Βαγγέλης Παπαθανασίου: Ο «Ουράνιος Έλληνας»
Γράφει ο Κώστας Προβατάς
«Έλεγε ότι η “συμπαντική αρμονία είναι μουσική“», δήλωσε ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής αναφερόμενος στον Βαγγέλη Παπαθανασίου.
Ο Γιάννης Σμαραγδής αυτά τα λέει ως φίλος φυσικά, ως στενός φίλος μάλιστα του αείμνηστου (17/5/2022) Βαγγέλη Παπαθανασίου. Εμείς από την άλλη, προσθέσαμε στον τίτλο του άρθρου, δίπλα στο «Έλληνας» το «Ουράνιος» και όχι από διαστροφή ή και πολύ τυχαία.
Βλέπετε, ο Παπαθανασίου ήταν μόνιμα κάτω από ένα πέπλο μυστηριακό για τον περισσότερο κόσμο, κυρίως για όσους λατρεύουν τις θεωρίες συνωμοσίας αλλά και τις λεξαριθμικές αντιστοιχίσεις, θεωρώντας ότι οι αριθμοί ποτέ δεν υπήρξαν αθώοι στο ιστορικό γίγνεσθαι, αντίθετα παίζουν το ρόλο τους ακόμα και στην κωδικοποίηση μηνυμάτων, κυρίως σχετιζόμενες με μεταφυσικά ή θρησκευτικά (με τον ευρύ όρο) θέματα.
Για να μπούμε στο κλίμα, οι επαΐοντες αντιστοιχίζουν αριθμητικά τη φράση «Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου» με τη φράση «Ουράνιος Έλληνας», αφού και οι δύο έχουν το ίδιο λεξαριθμικό αποτέλεσμα που είναι το 1225. Για τους μη μυημένους, το ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ καταλήγει αριθμητικά από τις αξίες των γραμμάτων της φράσης αυτής ως εξής: Ο=70, Υ=400, Ρ=100, Α=1, Ν=50, Ι=10, Ο=70, Σ=200, δηλαδή ΟΥΡΑΝΙΟΣ = 901. Αντίστοιχα το ΕΛΛΗΝΑΣ είναι Ε= 5, Λ=30, Λ=30, Η=8, Ν=50, Α=1, Σ=200, δηλαδή ΕΛΛΗΝΑΣ = 324. Τελικό συμπέρασμα 901+324 = 1225. Τραγούδι, για να πάρουμε ανάσα… «Nocturnal Promenade» από το άλμπουμ του 2019 «Nocturne: The Piano Album»
Αυτό εδώ λοιπόν το άρθρο ψάχνει όλα τα «κουτσομπολιά», αν θέλετε, γύρω από τον μύθο «Βαγγέλης Παπαθανασίου». Και αρχικά αυτά τα ωραία με τις αριθμητικές συμπτώσεις, που αρκετοί ψάχνουν να βρουν συνειρμικούς συσχετισμούς. «Βαγγέλης» και «ΝΑΣΑ» ισούνται -λέει- με το 252, δώσανε και σε αστεροειδή το όνομά του, 6534 Vangelis. Κάποιοι βιάστηκαν τότε να συσχετίσουν το 6534 με το 666, δίνουν ίδιο άθροισμα. Εξάλλου το 666 έδωσε στον Παπαθανασίου την πρώτη μεγάλη ώθηση. Θέλετε κι άλλα; Αμέσως! Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου γεννήθηκε το 1943, που αθροιστικά μας δίνει το 17. Έφυγε από τη ζωή στις 17 του μήνα Μαϊου, ενώ το σπίτι του στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι στο νούμερο 17.
Η απόλυτη όμως «ανατριχίλα» ερχόταν από τις δοξασίες που αφορούσαν στην ημερομηνία που παρουσιάστηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο η «Μυθωδία». Συγκεκριμένα ήταν στις 28 Ιουνίου 2001, 28/6 δηλαδή σε απόλυτους αριθμούς. Ας καθίσουμε αναπαυτικά…
Οι αριθμοί 6 και 28 έχουν ονομαστεί οι πρώτοι «τέλειοι» από τον Ευκλείδη, όπου ένας φυσικός αριθμός καλείται τέλειος, όταν το άθροισμα των διαιρετών του, εκτός του αριθμού, είναι ίσο με τον αριθμό. Δηλαδή οι διαιρέτες του 6 είναι το 1, το 2 και το 3, όπου 1+2+3=6.
