Άκης Πάνου: «Είμαι φασ«ή»στας στη δική μου φάση»
Γράφει ο Κώστας Προβατάς
Δεν θα μπορούσε ποτέ να πει κανείς ότι ο Άκης Πάνου δεν είχε άποψη, δεν την υπερασπίστηκε, δεν την πλήρωσε.
«Εγώ είμαι φασήστας, εννοώντας είμαι στη δική μου φάση, με «η» δηλαδή (κερδίζοντας έτσι το χαμόγελο της Μαλβίνας).Αυτό το «κόμμα» το έχω ιδρύσει εγώ, εγώ το υποστηρίζω, εγώ το χαρακτηρίζω. Ο Μανώλης είναι από την άλλη πλευρά, αλλά ξέρει τι λέει, είναι έξυπνος άνθρωπος».
Κι αν το πάμε παραπέρα, κλείνοντας την παραπομπή που αναμφίβολα οδηγεί και στις πολιτικές πεποιθήσεις του Άκη Πάνου, ο άνθρωπος αυτός έκλεισε μια για πάντα το δρόμο προς τα νυχτερινά μαγαζιά πολύ νωρίς. Απαξίωσε το ρόλο του τραγουδιστή σε σχέση με αυτόν του μουσικού, τοποθετώντας στα κέντρα στην μπροστινή σειρά τα όργανα και στη δεύτερη τη φωνή. Για τα θέματα ηθικής που σκότωσε για λόγους τιμής τον σύντροφο της κόρης του, έκλεισε ακόμα και την πόρτα της ζωής που του απέμενε, λέγοντας στον Τύπο:
«Πριν από δαύτους, εγώ τον Άκη Πάνου, τον έχω καταδικάσει ισόβια. Τίναξα τη ζωή μου στον αέρα, τζάμπα και βερεσέ. Δεν μετανόησα διότι δεν εννόησα».
Και μπορεί σε απλά λόγια αυτό να ήταν μια καλυμμένη μετάνοια (δεν είχα πρόθεση δηλαδή να σκοτώσω), όμως έζησε τη «ζωή του όλη» στο απόλυτο, τοποθετώντας τη μπροστά στα πάλκα και πάνω στις ίδιες τις νότες. Κάτι που το έμαθε μόνος του, αφού ούτε κατά που πέφτει το Ωδείο γνώριζε.
Στο παραπάνω βίντεο κλιπ, το «Η ζωή μου όλη» ερμηνεύει η Ελένη Βιτάλη σε μια ζωντανή εκπομπή αφιέρωμα στον Άκη Πάνου. Να σταθούμε σε δυο σημεία, το ένα αφορά στο ίδιο το τραγούδι που έχει χαρακτηριστεί από τον Ρασούλη (και ευσταθεί ο χαρακτηρισμός) «σεξπιρικό». Το άλλο αφορά στην άποψη της Ελένης Βιτάλη για τον Άκη Πάνου, αφαιρώντας τον χαρακτηρισμό «δολοφόνος» από κάθε συζήτηση και συνέντευξή της. Για την ίδια ο Πάνου ήταν ένας φονιάς, αλλά δεν είχε δόλο. Και κάπως -ιδιοτύπως- διαφορετικά είχε εκφραστεί ο Βασίλης Ραφαηλίδης τον Μάρτιο του 1998, λίγο μετά την καταδίκη, (ο οποίος έφυγε από τη ζωή τον Δεκέμβριο του 2000, μερικούς μήνες μετά τον Άκη Πάνου) σε ένα κείμενό του στο «Έθνος» με τίτλο: «Υπέρ Άκη Πάνου, δολοφόνου»
«Δεν έχω καθόλου καλές σχέσεις με το είδος μουσικής που υπηρετεί ο Άκης Πάνου. Άλλοι, που έχουν, ισχυρίζονται πως ο συνθέτης-δολοφόνος είναι μια μουσική ιδιοφυΐα στο είδος της μουσικής που υπηρετεί... Θέλω μόνο να επισημάνω τον βαθιά αναρχικό (αντιεξουσιαστικό) χαρακτήρα αυτής της μουσικής αλλά και την παγίδα που μπορεί να στήσει στους αστούς ηθικολόγους... Θέλω να πω πως ο γνήσιος καλλιτέχνης, και ο Πάνου είναι από τους πιο γνήσιους, είναι ένα τέρας εγωισμού και πως μόνο οι ανόητοι θα ήταν δυνατό να τον εκλάβουν σαν "παιδαγωγό", σαν προασπιστή των λαϊκών συμφερόντων ή δεν ξέρω τι άλλο, το ίδιο πομπώδες και άκριτο. Μπορεί να είναι και όλα αυτά ο καλλιτέχνης, αλλά μόνο παρεμπιπτόντως. Ο γνήσιος καλλιτέχνης, πάντως, το μόνο που επιχειρεί είναι να πιαστεί απ' τα μαλλιά του για να σωθεί και δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να σώσει κανέναν, ούτε καν τον εαυτό του, αφού ξέρει πως το να πιάνεις τα μαλλιά σου είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να πας φούντο... Ο Άκης Πάνου μπορεί να μην είναι ηθικός, άλλωστε είναι αυταπόδεικτα και ομολογημένα δολοφόνος, έχει όμως ήθος που θα έπρεπε να το ζηλεύει ο κάθε δικαστής...».
