«Βραδιάζει... Μια Ροκ Σταρ Εξομολογείται» με την καθηλωτική Τάνια Τσανακλίδου
Γράφει ο Κώστας Προβατάς
Βρέθηκα στο ΜΙΚΡΟ ΧΟΡΝ για την παράσταση «Βραδιάζει... Μια Ροκ Σταρ Εξομολογείται», γνωρίζοντας ότι θα μπω νοερά –ξανά- σε έναν κόσμο που από πάντα με είχε ιντριγκάρει, είτε παρακολουθώντας τον μικρότερος, είτε «ακολουθώντας» μικρές συνήθειες μιας ιδιαίτερης ροκ εποχής στα 70's και στα 80's, είτε ακόμα και μελετώντας μεγαλύτερος πηγές που μου ξεδιάλυναν πράγματα, μου μάθαιναν καινούρια, με μετέφεραν με τη σειρά τους σε μιαν άλλην εποχή. Και, για να πω την αλήθεια, κάποιες φορές έμπαινα στον πειρασμό να αναφερθώ σε αυτές τις εποχές, με τον δικό μου τρόπο, είτε δια ζώσης σε ραδιοφωνικές εκπομπές ή και καταγράφοντας αρθρογραφικά τον «αέρα» τους.
Και (ξανά) η Τάνια Τσανακλίδου μού έδωσε λόγο να ξανα-σημειώσω πράγματα. Από την εποχή της λατρεμένης Piaf, όταν ήταν εκείνη που τη ζωντάνευε μπροστά μας, θα έλεγα με τρόπο κατανυκτικό και μοναδικό! Βλέπεις, το να μεταφέρεις χαρακτήρες ζωντανά επί σκηνής, θρύλους - χαρακτήρες, δεν είναι κι απλό. Και τώρα μεταμορφώθηκε σε αυτό που δημιούργησε ο Αντώνης Μποσκοϊτης μέσα από όσα κι εκείνος ο ίδιος έζησε, φτάνοντας δίπλα στη Marianne Faithfull, μιας που αυτή είναι η προσωπικότητα που ερμηνεύει εδώ η μοναδική Τάνια Τσανακλίδου.
H ροκ σταρ Patti Seagull είναι ένας χαρακτήρας που δημιουργήθηκε από τον δημοσιογράφο-σεναριογράφο, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει στις δημοσιεύσεις του. Για να μην την λέμε Marianne Faithfull και για να του δώσει και (έξυπνα) χώρο να πλάσει έναν μύθο και με άλλες στιγμές της εποχής, όπως π.χ. του Woodstock, που ουδεμία σχέση είχε η Faithfull, αλλά είχε μια άλλη ηρωίδα του Αντώνη Μποσκοϊτη, η Melanie Safka. Λίγο «δικιά μας», γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, με μητέρα τραγουδίστρια της τζαζ, Ιταλίδα. Και όπως και η Faithfull, είχε μια ex officio σχέση με τους Rolling Stones, αφού η μεγάλη της επιτυχία «Brand New Key» του 1971 ήταν η δική της εκδοχή, της «Ruby Tuesday» των Stones (1970).
Η Τάνια Τσανακλίδου είναι φυσικά μια ροκ σταρ, πραγματική!
Είναι ηθοποιός θεάτρου, είναι τραγουδίστρια, είναι πρόσωπο όλων των εποχών αυτών, είναι... και τι δεν είναι. Συνεπώς, μας δίνει ανάγλυφα μνήμες, να περνούν από μπροστά μας, συναισθήματα της ηρωίδας, να ταυτιστούμε, στιγμές δράσης και αντίδρασης, ώρες έκρηξης και «ηγετικής» αθυροστομίας, να προβληματιστούμε ή και να εκτονωθούμε ακόμα.
Γιατί η αθυροστομία είναι ηγετική, όταν έχει λόγο ύπαρξης! Το βασικό πρόσωπο, η Marianne Faithfull, θα ήθελε κι άλλα τόσα, για να αποκρυπτογραφηθεί περισσότερο. Και σε χρόνο και σε όγκο στοιχείων. Ίσως αυτό είναι ένα μικρό μείον σε ό, τι είδαμε. Αλλά δεν με πλανά αυτό και τόσο. Αν είσαι κάποιος που ιστορικά ξέρεις τι έχει συμβεί, θα προσθέσεις ίσως τις πληροφορίες σου, αν δεν πάλι δεν γνωρίζεις, θα ζητήσεις να μάθεις περισσότερα.
