Για τη γιορτή του πατέρα
Γράφει ο Κώστας Προβατάς
«Ο πατέρας μου μού χάρισε το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου χαρίσει κανείς: Πίστεψε σε εμένα». Ο Τζιμ Βαλβάνο υπήρξε μπασκετμπολίστας, αλλά κυρίως προπονητής του αθλήματος και μάλιστα στο πολύ απαιτητικό κολεγιακό πρωτάθλημα των Η.Π.Α. Έφυγε από τη ζωή νέος και πολύ επιτυχημένος, αλλά πάντα είχε στο νου του ότι ο πατέρας του ήταν υποστηρικτής των πεπραγμένων του.
«Τι καρνάβαλος, τι κανίβαλος, εγώ ο δικός σου αντίλαλος
πως θα γίνω σχεδιάζεις…»
Ο Ισαάκ Σούσης «ζωγραφίζει» έναν σημερινό πατέρα στην αυγή του 21ου αιώνα, περιγράφει άριστα στα «Τερατάκια τσέπης», που ερμήνευσε ο αείμνηστος Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, αυτό που θέλει να γίνουν τα παιδιά του.
Δύο αντίθετες πλευρές ενός νομίσματος, όμως και οι δύο δημιουργούν προσωπικότητες, χαρακτήρες, απογοητεύσεις, γλυκιές ή πικρές αναμνήσεις.
Οι κοινωνιολόγοι λένε ότι έναν αρχικό σχεδιασμό τον κάνουν οι υποψήφιοι πατεράδες μετά το πρώτο θετικό τεστ εγκυμοσύνης της συζύγου / φίλης / συμβίας κλπ. Τι κι αν δεν ξέρει ακόμα περί τίνος πρόκειται, είναι το παιδί το δικό του! Και άρα τώρα τρέχουμε…! Και όχι με περίσκεψη και με οργάνωση, τρέχουμε στο μέλλον, γιατί πρέπει να έχουμε πλάνο για το παιδί!
Αν είναι αγόρι; Ξεκινάμε από τα βασικά, Σπουδές, πανεπιστήμια, μεταπτυχιακά, είτε για να υποστηρίξει την οικογενειακή επιχείρηση ή για να γίνει επαγγελματικά περιζήτητος. Επίσης θα το δούμε και αθλητικά, ίσως έχει ταλέντο να είναι ο επόμενος Γκάλης, Ρονάλντο, ποιος ξέρει. Ωστόσο, θα πρέπει να «ντυθεί» και από νωρίς στα χρώματα της αγαπημένης μας ομάδας, άρα ξεκινάει η εκπαίδευση, να μαθαίνει… μπουσουλώντας. Του πετάμε το ανάλογο χρώμα μπάλας. Για να μην συνυπολογίσουμε την πιθανή πολιτική στάση που κρατάει από πάππου προς πάππο. Αν είναι κορίτσι; Ε, τα βασικά θα τα βρει με τη μάνα της. Όταν έρθει η ώρα, βλέπουμε. Αλλά το κοριτσάκι μου δε θα το πειράξει ο καθένας, του το έκοψα το χέρι…! Όλα κι όλα!
Ο κύκλος της ζωής λοιπόν, αυτό είναι το ζητούμενο αρχικά. Μέχρι το πρώτο θετικό τεστ εγκυμοσύνης, ο υποψήφιος πατέρας (το ζητούμενό μας) μπορεί να μην κρατιότανε (ως νιάτο), όπως λέει ξανά στα «Τερατάκια τσέπης» ο Ισαάκ Σούσης, αλλά εξελίχθηκε:
Ένας κύκλος έκλεισε κάπου στα 30 σύμφωνα με το τραγούδι, αλλά ένας άλλος άνοιξε στη ζωή. Πατέρας πια, πατριάρχης (ερωτηματικό εδώ)… με αναμνήσεις από τον δικό του, δε θέλει να ζήσουν τα παιδιά του τίποτε άσχημο. Τότε θυμάται να κάνει τον απολογισμό του και να αποφασίσει τη στάση που θα κρατάει στη νέα ζωή που έρχεται. Ουσιαστικά “Bye bye Daddy Cool”!
ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Πρώτη γιόρτασε τη Γιορτή Του Πατέρα η Αμερικανίδα Sonora Smart Dodd, που θέλησε να καθιερώσει μια γιορτή ανάλογη με την Ημέρα Της Μητέρας, προκειμένου να τιμήσει τον πατέρα της William Smart, βετεράνο του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, που ανέθρεψε μόνος του τα 6 παιδιά της οικογένειας. Ο πρώτος εορτασμός της Ημέρας Του Πατέρα έγινε στις 19 Ιουνίου 1910 στο Σπόκεν της Γουάσινγκτον, όπου ζούσε η οικογένεια Smart. Παρέμεινε ένα γεγονός τοπικής σημασίας για πολλά χρόνια μέχρι το 1966, όταν ο τότε Αμερικανός πρόεδρος Lyndon Johnson, με διάταγμά του, ανακήρυξε την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως Ημέρα του Πατέρα. Ακόμα κι έτσι όμως, η οριστικοποίηση του εορτασμού αυτού έγινε το 1972 από τον Νίξον. Στη χώρα μας, η γιορτή καθιερώθηκε από το Σύλλογο διαζευγμένων ανδρών, εξαιτίας της απαξίωσης που αντιμετώπιζαν οι μπαμπάδες στα δικαστήρια, σχετικά με την επιμέλεια των παιδιών.
Η γιορτή του πατέρα έχει να κάνει με τη συνεισφορά των μπαμπάδων στο κοινωνικό σύνολο. Έχει ως στόχο να δείξει ότι ο ρόλος του πατέρα είναι εξίσου σημαντικός με αυτόν της μητέρας, γιατί πολύ συχνά οι μπαμπάδες έχουν δευτερεύοντα ρόλο στη κοινωνία. Για να το δούμε λιγάκι αυτό με στοιχεία.
ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ
Από τα παραπάνω προέκυψε μάλλον τυχαία ο εορτασμός για τον Πατέρα, αν και ακούγεται άδικο για το μεγαλύτερο ποσοστό. Η γιορτή της Μητέρας και της μητρότητας, δίκαια έχει έναν επιβλητικό χαρακτήρα. Βασικός λόγος, η μητέρα από την παλαιολιθική εποχή αντιμετωπίστηκε ως η υπεύθυνη του κύκλου ζωής, αφού ο πατέρας δεν ήξερε πως λειτουργούσε η κατάσταση, ούτε ότι έπαιζε ρόλο σε αυτόν. Αργότερα, αφού καταλάβανε ότι χρειάζονται δύο, υπήρξαν προβλήματα πατρότητας. Μόνο οι μητέρες ξέρανε ποιανού είναι το παιδί, αλλά κι αυτό ακόμα ήταν σύνθετο για τα πρώτα χρόνια.
Σε κάθε περίπτωση όμως, οι πατεράδες της εποχής έμεναν πολύ με τα παιδιά, για να τα μαθαίνουν πώς να επιβιώνουν. Συνεχίζεται λοιπόν μια περίοδος καλή για τους πατεράδες, αφού είναι τα πρότυπα των παιδιών, κυνηγούν, επιβιώνουν, συντηρούνται και αυτό το έκαναν για όλη την οικογένεια.
Η κοινωνία όμως είναι μητριαρχική. Στο επόμενο στάδιο, η σταδιακή κοινωνικοποίηση, η δημιουργία εργαλείων, η λογική της εργασίας για την ανταλλαγή προϊόντων με σκοπό την επιβίωση, αντέστρεψαν τους όρους. Οι άντρες βγήκαν από τα σπίτι και οι γυναίκες μπήκαν μέσα. Η κοινωνικοποίηση, φέρνοντας εξελικτικά στους ανθρώπους και τις θρησκείες, λειτούργησε εντελώς πατριαρχικά. Οι ίδιες οι θρησκείες προέβαλαν το πατριαρχικό μοντέλο, καθεμιά με το που δημιουργούταν στην εποχή της.
Η χριστιανική θρησκεία θα μπορούσε να κατηγορηθεί για τον πρώτο της Πατριάρχη, τον Αβραάμ, ο οποίος χρησιμοποιείται για τους σκοπούς της θρησκευτικής Πίστης ενάντια στα παιδιά του, δημιουργώντας έτσι το πρώτο κακό πατρικό πρότυπο. Ο Αβραάμ απέκτησε δυο παιδιά, τον Ισμαήλ από τη δούλα του, την Άγαρ και τον Ισαάκ. Τον πρώτο τον έκανε με τη δούλα του, γιατί η Σάρρα ήταν στείρα μέχρι προχωρημένη ηλικία (ποτέ δεν αναρωτήθηκε κανείς αν ήταν ο Αβραάμ στείρος) και η ιστορία τον θέλει να αποκτά γιο από την Άγαρ για τη συνέχιση. Όμως μετά από 14 χρόνια η Σάρρα κάνει παιδί, τον Ισαάκ, ζητά δε από τον Αβραάμ να διώξει την Άγαρ με τον Ισμαήλ. Κι αυτός το κάνει. Αν το ανάγουμε στη σημερινή εποχή, φαντάζομαι θα είχαμε λαϊκά δικαστήρια, τι φταίει το παιδί κ.λ.π, γιατί δε φρόντισε το παιδί του, αφού το έκανε. Τον Ισαάκ τον ζήτησε θυσία ο Θεός, για να δοκιμάσει την πίστη του Αβραάμ. Ο καλός χριστιανός δέχτηκε και ήταν πρόθυμος να θυσιάσει το παιδί του, άγνωστο πάντως με το προσδοκώμενο όφελος. Ο Θεός τελικά απέσυρε την επιθυμία Του, βλέποντας την Πίστη του Αβραάμ, αν και δε θα υπήρχε αποδεκτή θρησκεία σήμερα, στην οποία ένας πατέρας θυσιάζει το παιδί του. Όμως εδώ κρίνεται ο πατέρας και τι κάνει, για να προστατεύσει το παιδί του και επαναφέρω την απορία αν σήμερα ένας Αβραάμ θα εξέγειρε λαϊκά δικαστήρια… Ναι, είναι η απάντηση; Γιατί όμως, τι άλλαξε;
ΡΟΛΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Ο πολιτισμός δημιούργησε σιγά σιγά άλλα πρότυπα οικογενειών, κυρίως εστιαζόμενα στο ότι ο πατέρας έγινε με τους αιώνες ο… «Άγιος Βασίλης» αλλά και ταυτόχρονα ο «Μέγας Τιμωρός». Και για τους δύο ρόλους αυτούς, ο βασικός υπεύθυνος ήταν η μητέρα και η κοινωνία, που ήθελε τον πατέρα να… γεμίζει την κάλτσα, ενώ το βράδυ μετά τη δουλειά να συνετίσει το άτακτο παιδί. Κι έτσι δημιουργήθηκαν οι πατεράδες με το βούρδουλα στο χέρι, αυτό τους μάθαιναν οι δικοί τους, αυτό τους μάθαινε και η κοινωνία, η δυτική κοινωνία. Ο βούρδουλας είχε και τον κώδικα της απολυτότητας, δηλαδή η κουβέντα του πατέρα ήταν νόμος. Κι αυτός ο νόμος έτρεφε τους επόμενους μικρούς, που ξεκινούσαν την καριέρα τους από τους τσακωμούς στους δρόμους, τους τσαμπουκάδες και όλα αυτά που θα έκαναν τον πατέρα τους υπερήφανο. Τα δε κορίτσια ήταν μοιρολατρικά, οι μικρές κι ανέγγιχτες δεσποινίδες, μέχρι που να βρεθεί αυτός που θα εγκρίνουν οι γονείς. Γενικά όμως οι άντρες που εξελίσσονταν σε πατεράδες, περνούσαν μέσα από τα δικά τους οικογενειακά και πατριαρχικά πρότυπα και ήθελαν τα παιδιά τους να είναι πειθήνια όργανα. Πάντοτε σε αυτό οι μητέρες λειτουργούσαν πιο υπόγεια και πιο κοντά προς τα παιδιά. Εξ' αυτού η κρυφή ελπίδα πολλών παιδιών ήταν να κάνουν τους πατεράδες τους, τους απαιτητικούς πατεράδες τους, περήφανους για ό, τι κατάφερναν στη ζωή. Εξάλλου:
"Ο μπαμπάς είναι ο πρώτος έρωτας της κόρης αλλά
και ο πρώτος ήρωας του γιου".
Ο πρώτος άντρας της ζωής τους για τις κόρες, ο άντρας-πρότυπο για τους γιους, ο ρόλος του πατέρα στην οικογένεια που είναι πολλά περισσότερα από το ρόλο του. Η πατρική φιγούρα έχει ισάξια σπουδαιότητα και σημασία με τη μητρική για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα, των αξιών και την ανάπτυξη μιας ισορροπημένης προσωπικότητας και ζωής. Αρκεί να το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι οι πατεράδες στη σημερινή πια εποχή, αυτήν της παγκοσμιοποίησης, της ισότητας των ανθρώπων, της στήριξης των επιλογών ζωής, της πιθανότητας η κόρη μας να θέλει να γίνει σταρ του ποδοσφαίρου και ο γιος μας αστέρι του μπαλέτου. Τι σημαίνει αυτό; Μόνο ένα πράγμα. Διάλεξαν αυτό που τους κάνει ευτυχισμένους. Τι πρέπει να κάνει ένας πατέρας; Δεν υπάρχουν απορίες στα αυτονόητα…
ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΟΡΑ
Αν αναζητήσουμε στοιχεία που να εξυμνούν τον πατέρα στον ίδιο βαθμό με τη μητέρα, είναι δύσκολο να δούμε μιαν ίδια ζυγαριά. Και μάλιστα θα βρούμε πολλά στοιχεία που ο πατέρας εξυμνείται ή αναφέρεται κυρίως σαν ανάμνηση, αντίθετα η μητέρα είναι εκεί, σε όλη τη διάρκεια της ζωής, με τα καλά της και τα κακά της. Με τις «ζακέτες», τα «γεμιστά», τα «εσύ θα με πεθάνεις», τα «παιδί μου», ασχέτως ηλικίας. Ο πατέρας ζει σε φωτογραφίες, έκανε εκείνο, το άλλο, ήταν ναυτικός και ζούσε σπάνια μαζί μας, ήταν σκληρά εργαζόμενος κι ερχόταν το βράδυ αργά, ήταν για εμάς αλλά δεν ήταν με 'μας. Ο χαρακτήρας των Simpsons, o Homer Simpson, είχε μια ατάκα που έλεγε:
«Πήγε 1 η ώρα το πρωί. Καλύτερα να γυρίσω σπίτι και να αφιερώσω χρόνο και στα παιδιά μου»...