Και «αδιορθώ» και «αναρχί» ο Άκης Πάνου λοιπόν, όπως αποτυπώθηκε στο δίσκο του «Επειγόντως» το 1989. Ένας δίσκος που ήταν ζωντανή ηχογράφηση των εμφανίσεών του μετά από 31 ολόκληρα χρόνια σε κέντρο. Στο κέντρο «Επειγόντως» στην Κυψέλη μιας άλλης εποχής, κάτι που κατάφερε να συμβεί και πάλι ο Μανώλης Ρασούλης, τελικά ένας πολύ καλός του φίλος, έστω και για ένα 15νθήμερο.
Ο Άκης Πάνου τραγούδησε και έπαιξε μπουζούκι, ενώ επίσης τραγούδησαν ο Γιώργος Σαρρής, η Μαρίνα Σαμαρά, η Φαίδρα Πάλλα, ο Λάμπρος Καρελάς και ο Αργύρης Παπαγεωργίου. Δυο από αυτές τις εμφανίσεις ηχογραφήθηκαν και κινηματογραφήθηκαν από τον Γιώργο Πανουσόπουλο, ενώ σε παραγωγή του Θοδωρή Μανίκα τον Οκτώβρη του '89 κυκλοφόρησε από το «Σείριο» του Μάνου Χατζιδάκι ένας δίσκος με δεκαπέντε τραγούδια του Άκη Πάνου.
Προσωπικά, εκεί είχα την τύχη να τον δω από κοντά, το «Επειγόντως» ήταν ένα στέκι της εποχής και όχι μόνο για τους Κυψελιώτες. Το 1994 εμφανίστηκε για ακόμα ένα 15νθήμερο στα «9/8» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, που έχει επίσης ιστορική διαδρομή σαν χώρος. Και στις δύο αυτές παρουσίες του, το πάλκο είχε μπροστά τους μουσικούς και πίσω τους τραγουδιστές.
Γενικά, αυτό που έχω να μαρτυρήσω, όντας αρκετά νέος τότε, ήταν η αγάπη μας αυτών των νέων της εποχής που γέμιζαν το μαγαζί για τον «αναρχί» Άκη Πάνου. Και παρότι δεν ήταν δα και μεγάλος σε ηλικία τότε, γεννημένος το 1933 ήταν στα 56 του χρόνια, οι νεότεροι ήμασταν που του ζητάγαμε να μας τραγουδήσει εκείνο το «Πες μου παππού». Γνωρίζαμε όλοι ότι είχαμε έναν αρχιτέκτονα επιτυχιών, από αυτά που καταλαβαίναμε σε μια εποχή που πήγαινε να ξεκληριστεί το παλιό καλό λαϊκό τραγούδι, προς χάριν της νέας πίστας, των μπουζουκιών και των σκυλάδικων, όπως είχε αρχίσει να συμβαίνει εκείνη τη δεκαετία. Για την οποία πίστα -και νύχτα- ο Άκης Πάνου είχε αποχωρήσει πριν από 31 χρόνια, το 1958. Για να υπηρετήσει τα πιστεύω του, αλλά μέσα από το τραγούδι κι όπως ο ίδιος το είχε μέσα στην ψυχή του.
