλος Ζαρατούστρα που γνωρίζει τον εαυτό του όλο και περισσότερο σε κάθε αγώνα, σε κάθε δοκιμασία, σε κάθε σχέση.

"Ένα βάθος ευτυχίας, όπου ο πιο μεγάλος πόνος, ή το πιο πυκνό σκοτάδι δεν είναι αντιθέσεις στον δρόμο μας, αλλά κάτι υποχρεωτικό, το απαραίτητο, σαν μία αναγκαία απόχρωση μέσα στην απέραντη και πλούσια διάχυση του φωτός", γράφει ο Νίτσε.

«Το μυστικό θα μάθει/μόνο αυτός που πάτησε/ στης κόλασης τα βάθη».

Μετά από κάθε θάνατο ακολουθεί μία Ανάσταση, μια παλιγγενεσία μέσα στην ίδια τη ζωή, σαν τον Φοίνικα που αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του. Πλέον, ο Ήρωας είναι ένας χορευτής στο υφαντό του Κόσμου.

Κάθε κατάσταση είναι μία εναλλαγή των τριών μερών της ψυχής, «όφις, θεός και άνθρωπος,πολύ σε τούτον μοιάζουν και μια του κύκλου εποχή, πουκάμισο αλλάζουν», όπου όφις είναι το λογιστικό-το μυαλό, θεός το θυμικόν-η καρδιά και άνθρωπος τον επιθυμητικόν- τα γεννετήσια όργανα. Μία πάλη μεταξύ τους και παράλληλα μία συνεργασία, ώστε να επικρατήσει μια παναθρώπινη λύση.

Τελικά, επιστρέφει στην αρχική του θέση, στην υποκειμενική του κανονικότητα κάνοντας έναν κύκλο. Επανέρχεται από την έκσταση της απόκοσμης εμπειρίας του,το όνειρο και από την παραζάλη στην νηφαλιότητα, στην νηπτική θεωρεία.

«Σ' αυτό τον κόσμο γίνεσαι ότι έχεις αγαπήσει

και παίρνεις προίκα σου στερνή αυτά που 'χεις χαρίσει»

Ξαναμπαίνει στο κάδρο της ζωής, στον κυκλικό χορό, έχοντας να προσφέρει χάρισμα στην αγάπη του, μόνο τον Εαυτό του.

Η εμπειρία αυτή δεν τον καθιστά πια άμοιρο, ορίζοντας τον Θεό όχι κάτι έξω από αυτόν, αλλά μέσα σε αυτόν.

Όπως προείπαν, ο Ηράκλειτος, ο Χριστός, ο Βούδας.

Κι έτσι…γίνεται πιο ξεκάθαρο το αυτεξούσιο και πιο άξιες οι αποφάσεις, θέτοντας τον άνθρωπο συνδημιουργό του Σύμπαντος.

Το «Δρακοδόντι» δημιουργήθηκε από τον Χαϊνη Δημήτρη Αποστολάκη με τους Χαϊνηδες το 2005, σε έναν δίσκο αυτούσιο, δίχως να έχουν παίξει κάποιο μέρος του σε συναυλία τους.

Έπειτα από 14 χρόνια, υλοποιήθηκε το έργο, με προτροπή της Χριστίνας Σουγιουλτζή, μίας βραβευμένης χορεύτριας και ηθικά ακέραιης προσωπικότητας.

Έτσι, το 2019 ξεκίνησε η παράσταση «Δρακοδόντι» στο θέατρο "Ροές" κάθε Σάββατο και Κυριακή, με συνεργασία από δύο κολλεκτίβες, τους Χαϊνηδες στην μουσική και την ομάδα ακροβασίας και χορού «κι όμΩς κινείται».

Το έργο, ενώ σου δίνει την αίσθηση, ότι κάποιος μονάχος του, κάθεται στους τέσσερις ανέμους ακίνητος και ατάραχος, εντός του συντελείται μια πυρηνική έκρηξη.

Παρόλο που αυτό είναι ταξίδι του ενός, η σύμπραξη καταφέρνει να εξωτερικεύσει την εσωστρέφεια και να αποδώσει πιστά την έκρηξη μέσα από τα σπλάχνα του ήρωα.

Στην σκηνή υπάρχει ένας ιδιότυπος μηχανισμός που μοιάζει με την ραχοκοκαλιά του Δράκου και σε πιο βάθος, μοιάζει με μία σπονδυλική στήλη, όπου εκεί πάνω,οι χορευτές ακολουθούν το περιρρέον συναίσθημα της πλοκής, δημιουργώντας- κάθε δευτερόλεπτο –σχήματα. Μία κινούμενη εικόνα,που θυμίζει τον ζωγραφικό πίνακα,όπως την «Δημιουργία του Αδάμ» του Μιχαήλ Άγγελου, Θεός και άνθρωπος. Ακόμη και οι σκιές που χορεύουν στον τοίχο είναι ζωντανές.

Η χορογραφία δείχνει την αδιάσπαστη ενότητα αυτών των δύο φύσεων, σαν πνεύμα- φίδι που σαλεύει μέσα στο δρακοσώμα και, όταν παύει η ενότητα αυτή,το σκοτάδι που βιώνει ο άνθρωπος είναι δυσβάσταχτο.

Μια παράσταση που θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου για την οπτικοακουστική καλαισθησία και τα βαθειά νοήματα, που αφορούν στον πυρήνα της ύπαρξης. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας που αξίζει να ζήσεις.

ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΕΣ

Ιάκχου 16, Γκάζι, Αθήνα

2103474312

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Σάββατο 1/2 και 8/2

Κυριακή 26/1, 2/2/ και 9/2

και επιπλέον παράσταση την Παρασκευή 7/2

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Προπώληση

12€ κανονικό

10€ μειωμένα

Στο ταμείο