Στη σειρά το 6,28 είναι το διπλάσιο της σταθερής π, όπου π=3,14, άρα το 6,28 αφορά σε έναν ολόκληρο κύκλο.
Κατά την άποψη των ιδίων επίσης, η «Μυθωδία» βρίθει μηνυμάτων, αφού οι στίχοι είναι εκκλήσεις προς το Δία και τον Άρη, γενικότερα άλλα μηνύματα. Μάλιστα αυτά είχαν προβληθεί και στην παλιά εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλλα, «Οι πύλες του ανεξήγητου». Οι εκεί επαΐοντες, με σαρδόνια τότε χαμόγελα, εξηγούσαν γιατί πολύ απλά η «Μυθωδία» ήταν μήνυμα, γιατί επιλέχθηκε από τη NASA και λοιπά άλλα. Ακολουθεί απόσπασμα.
Όμως ας δούμε και μια άλλη πλευρά, π.χ. η «Μυθωδία» έχει ξαναπαιχτεί σε κοινό το 1993, στις 13 Ιουλίου εκείνης της χρονιάς στο Ηρώδειο και παρέμεινε στα συρτάρια για 8 χρόνια έκτοτε. Η NASA αποφάσισε ότι της ταίριαζε ξαφνικά; Αν το δούμε πιο βαθειά το θέμα, θα πάρουμε κάποιες άλλες απαντήσεις.
Η εξερεύνηση του Διαστήματος τον ενθουσίαζε από τα πρώτα του παιδικά χρόνια, όπως είχε δηλώσει. Ένα μεγάλο μέρος από τα έργα του είναι αφιερωμένο σε αυτό. Το 1980 ξεκίνησε να προβάλλεται η αμερικανική τηλεοπτική σειρά «Cosmos: A Personal Voyage» του Καρλ Σαγκάν, που είχε ως κύριο θέμα τη θέση του ανθρώπου στο σύμπαν και την ύπαρξη εξωγήινης ζωής. Η μουσική επένδυση των επεισοδίων δημιουργήθηκε από τον Παπαθανασίου, ενώ η σειρά απέσπασε Εmmy, προβλήθηκε σε 69 χώρες και σε 500 εκατομμύρια τηλεθεατές.
Το καλοκαίρι του 2001 ο Παπαθανασίου παρουσίασε τη «Μυθωδία» στους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Η μουσική του έργου δημιουργήθηκε, ώστε να συνοδεύσει τη διαστημική αποστολή της NASA, «2001: Οδύσσεια στον Αρη».
Ήταν μία φαντασμαγορική μουσική παράσταση, κατά τη διάρκεια της οποίας προβάλλονταν με ειδικά οπτικά εφέ απεικονίσεις κυρίως από θεούς της Αρχαίας Ελλάδας και διαστημικές εικόνες της ΝΑSΑ.
Τα σολιστικά μέρη του έργου ερμήνευσαν οι σοπράνο Τζέσι Νόρμαν και Κάθλιν Μπατλ. Επίσης, συμμετείχαν η Μητροπολιτική Ορχήστρα του Λονδίνου, 120μελής χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ενώ ο ίδιος ο συνθέτης χειριζόταν τα πλήκτρα.
Το έργο προβλήθηκε τηλεοπτικά σε όλο τον πλανήτη, ενώ υπήρχαν γιγαντοοθόνες και στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Μετά το τέλος της παράστασης, η γαλλική κυβέρνηση, την οποία εκπροσώπησε ο Yπουργός Παιδείας, Ζακ Λανγκ, απένειμε στον Παπαθανασίου τον τίτλο του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής στο Περιστύλιο του Ζαππείου.
Και για την ιστορία, η εκτόξευση του Mars Odyssey έγινε στις 7 Απριλίου του 2001 και μπήκε σε τροχιά γύρω από τον Άρη στις 24 Οκτωβρίου του 2001, καμιά σχέση δηλαδή με την ημερομηνία που έγινε η (δεύτερη) συναυλία της «Μυθωδίας».
