«Γαία» ή αλλιώς η κορύφωση του ανθρώπου
Γράφει ο Μάρκος Δαμασιώτης
Στο "Αλκμήνη", η «Γαία», ο μονόλογος του Γιάννη Φαλκώνη είναι θέατρο ασκητικό. Με μόνη την ψυχή της Γεωργίας Ζώη να μιλάει και ήχους πρωτογενείς ως soundtrack, ήχοι θάλασσας, το κλάμα του μωρού, ένα νανούρισμα, οι γλάροι. Ήχοι και φωνές της Γης που μας καλεί να αφυπνιστούμε.
Να σταματήσει η καταστροφή. Η απληστία που γεννά τον πόλεμο και τη φτώχεια. Και αυτά τους δρόμους των προσφύγων. Που τους λένε, θα τους οδηγήσει στη θάλασσα και από εκεί στη γη της επαγγελίας.
Τη Γη της καγκελαρίου, που θα τους ανοίξει αγκαλιά, να βγουν σέλφι μαζί της.
Γη που δεν αποκαλύπτεται πότε. Και παίρνουν τη θέση της hot spots, και καταυλισμοί και βία χειρότερη κι από του πολέμου. Και πολλές φορές όλα τελειώνουν στη μέση της θάλασσας. Πνιγμός ανθρώπων και ονείρων.
Η Γεωργία Ζώη δεν είναι μόνο μια σημαντική ηθοποιός. Είναι και ερμηνεύτρια χαρισματική σε μοιρολόγια ηπειρώτικα και νανουρίσματα. Μια ολοκληρωμένη καλλιτέχνις σε μια σημαντική στιγμή της. Πετυχαίνει κάτι εξαιρετικά δύσκολο!
Μόνη της, με μια κούκλα μωρό στην αγκαλιά, σε μια αναπαράσταση σκηνική της θάλασσας, συνεχώς μέσα στο νερό, με τη δύναμη της ερμηνείας της, με σωματικό και ψυχικό κάματο, μας κάνει να δούμε την δραματική εικόνα: Καταμεσής της θάλασσας μια πρόσφυγας. Έχει ναυαγήσει και παλεύει για τη ζωή της και τη ζωή ενός μωρού που η θάλασσα τής έφερε.
Κολυμπά και του μιλά. Να μην φοβάται. Διηγείται τη ζωή της. Του τραγουδά. Του δίνει το σάλιο της να ξεδιψάσει και το αίμα της να τραφεί. Η μέγιστη αυτοθυσία. Μιας γυναίκας απελπισμένης και διωγμένης, καταδικασμένης από την ώρα που γεννήθηκε.
Σε μια πόλη, σε μια χώρα που έχει τόσους πρόσφυγες αυτό που συμβαίνει στο "Αλκμήνη" έχει διπλή αξία. Καλλιτεχνική και ανθρωπιστική. Για περισσότερη κατανόηση, αγάπη, αλληλεγγύη.
Σχολιάστε