Το 1933 γεννιέται στην Αθήνα λοιπόν ο Άκης Πάνου, κατά το σωστότερο ο Αθανάσιος-Δημήτριος Πάνου. Η μόρφωσή του έφτασε μέχρι απόφοιτος του… Δημοτικού, αλλά τελικά εξελίχθηκε να γίνει ένας γνήσιος απόφοιτος της ζωής. Όσοι θα τον γνωρίσουν, θα ομολογήσουν ότι καθηγητής Πανεπιστημίου, δεν τα έβγαζε πέρα μαζί του!
Από εννέα ετών ξεκινάει να παίζει μαντολίνο και κιθάρα και την Άνοιξη του 1947 γνωρίζεται με το Γιάννη Σταματίου (Σπόρο), μαζί του κάνει την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στην ταβέρνα του «Σιλιβάνη» στου Κουκάκη, με αμοιβή το όποιο φιλοδώρημα των πελατών και ένα πιάτο φαγητό. Το 1948 ανεβαίνει ως ταλέντο στο «Αλκαζάρ», στη «Φρεγάδα του Λάσκου» και παίζει κιθάρα μαζί με τον αδελφό του, ενώ η αδελφή του τραγουδάει. Εκείνη την εποχή γνωρίζεται με το Νίκο Καρανικόλα και μαζί παίζουν σε διάφορα μέρη της Αθήνας και της επαρχίας. Για μια περίπου δεκαετία ο Άκης Πάνου αρχίζει την περιπλάνηση του με όλους τους καλλιτέχνες της εποχής σε διάφορα κέντρα. Το 1957-58 παίζει στο κέντρο «Απόψε φίλα με» του Χρήστου Κολοκοτρώνη όπου τα ονόματα του μαγαζιού είναι η Σωτηρία Μπέλλου, ο Καραπατάκης και ο Μανώλης Αγγελόπουλος. Το τελευταίο κέντρο που εμφανίζεται είναι «Ο Θείος» το 1958.
Με στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη εξάλλου μπήκε στη δισκογραφία το 1958 και μάλιστα με τα μοναδικά γραμμοφωνικά του τραγούδια, με την Καίτη Γκρέυ και τον Γιάννη Κυριαζή, «Το παιδί μου απόψε πίνει» και με τη Δούκισσα το «Μια βραδιά καταραμένη». Κατόπιν μπήκε στα 45άρια.
Οι επιτυχίες που άφησε πίσω του ο Άκης Πάνου έχουν το δικό τους ύφος, ηχόχρωμα αλλά και τη μοναδική δική τους διαχρονικότητα! Ερμηνευμένα από προσεκτικές επιλογές του συνθέτη, δουλεμένα πάνω στη ζωή και στον έρωτα, αλλά πάντα με την ηθική πλευρά τους που τον διέκρινε. Πολλές φορές «κινηματογραφικά» δοσμένοι στίχοι, έντονες λέξεις και εκφράσεις, κατανοητές από τον πολύ κόσμο, αυτός ο πολύς και απλός κόσμος τον αγάπησε πολύ.
Την περίοδο που ο Άκης Πάνου σχηματοποιούσε τον μουσικό και στιχουργικό του χαρακτήρα, δέχτηκε προφανώς αρκετές επιρροές από συνθέτες της εποχής, όπως τον Νίκο Καρανικόλα που συνδέθηκε στην αρχή της καριέρας του. Η παλιότερη, δημοσιευμένη σε έντυπο, συνέντευξη του είναι αυτή που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Πρώτο» τον Απρίλιο του 1966 στον Τάσο Κουτσοθανάση. Εκεί λέει για τις πρώτες εμφανίσεις του:
«Θέατρο Ορ. Λάσκου το 1946, σαν ταλέντο με τον αδελφό μου. Εν συνεχεία Θέατρο «Διονύσια», Καλλιθέας (θίασος Αδ. Λαιμού), Θέατρο «Σαμαρτζή», (θίασος Μ. Φωτόπουλου). Σειρά εμφανίσεων στις λαϊκές βραδιές του «Παλλάς» Πειραιώς και συγχρόνως με το συγκρότημα του Γιάννη Παπαϊωάννου. Για μεγάλο διάστημα στον «Πρωινό μουσικό περίπατο» του Μ. Φραγκιαδάκη από τον Σταθμό Ενόπλων, δίπλα στον Γούναρη, την Δανάη κ.α.».