Δύο χρόνια αργότερα, η ΝΑSΑ του απένειμε το Μετάλλιο Δημόσιας Συνεισφοράς στο όραμά της, την υψηλότερη τιμή από τον αμερικανικό οργανισμό για μη κυβερνητικά πρόσωπα. Το 2013 υιοθέτησε για δεύτερη φορά τη μουσική του Παπαθανασίου με ένα πρωτότυπο μουσικό έργο που δημιουργήθηκε, για να πλαισιώσει το βίντεο από την αποστολή Ήρα (Τζούνο), που απεικονίζει συγχρόνως την κίνηση της Γης και της Σελήνης μαζί για πρώτη φορά. Το βίντεο δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της αποστολής καθ' οδόν για το σύστημα του πλανήτη Δία (album «Juno to Jupiter»).
Το Νοέμβριο του 2014, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) αυτή τη φορά, πρότεινε στον Παπαθανασίου να συνθέσει την μουσική για την πρώτη ιστορική προσεδάφιση σε κομήτη. Έτσι, συνέθεσε μια μουσική τριλογία («Αφιξη», «Το ταξίδι του Philae» και «Το βαλς του Ροζέτα»), η οποία παρουσιάστηκε από τον ESA μετά την επιτυχημένη προσεδάφιση του σκάφους Ροζέτα στον κομήτη 67P.
Το 1995, ως φόρο τιμής στη μουσική του προσφορά αλλά και στην αγάπη του για το Διάστημα, το Minor Planet Center της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης, έδωσε το όνομα του συνθέτη στον αστεροειδή της κύριας ζώνης 6354, που πλέον ονομάζεται 6354 Vangelis.
Και έτσι έγινε, ας δούμε λοιπόν την μεγάλη εικόνα και ας αφήσουμε πίσω μας τις πολλές θεωρίες συνωμοσίας. Ένας άνθρωπος δηλωμένα γοητευμένος από το Διάστημα και λάτρης του Σύμπαντος και της αρμονίας του, είναι εκείνος που όμοιό του δεν έχει γνωρίσει η Ανθρωπότητα στο είδος του.
Οι ήχοι του μοναδικοί και φτιαγμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε τα synthesizers να γίνονται πειθήνια όργανα στα δάχτυλά του, προσαρμοσμένα να δίνουν εκείνους ακριβώς τους ήχους που χρειάζεται, για να συνθέσει μια «συμπαντική αρμονία». Δεν τα λέω εγώ από το μυαλό μου. Μου τα επιβεβαίωσε θερμά ο καλός φίλος, συνθέτης, ενορχηστρωτής και μουσικός Γιάννης Κ. Ιωάννου, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι πώς λειτουργούσε μουσικά (και τεχνικά) ο Βαγγέλης Παπαθανασίου. Η συγκέντρωση των synths γινόταν κατά τέτοιον τρόπο, ώστε ακόμα κι οι εταιρείες, όταν δημιουργούσαν μοντέλα, σκόνταφταν πάνω στις απαιτήσεις μιας μουσικής ιδιοφυίας.
Εξάλλου η συνολική εικόνα ενός σπάνιο ταλέντου όπως ο Παπαθανασίου, δεν έκλεισε στη μουσική ή έστω μόνο στην προσωπική δισκογραφία ή ακόμα και μόνο στην ηλεκτρονική «συμπαντική» μουσική.
Το 1983 δημιούργησε τη μουσική για την παράσταση του Μιχάλη Κακογιάννη, «Ηλέκτρα», στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, με πρωταγωνίστρια την Ειρήνη Παππά. Θεατρικά έχει συνεργαστεί και με τα Βασιλικά Μπαλέτα, καθώς δημιούργησε τη μουσική για τρία έργα, το «R B Sque» (1980) που παρουσιάστηκε στο Βασιλικό Θέατρο Drury Lane, το «Φράνκενσταϊν» (1985) και το «Η πεντάμορφη και το τέρας» (1986).
Το 1997 έκανε την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, καθώς σχεδίασε και διηύθυνε εξ' ολοκλήρου την τελετή έναρξης του 6ου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ανοιχτού Στίβου της IAAF που πραγματοποιήθηκε στο Παναθηναϊκό της Αθήνας.
Το 2003 παρουσίασε 70 έργα ζωγραφικής στο πλαίσιο της Βαλένσια Μπιενάλ στην Ισπανία. Μετά την επιτυχία της έκθεσης «Vangelis Pintura», τα έργα του εκτίθενται σε σημαντικές γκαλερί σε όλο τον κόσμο. Την ίδια χρονιά παρουσίασε το βιβλίο «Vangelis», με αρκετά από τα έργα του.
