Τον λένε Σταμάτη και επιστρέφει στη «Σφίγγα»
Γράφει η Μίνα Μαύρου
Στο πουρκουά σας απαντώ... πασκιέ (με επιχειρήματα):
Ολοκλήρωσε 100 και 6 παραστάσεις «Φίλα με», αποδεικνύοντας ότι έχει τα κότσια να φτάσει πολύ πιο πέρα απ' όσο πάει ο νους του...!
Την πρώτη χρονιά έκανε τη "Σφίγγα" το επίσημο στέκι της Δευτέρας… Τι ντελίριο εκείνες οι βραδιές…
Τη δεύτερη στις "Γραμμές" μάς τα 'πε αλλιώς… μίλησε για τις παρέες της νιότης… για όσα πέρασαν, για όσα δε ζήσαμε, για όσα θα 'ρθουν, γιατί έχουμε ανεξόφλητους λογαριασμούς με το σύμπαν…
Φέτος, κατασταλαγμένος, πλήρης και ευτυχής μάς υποδέχτηκε στο σπιτικό του, Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής, με πίνακες Τουλούζ Λωτρέκ και Τσαρούχη, με λικέρ και γλυκό του κουταλιού… σαν τις παλιές απογευματινές επισκέψεις της Κυριακής, μετά την ελληνική ταινία του μεσημεριού!
Με το τσιγάρο στο χέρι… σκηνοθετική αδεία, ντε... είχε μιαν αλλόκοτη γλύκα! Όταν μάς είπε «ζήστε το ταξίδι», όταν ξετύλιξε – μα οποία θεατρικότης!- την μαύρη αραχνοϋφαντη μπέρτα του, για να μας τραγουδήσει «Πόσο σ' αγαπώ», όταν όρθιος ερμήνευσε την «Πόλη μαγική» του Χατζιδάκι, όταν διορθώνοντας το σημείο G των τραγουδιών συμπλήρωσε…: «Κι ύστερα κανόνισα και λίγο σε ξεφώνισα έτσι για πουτανιά»…
Θες στο πλαίσιο της άσκησης επιδίωξης καλιαρντού; Θες, γιατί δεν σε είδε να χαλαρώνεις ως έπρεπε; Μόνο εκείνος γνωρίζει και δεν θα σου το πει…
Τον λένε Σταμάτη.
Η ώρα που βρίσκεται πάνω στη σκηνή είναι σπαζοκεφαλιά! Παρατηρώντας τον, συνειδητοποιείς ότι η στιγμή της υπερβολικής εξωστρέφειας είναι η στιγμή της μεγάλης ανασφάλειας, η στιγμή της τρεμάμενης ευαισθησίας είναι η στιγμή της γυμνής αλήθειας, η στιγμή του ψιθυρίσματος του στίχου είναι η λύτρωσή του!
Τον λένε Σταμάτη.
Έχει μια καλά προπονημένη ομάδα… «Σπείρα Σπείρα» τη λένε… -μού 'ρχονται εικόνες από τις πρόβες τους, σαν να τους βλέπω μέσα από το παλιό κόκκινο view master μου- τη δασκαλεύει και τη δυσκολεύει με τη μουρμουρίαση και την υστερίαση του (... μόνο εκείνος θα κάνει λογοπλασίες;) τόνο- τόνο, ημιτόνιο- ημιτόνιο, ανάσα- ανάσα!
Το αποτέλεσμα: Αλφαδιασμένη τελειότητα επί σκηνής. Με πνεύμα, φρεσκάδα, χαρά και χωρίς ίχνος φαλτσέτου! Άσε που το ενδυματολογικό με το καπελάκι και την μπέρτα, έργα της μαμάς του Βάιου, τείνει να γίνει ντρες κόουντ τολκ οφ δε τάουν!
Τον λένε Σταμάτη.
Το «Φίλα με» με διαφορετικό περίβλημα κάθε χρονιά, κλείνει κύκλους και αποκαλύπτει ανομολόγητα μυστικά στον ίδιο, στους συνεργάτες του αλλά και σε εμάς, τους αμύητους ή μυημένους στην Τέχνη του... (άραγε οι υπάλληλοι του Υπουργείου Πολιτισμού πού να κατατάσσονται;)!
Τέσσερα γαρύφαλλα στο χέρι εδώ και 3 χρόνια! Ένα για το «Αυτή η νύχτα μένει», ένα για το «Πόσο σ' αγαπώ», ένα για το «Πήρα κόκκινα γυαλιά» και ένα για 'μένα, για το ποτήρι δίπλα στο κομοδίνο μου, γιατί αυτή τη χρονιά τον θαύμασα περισσότερο από κάθε άλλη, για την αλήθεια του πάνω στη σκηνή και όχι(!) δεν με νευρίασε καθόλου…
Και για επίλογο, μιας και σήμερα τα ερτζιανά γιορτάζουν... (Όσοι έχετε υπάρξει λάτρεις του ραδιοφωνικού Κράου θα με εννοήσετε, όσοι πάλι όχι, ρωτήστε τον τις 3 Δευτέρες στη "Σφίγγα") Μπορεί πριν από χρόνια ο πατέρας του να φώναζε από το μπαλκόνι: «Δημοκρατίαααα, μην ξεχάσεις τα τσιγάρα από το ψιλικατζίδικο!», φέτος εκείνος μας λέει: «Ευτυχίαααα, αυτό σας δίνω, αρπάξτε το»! (Άραγε η Μενδώνη το έχει καταλάβει αυτό;)...
Τον λένε Σταμάτη!
Με λένε Μίνα και είμαι καλά!
ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Σχολιάστε