Και συμπληρώνει για τη σχέση του συνθετικού με το στιχουργικό του έργο:
«Δεν ξεκίνησα γράφοντας τραγούδια. Μου άρεσε να γράφω στίχους (κυρίως σατυρικούς), μέχρι που και τα γράμματα προς συγγενείς και φίλους έφτασαν να είναι έμμετρα. Ο στίχος είναι από τα ενδιαφέροντα της ζωής μου. Πολλά ποιήματα που έγραψα κατά καιρούς, οι δικοί μου είχαν την πρόνοια να τα μαζεύουν κι έτσι σύντομα θα τα ταξινομήσω με σκοπό να εκδοθούν».
Πολλές οι επιτυχίες λοιπόν που ακόμα και σήμερα τραγουδάμε. «Ξημέρωσε καλή μου» (1964), «Καρδιά μου μην παραπονιέσαι» (1964). Το 1967 ο δημιουργός λογοκρίνεται για τους στίχους του «Θα κλείσω τα μάτια» τραγούδι που θα κυκλοφορήσει αργότερα με διαφορετικούς στίχους. Παρόλα αυτά είναι μια πολύ παραγωγική χρονιά, γράφοντας μεταξύ άλλων το «Η πιο μεγάλη ώρα», «Μοίρα μου γιατί μ'αφήνεις», «Ρολόι κομπολόι», «Είδα τα μάτια σου κλαμμένα» κ.ά.
Η περίοδος 1968-69 είναι γεμάτη επιτυχίες, όπως το «Δε θέλω τη συμπόνια κανενός», «Όταν σημάνει η ώρα», «Γιατί καλέ γειτόνισσα», «Και τι δεν κάνω», «Πήρα απ'το χέρι σου νερό», «Του κόσμου το περίγελο», «Ούτε αχ δεν θα πω» κ.ά.
Ο μουσικοσυνθέτης συνεχίζει με σπουδαία τραγούδια, όπως το «Δεν κλαίω για τώρα» (1970), «Δώσ' μου να πιω» (1970), «Κοίτα με στα μάτια» (1971), «Πυρετός» (1971), «Να είχα το κουράγιο» (1971), «Εγώ καλά σου τα' λεγα» (1971), «Πρέπει» (1972), «Ήταν ψεύτικα» (1972), «Στο σταθμό του Μονάχου» (1972), «Τα όνειρα χτίζονται» (1973), «Το θολωμένο μου μυαλό» (1973), «Άντε να περάσει η μέρα» (1973), «Οι μισοί καλοί» (1973), «Μίσος» (1974), «Η ζωή μου όλη» (1974), «Και τότε» (1974) κ.ά.
Το 1977 κυκλοφορεί ο προσωπικός του δίσκος «Παρών» με ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά και από αυτή τη συνεργασία ξεχωρίζει «Ο Τρελός». Την επόμενη χρονιά (1978) ξεχωρίζει το τραγούδι «Μολόγατα» από τον δίσκο «Σεισμός» με ερμηνευτή τον Μιχάλη Μενιδιάτη. Το 1982 ηχογραφεί το δίσκο «Θέλω να τα πω» με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα.
Την ίδια περίοδο ο Άκης Πάνου συμμετέχει στη συντακτική ομάδα του περιοδικού «Ντέφι», μαχόμενος για τα πιστεύω του. Αργότερα αποχωρεί. Οι συνεργασίες του ήταν, όπως είπαμε, ποικίλες και προσεκτικά επιλεγμένες. Θα συναντήσουμε π.χ, εκτός των πολύ γνωστών ερμηνευτών της εποχής που συνεργάστηκε ο δημιουργός, τον Στράτο Παγιουμτζή (1970), την ίδια χρονιά με τη Μαίρη Μαράντη, τον Γιάννη Ντουνιά, τον Νίκο Ξανθόπουλο, τον Γιώργο Μαργαρίτη που τότε ξεκίναγε, τον Τόλη Βοσκόπουλο με το σπουδαίο τραγούδι «Χωρίς αυτήν». Με τον Χρηστάκη, αλλά και δίνοντας δημιουργία του στην Ζανέτ Καπούγια το 1979, σε δυο υπέροχα τραγούδια που είχαν ένα συνδυασμό ταυτόχρονα εξωτικό, λατινοαμερικάνικο και ελληνικού λαϊκού ρομάντζο.