Το 1982 δημιουργεί το ηχητικό σήμα των ειδήσεων της ΕΡΤ, το οποίο συνεχίζει να ακούγεται στα δελτία ειδήσεων μέχρι σήμερα, ενώ το 1991 αναλαμβάνει τη μουσική για τα ντοκιμαντέρ του Ζακ-Ιβ Κουστό.
Το 1998 έγραψε το άλμπουμ «Φόρος τιμής στον Γκρέκο», τα έσοδα του οποίου διατέθηκαν για την ενίσχυση της εκστρατείας της Εθνικής Πινακοθήκης για την απόκτηση του πίνακα «Άγιος Πέτρος». Το 1999 συνθέτει τη μουσική που συνόδευσε την παρουσίαση του επίσημου εμβλήματος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ενώ δημιουργεί και τη μουσική για την τελετή παράδοσης την Ολυμπιακής Φλόγας στο Σίδνεϊ.
Ανάμεσα στα πολλά βραβεία που απέσπασε είναι ο Χρυσός Λέοντας στο Cannes Lions International Advertising Festival, για τη μουσική «Ask the Mountains» σε τηλεοπτική διαφήμιση, το Max Steiner Award το 1989, για σύνθεση και παρουσίαση διακεκριμένης κινηματογραφικής μουσικής, το Echo (Γερμανία), για τον διεθνή καλλιτέχνη της χρονιάς 1992.
Είχε τιμηθεί με τον τίτλο του Ιππότη του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων της Γαλλικής Δημοκρατίας το 1992.
Δύο φορές πήρε το Παγκόσμιο Μουσικό Βραβείο του Μόντε Κάρλο για τον Έλληνα καλλιτέχνη με τις μεγαλύτερες πωλήσεις. Το 2013 τα Ελληνικά Ταχυδρομεία εξέδωσαν γραμματόσημα, τα οποία τον απεικόνιζαν. Το 2008 του αποδόθηκε τιμητικό διδακτορικό δίπλωμα από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών με τον τίτλο του ομότιμου καθηγητή.
Είχε στο ενεργητικό του πολλά επιτυχημένα σάουντρακ, με κορυφαίο το «Οι δρόμοι της φωτιάς» (Chariots of Fire) για την ομώνυμη ταινία του 1981, η οποία απέσπασε το Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής το 1982.
Ο Παπαθανασίου είχε γράψει μουσική σε αρκετές ταινίες μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικές παραγωγές, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν οι: «Vortex – Το πρόσωπο της μέδουσας» του Νίκου Κούνδουρου, «Ο αγνοούμενος» του Κώστα Γαβρά, «Blade Runner» του Ρίντλεϊ Σκοτ, «Η ανταρσία του Μπάουντι» του Ρότζερ Ντόναλτσον, «Francesco» της Liliana Cavani, «1492: Χριστόφορος Κολόμβος», για το οποίο απέσπασε Echo Award και Χρυσό Λέοντα, «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα» (Bitter Moon, 1992) του Ρομάν Πολάνσκι, «Καβάφης» (1996) του Γιάννη Σμαραγδή, «Αλέξανδρος» (2004) του Όλιβερ Στόουν και «Ελ Γκρέκο» (2007) του Γιάννη Σμαραγδή.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο νεαρός 17άρης Βαγγέλης Παπαθανασίου (29/3/1943), κάνει τα πρώτα του βήματα στη μουσική με τη συμμετοχή του στο συγκρότημα Forminx. Το όχημα για την επιτυχία του συγκροτήματος ήταν το τραγούδι Jeronimo Yanka που σημείωσε τεράστια επιτυχία, καθώς το 45άρι άλμπουμ έγινε χρυσό την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του.
Το 1968 μετακόμισε στο Παρίσι και μαζί με τον Ντέμη Ρούσο δημιούργησαν τους Aphrodite's Child, στους οποίους συμμετείχε και ο Λουκάς Σιδεράς. Το επιτυχημένο διπλό άλμπουμ με τον τίτλο «666» θεωρείται ότι του έδωσε ώθηση για την αρχή μιας διεθνούς καριέρας. Ενώ αποτελούσε ακόμα μέλος των Aphrodite's Child, άρχισε δειλά να ασχολείται και με διαφορετικά πράγματα. Η αρχή έγινε το 1970, όταν έγραψε την μουσική για μία ταινία του Χένρι Χάπιερ.