Ο Αντώνης Μποσκοϊτης κάνει κάτι εύκολα, με την έννοια ότι είναι ο δημοσιογράφος, του πάει ο ρόλος, τον υποστηρίζει, τον φέρνει στα μέτρα μιας αυθεντικής συνέντευξης με ένα πρόσωπο θρύλο. Να εξοργίσει και να εξοργιστεί με τις ερωτήσεις, να προσπαθήσει να ανακαλύψει πράγματα από ατάκες και το πινγκ πονγκ των ερωταπαντήσεων, να δρέψει δάφνες από μια ιστορική στιγμή, να βάλει τη σπουδαία προσωπικότητα να τραγουδήσει γι' αυτόν, να δημιουργήσει το κλίμα που θα κάνει τον αναγνώστη του να κολλήσει εκεί, στις λέξεις… Και το κάνει!
Μετά το «Την λένε Εύα» με την Κουμαριανού (που τραγουδούσε η Τάνια Τσανακλίδου), παράλληλα με το «Ταγκαλάκι» για τον Χριστιανόπουλο, συνεπώς το όλο εγχείρημα δείχνει μια έξυπνη μανιέρα που όμως αρέσει. Ο κόσμος αρέσκεται σε αυτά τα projects, μεταφέρεται σε εποχές, δείχνει να μπαίνει στο κόλπο του «ταχυδακτυλουργού δημοσιογράφου» που βγάζει με το έτσι θέλω ειδήσεις.
Όσο για τις ειδήσεις... η Faithfull ήταν μια "προσωπικότητα με… προσωπικότητα". Δίπλα της βρέθηκαν πολλοί και μεγάλοι, έγραψε, τραγούδησε, έπαιξε, φλέρταρε (και θετικά και αρνητικά, μέχρι και με τον θάνατο), έκανε ένα παιδί, αλλά έχασε άλλα τρία-τέσσερα. Με δική της απόφαση. Έζησε σαν ζευγάρι με τον Μικ Τζάγκερ, ενώ τη φλέρταρε ο Αλέν Ντελόν την ίδια στιγμή. Μάθαμε ότι τα τραγούδια γίνονται, γιατί απλά έτσι προκύπτει... Δεν είναι δηλαδή η «Sister Morphine» τίποτε άλλο, παρά η ανάγκη του ασθενούς με πόνο να πάρει αναλγητικό. Επιβεβαιώνω, μας τη δίνανε στο στρατό –όταν πήγα εγώ, δηλαδή τον καιρό που η Τσανακλίδου έπαιζε Piaf περίπου- γιατί είναι στρατιωτικό αξεσουάρ και την είχαμε στο σάκο μας! Κάτι που θα πάρει ο τραυματισμένος στρατιώτης, αν του συμβεί σε περίπτωση πολέμου… Αυτά!
Στα credits της παράστασης το τέλος, η Τάνια Τσανακλίδου όρθια να τραγουδάει a cappella. Η παρουσία του «μπάτλερ», Σάββα Πετρίδη, του Darling, όπως τον λέει για τις ανάγκες του έργου. Τα λουλούδια με τα σεξπιρικά ονόματα. Και θα το ξαναπώ, ο τρόπος αθυροστομίας της ηρωίδας, ίσως η ίδια η Faithfull να μην ήτανε τόσο αληθινή! Η αναφορά στον Μπρεχτ και τον Κουρτ Βάιλ, σε πρόσωπα που τίμησε η Faithfull καθοριστική!
Ομολογουμένως, το σκοπό της η παράσταση τον πετυχαίνει, δεν είναι δα και εντελώς βιωματική. Είναι μια συνέντευξη που μια προσωπικότητα θυμάται, εξηγεί, χαίρεται και λυπάται, ένας δημοσιογράφος που θέλει να κάνει τη δουλειά του και το φωνάζει σε κάθε στιγμή.
Συγχαρητήρια, λοιπόν, πρώτιστα σε αυτό που κάνει μοναδικά η κα Τάνια Τσανακλίδου, να μας βάζει νοερά στον κόσμο που περιγράφει με λόγια. Αλλά και στους δημιουργούς συνολικά.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Αντώνης Μποσκοΐτης
Σκηνοθεσία: Χάρης Φλέουρας
Παίζουν: Τάνια Τσανακλίδου, Αντώνης Μποσκοΐτης, Σάββας Πετρίδης
Σκηνικά: Μαρία Φιλίππου
Κοστούμια: Μιράντα Θεοδωρίδου
Μουσική: Γιώργης Χριστοδούλου (στίχοι τραγουδιού: Άρης Δαβαράκης)
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ευαγγελία Στεργίου
Φωτογραφίες: Άκης Χρήστου
Αφίσα: Γιώργος Κοπανάρης
Υπεύθυνη επικοινωνίας / reels: Έλενα Χριστάκου
Παραγωγή: Tεχνότροπον – Artway Cultural Productions
Διεύθυνση παραγωγής: Έλλη Ρουμπέν
ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Σχολιάστε