Αναφέρουμε παραπάνω την ιδιαιτερότητα του τραγουδιού «Θα κλείσω τα μάτια», που λογοκρίθηκαν οι στίχοι του το 1967, στην ερμηνεία του Γρηγόρη Μπιθικώτση με δεύτερη φωνή τη Χαρούλα Λαμπράκη, ένα τραγούδι που μιλάει για την κοινωνία και τη φτώχεια.
Το 1970 δημιουργείται ένα νέο τραγούδι στιχουργικά, μιλάει αμιγώς για τον έρωτα και γίνεται μεγάλη επιτυχία με τη Βίκυ Μοσχολιού, σηματοδοτεί την αφετηρία για την πιο δημιουργική δεκαετία στην καριέρα του Άκη Πάνου. Ο τίτλος είναι ίδιος, αλλά το τραγούδι μεγαλούργησε, όπως πολλά από τότε και μετά.
Οι «Διόσκουροι», οι δίδυμοι γιοι του μεγάλου συνθέτη Άκη Πάνου, μιλούν το 2008 για τη ζωή τους και τον πατέρα τους στον ποιητή Γιώργο Χρονά, δίπλα στο Θέατρο του Διονύσου. Οι δίδυμοι φέρουν τα ονόματα Ευάγγελος και Δημήτριος-Αθανάσιος (όπως ο πατέρας τους), έδωσαν εκείνη την συνέντευξη ακριβώς για το λόγο ότι τα δικαιώματα του πατέρα τους είχαν πάει σε άλλα χέρια, εκτός από τα δικά τους. Τίτλοι σημαντικοί, όπως το «Η ζωή μου όλη» έγινε τίτλος συναυλιών, λόγια και στίχοι τραγουδιών χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον σε διάφορες εκμεταλλεύσεις, χωρίς οι απόγονοι να επωφεληθούν. Αυτό όμως δεν αφορά στο άρθρο, αλλά αφορά στη σπουδαιότητα του έργου του Άκη Πάνου.
Ο ίδιος ο ποιητής λέει επίσης για μια προηγούμενη συνάντησή του με τον Άκη Πάνου, που τον πήγε να συναντήσει τον Μάνο Χατζιδάκι.
«Τον πήγα ένα βράδυ στον Μάνο Χατζιδάκι, στο σπίτι της οδού Ρηγίλλης 17. Η πρώτη συνάντηση ήταν τεράτων. Ιερών. Διαφορετικών. Εκπεσών άγγελος ο Πάνου. Ο Χατζιδάκις το πάλευε. Όταν κοιταχτήκανε στα μάτια βαθύς ηλεκτρισμός κατέλαβε το σαλόνι. Αμοιβαία διέτρεξε ο ένας τη ροή του αίματος, το σφυγμό του άλλου. Άλλη μία φορά πήγαμε στο ίδιο σπίτι. Μην καθίσετε πολύ, μου είχε πει ο Χατζιδάκις στο τηλέφωνο πριν. Αλλά μείναμε δύο ώρες. Η συζήτηση κράτησε υψηλά το ενδιαφέρον, περί ζώντων και τεθνεώτων, εμψύχων και αψύχων».
Ο Άκης Πάνου παντρεύτηκε δύο φορές, το 1954 με τη Δήμητρα και το 1993 με την Άννα Μπακιρτζή, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά, την Ελευθερία (1978), τον Στέφανο (1982) και τους δίδυμους Αθανάσιο-Δημήτριο και Ευάγγελο (1984). Ο ίδιος είχε πει «σταράτα» πως χώρισε τη Δήμητρα, γιατί δεν έκανε παιδιά και ο ίδιος ήθελε παιδιά.
Το 1986 αποφασίζει να εγκατασταθεί με την οικογένεια του στην Ξάνθη, πόλη καταγωγής της συζύγου του, Άννας, διατηρώντας όμως τους επαγγελματικούς του δεσμούς με την Αθήνα. Την 1η Αυγούστου 1997 ο Άκης Πάνου, μετά από καυγά που έλαβε χώρα στο σπίτι του στην Ξάνθη, σκοτώνει τον 30χρονο Σωτήρη Γιαλαμά, φίλο της 19χρονης κόρης του Ελευθερίας. Για αυτή του τη πράξη καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, χωρίς να του αναγνωριστεί ο πρότερος έντιμος βίος. Μάρτυρες υπεράσπισης, όπως ο στιχουργός Μανώλης Ρασούλης και ο Στέλιος Ελληνιάδης, ο οποίος φέρεται να έχει τακτοποιήσει οικονομικά και την κηδεία του Άκη Πάνου, είχαν προτείνει να του αναγνωριστεί η αναμφισβήτητη πολιτισμική του προσφορά.