Ακολούθησε ένα ακουστικό ντοκιμαντέρ, επηρεασμένο από της φοιτητικές εξεγέρσεις στο Παρίσι του 1968. Το 1973 ξεκίνησε μία επιτυχημένη συνεργασία με τον σκηνοθέτη Φρέντερικ Ροσίφ για μία σειρά ντοκιμαντέρ για την άγρια φύση, ενώ λίγο προτού μεταβεί στο Λονδίνο κυκλοφόρησε το σόλο άλμπουμ «Earth».
Το 1975 αποχώρησε από τους Aphrodite's Child, για να εγκατασταθεί στο Λονδίνο. Εκεί ίδρυσε υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις μουσικών ηχογραφήσεων, τα περίφημα «Nemo Studios».
Κυκλοφόρησε την πρώτη του συλλογή με τίτλο «Heaven and Hell» (1975), ενώ ακολούθησαν και άλλα επιτυχημένα άλμπουμ, όπως το «Albedo 0.3» (1976), το «Spiral» (1977), για το οποίο βραβεύτηκε με το διεθνές βραβείο MIDEM Instrumental, το «Beaubourg» (1978) και το «China» (1979). Εκείνη την περίοδο ο Παπαθανασίου άρχισε να γίνεται παγκοσμίως γνωστός. Το 1978 συνεργάστηκε με την Ειρήνη Παππά στο άλμπουμ με τίτλο «Ωδές», που περιέχει παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια, ενώ το 1986 συνεργάστηκαν ξανά στο άλμπουμ «Ραψωδίες».
Έκανε παράλληλα άλλη μία μεγάλη συνεργασία με τον Γιον Άντερσον σε τέσσερα άλμπουμ, το «Short Stories» (1978), το «The Friends of Mr Cairo» (1981), το «Private Collection» (1983) και το «Page of Life» (1991).
Η ιστορία του περίφημου άλμπουμ «666», γυρίζει ουσιαστικά και γύρω από τη διάλυση των Aphrodite's Child (που συνέβη αργότερα), ακριβώς 50 χρόνια πριν, τον Ιούνιο του 1972.
Ο Κώστας Φέρρης που έγραψε τους στίχους για το έργο αυτό, έχει πει σε συνεντεύξεις του πώς εξελίχθηκε η δημιουργία αυτή και κατέληξε στο αποτέλεσμα το «666» να αποτελεί ίσως τον πιο cult rock δίσκο της ιστορίας, με την επίσημη έννοια του όρου «cult».
Πρόκειται λοιπόν για κάτι αιρετικό, κάτι που ξεφεύγει από το δόγμα και αυτό είναι και το «666». Είτε γιατί ο τίτλος δεν αφορά στη μουσική εκτέλεσή του το νούμερο του θηρίου, ούτε όμως και τον αρχικό προσανατολισμό που ήταν η «Αποκάλυψη του Ιωάννη» σε ροκ εκτέλεση. Διότι τον προσανατολισμό τον έδωσε ο Γιάννης Τσαρούχης στον Κώστα Φέρρη, όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο.
Η προσοχή του άλμπουμ δίνεται στους περίφημους 144.000 που σώζονται κατά την Αποκάλυψη στην κορυφή ενός βουνού και περιμένουν τη Θεία αποκατάσταση του Κόσμου, αυτό σκέφτηκε ο σπουδαίος ζωγράφος μας. Αλλά και σημειολογικά, το τραγούδι «Four Horsemen» έδειχνε τη διάλυση του γκρουπ. Κατά τ' άλλα, όπως διατείνεται ο Κώστας Φέρρης, το άλμπουμ αυτό ήταν η διέξοδος του Βαγγέλη Παπαθανασίου για το μετά από το γκρουπ, αφού ο Ντέμης Ρούσσος είχε ήδη συμφωνήσει σε συμβόλαιο σόλο. Να πούμε ότι την ίδια εποχή κυκλοφόρησε το περίφημο «Jesus Christ Superstar» με τον Ίαν Γκίλαν στα φωνητικά, ένα αντίπαλο δέος στο ουσιαστικά αντίστοιχο άλμπουμ των Aphrodite's Child.
Ξεκινήσαμε αυτό το άρθρο με συνωμοσίες, με θεωρίες και άλλα ωραία γύρω από τον μύθο πια του Βαγγέλη Παπαθανασίου, του «Ουράνιου Έλληνα», από όποια πλευρά κι αν το δούμε. Ο Παπαθανασίου, έλεγε ο Γιάννης Κ. Ιωάννου και συμφωνούμε όλοι φαντάζομαι, είναι στο ίδιο «ράφι» -αν όχι πιο πάνω- με τους Χατζιδάκι και Θεοδωράκη, οι οποίοι δεν είχαν αυτό το εύρος που φανέρωσε ο Παπαθανασίου στους μουσικούς ορίζοντές του και ενδεχόμενα μπορούν να συγκριθούν με τα ανύπαρκτα όρια του Σύμπαντος.
Ένας ακόμα μεγάλος εν ζωή (ευτυχώς), ο Σταύρος Ξαρχάκος σημείωσε στα social media (αφήνω τα κεφαλαία όπως τα έγραψε ο συνθέτης):
ME TON BΑΓΓΕΛΗ ΣYNEPΓAΣTHKAME ΣTIΣ HXOΓPAΦHΣEIΣ ΓIA THN TΑΙΝΙA «TA KOKKINA ΦANAPIA» OTAN HTAN ΣTOYΣ FORMINX. AΠO TOTE ΘYMAMAI ΠOΣO MEΓAΛA ONEIPA EIXE KAI BEBAIA MEΓAΛO TAΛENTO. KAΛO TOY TAΞIΔI ΣTO AΠEPANTO ΣYMΠAN ΠOY TOΣΟ YMNHΣE ME TH MOYΣIKH TOY.
Y.Γ. XΘEΣ BPAΔY,AKOYΣA ΓIA ΠPΩTH ΦOPA ΣTO PAΔIOΦΩNO,ΔYO MOYΣIKA KOMMATIA TOY BΑΓΓΕΛΗ . ΕΙΝΑΙ NTPOΠH ΓIA TO EΛΛΗΝΙΚΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ NA ΠAIZEI ΣYNEXΩΣ TA IΔIA KAI TA IΔIA KAI NA ΘYMATAI KAΠOION OTAN ΠEΘANEI KAI MAΛIΣTA ME TOΣO MEΓAΛH KAPIEPA. NTPOΠΗ .
Η συνέχεια λοιπόν, εκτός της ντροπής, που λέει ο κος Ξαρχάκος, έχει να κάνει και με κουτσομπολιά, για την περιουσία του Παπαθανασίου, ποιος την παίρνει κλπ. Η αναθέρμανση επίσης των όσων αρχικά περιγράψαμε στο κείμενο αυτό, για τις αριθμητικές καταστάσεις που αγαπούν οι συνωμοσιολόγοι.
Ας τον ζηλεύουμε, πρέπει να τον ζηλεύουμε ως μοναδικό, δείτε όλο αυτό το ταλέντο που περιγράφεται στο άρθρο. Ας τον θυμόμαστε, έκανε γνωστή την Ελλάδα παντού στον κόσμο. Μια νύχτα της ανθρωπότητας, όλος ο κόσμος συνδέθηκε με τους Στύλους του Ολυμπίου Διός, με αφορμή το έργο του. Κι επιμένουν οι συνωμοσιολόγοι:
Ο ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ισούται με το 1260 (ή κάτι τέτοιο, ομολογώ δεν έχω κάνει την πράξη αυτή). Έτσι ισούται και ο ΖΕΥΣ. Ε λοιπόν ας είναι ο ΔΙΑΣ, ίσως του αξίζει περισσότερο από όποιον έχει γνωρίσει και ο Ελληνισμός και η Ανθρωπότητα.
Κλείνουμε με μια φράση του Γιάννη Σμαραγδή σε δελτίο ειδήσεων, μετά το θάνατο του Παπαθανασίου:
«Κάθε μεσημέρι που βρισκόμασταν έφερνε έναν αέρα Ολύμπιου Θεού και μετά είχε ένα παιδικό χαμόγελο. Δεν ξέρω εάν στη ζωή του είχε πειράξει μυρμήγκι».
Σχολιάστε