Στις φυλακές Κορυδαλλού θα διαγνωστεί ότι πάσχει από καρκίνο. Το Χειμώνα του 1999 θα υποβληθεί σε χειρουργική επέμβασή και θα αποφυλακιστεί, λόγω της ανήκεστου βλάβης της υγείας του. Έφυγε από τη ζωή στις 7 Απριλίου του 2000 στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο, αφήνοντας πίσω του βαριά κληρονομιά.
Είπε ο Γιάννης Πετρίδης:
«Ο Άκης Πάνου είναι ο συνθέτης που θα μπορούσε οποιαδήποτε ώρα του 24ώρου - ακατάλληλη - να τηλεφωνήσει σε όποιον τραγουδιστή ή τραγουδίστρια ήθελε και να μην του αρνηθεί συνεργασία· αντίθετα, θα του έλεγε σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ που με διαλέξατε. Αυτό μόνο ο σκηνοθέτης Ελία Καζάν το είχε, με τους ηθοποιούς, στην Αμερική, όπου έζησε και πέθανε».
Όταν δικαζόταν στην Καβάλα, ο Ρασούλης είχε γράψει για τον Άκη Πάνου κάποιους στίχους. Οι οποίοι δεν πέρασαν ποτέ σε δίσκο.
«Καβάλα παν στην εκκλησιά, Καβάλα τον δικάζουν
και λόγω μιας κακιάς στιγμής, ισόβια τον βάζουν
Μα στον Άδη πέφτει σύρμα, πως θα 'ρθεί η πρώτη φίρμα
Άκης Πάνου, Άκης κάτου, τρεις και το λουρί της μάνας
ειν' η ζωή Μαντάμ Ορτάνς κι ο χάρος μαλαγάνας
Καβάλα παν στην εκκλησιά, Καβάλα τον δικάζουν
κι επειδή παρενοχλεί στο φέρετρο τον βάζουν
Άκης Πάνου, Άκης κάτου, τρεις και το λουρί της μάνας
γύρω του οι φάλτσοι τραγουδούν, το τραγούδι της ροκάνας»…
Εκτός του Μανώλη Ρασούλη, ο Άκης Πάνου θεωρούσε φίλο του και «μπεσαλή» και τον Γιώργο Ζαμπέτα. Ενώ ξεχωριστή είναι η σχέση που είχε με τον Στέλιο Καζαντζίδη, εκείνον που του χάρισε και το τελευταίο γλέντι της ζωής του.
Μετά τη θεραπεία του στο νοσοκομείο και λίγο, πριν περάσει ξανά το κατώφλι της φυλακής, τον περίμενε ο Καζαντζίδης. Μαζί με τους αστυνομικούς, τρύπωσαν στο Κουτούκι του Κουμπούρα, πίσω από το γήπεδο της Προοδευτικής. Ήταν το στέκι τους και ο Καζαντζίδης είχε φροντίσει για αυτή τη στάση, πριν το τέλος, Εκεί έγινε ένα γλέντι, όπως μαρτυρούν οι παρευρισκόμενοι, που έκλαψαν και οι δεσμοφύλακες. Και ο Στέλιος, τραγούδησε το «Η ζωή μου όλη» για χάρη του φίλου του με «Το θολωμένο του μυαλό», ένα τραγούδι που όλοι το αγάπησαν και όλοι το μίσησαν.
Αυτός ήταν ο Άκης Πάνου, ένας μοναδικός, μάλλον, αυτοκαταστροφικός άνθρωπος, που απαιτούσε, μέσα από την ηθική του πλευρά, στα παιδιά του να του μιλούν στον πληθυντικό. Που έβαλε απέναντί του εταιρείες και μαγαζιά, που έβαλε τους τραγουδιστές σε δεύτερο πλάνο. Που τελικά δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του, αυτό το «θολωμένο μυαλό».
Σχολιάστε