Ιδού η απουσία… ο «Άγιος Βασίλης» που λέγαμε παραπάνω, τα παρέχει όλα στα παιδιά του. Όλα, εκτός από τον ίδιον. Ίσως πολλά υλικά αγαθά, παιχνίδια κ.λ.π, σχεδόν εξαγοράζοντας το χρόνο που δεν είναι μαζί και εκτιμώντας ότι αυτό τον ανεβάζει σαν «πατέρα».
Το 1937 γυρίστηκε η ταινία “Captain Courageous” του Βίκτορ Φλέμινγκ, με τους Σπένσερ Τρέισι, Φρέντι Μπαρτόλομιου, Λάιονελ Μπάριμορ και Μέλβιν Ντάγκλας. Βασισμένη σε μυθιστόρημα του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, χάρισε στον Τρέισι το Όσκαρ Α' αντρικού ρόλου. Με κεντρικό θέμα την ανάγκη του παιδιού για εποικοδομητικό χρόνο με τον πατέρα και όχι για υλικά αγαθά, η ταινία μάς συστήνει τον πλούσιο και κακομαθημένο γιο που νομίζει πως μπορεί να εξαγοράσει ακόμη και τον καθηγητή του. Το σχολείο προτείνει στον πατέρα του να περάσουν χρόνο μαζί, οπότε και φεύγουν για την Ευρώπη. Στο ταξίδι, όμως, ο μικρός θα βρεθεί στη θάλασσα, τον σώζει όμως ένας Πορτογάλος ψαράς. Στη συνέχεια, θα αποτελέσει εν τέλει το πραγματικό πρότυπο πατέρα και θα αναπληρώσει τα κενά του μικρού, που δεν μπόρεσαν να καλύψουν τα χρήματα. Μάθαμε πολλά πράγματα εδώ, για την απουσία και το κακό παράδειγμα, το κακό πρότυπο για ένα αγόρι.
Πρότυπο είπαμε; Ο Παναγιώτης Δημητρόπουλος έχει τον εξής διάλογο στο βιβλίο του (Παιδικής λογοτεχνίας) «Ο Μπαμπάς μου ο ήρωας»:
– Κοίτα, μπαμπά, κοίτα!
– Τι συμβαίνει, κορίτσι μου; Δεν βλέπω τίποτα περίεργο.
– Δες το παιδάκι απέναντι. Είναι ο Στέφανος, ο συμμαθητής μου.
– Ναι! Και ο κύριος που βαδίζει στο πλάι του είναι ο μπαμπάς του.
– Μα είναι αλλιώτικος. Όχι σαν κι εσένα.
– Αλλιώτικος; Γιατί;
_ Αυτός ο κύριος -όλα τα παιδιά το λένε- δεν είναι o αληθινός μπαμπάς του.
Μια συναρπαστική ιστορία που καταδεικνύει πως γονιός δεν είναι απαραίτητα όποιος γεννά παιδιά, αλλά εκείνος που συνειδητά ζει για τα παιδιά που ζουν κοντά του. Και χωρίς παραπάνω λόγια…
Όμως αντίστοιχα ένας βιολογικός πατέρας, που υποδύεται ο Γουίλ Σμιθ, ζει μόνο για το παιδί του (που είναι ο πραγματικός γιος του) στην ταινία «Το κυνήγι της ευτυχίας».
Το «Κυνήγι της ευτυχίας» είναι ένας ύμνος στο όνειρο για την επιτυχία, εμπνευσμένος από την ιστορία του υπαρκτού Κρις Γκάρντνερ. Ενός σύγχρονου Ιώβ που υπομένει καρτερικά όλα τα κακά της μοίρας, αλλά στο τέλος, ως διά μαγείας, βρίσκει μια θέση στον ήλιο. Ο ήρωας διαρκώς πέφτει. Χάνει τη γυναίκα του (η οποία λυγίζει μπροστά στις δυσκολίες και τον εγκαταλείπει, μαζί με το παιδί) και το διαμέρισμά του όταν μένει αδέκαρος, όμως, διατηρεί την πίστη του στη ζωή και την ελπίδα του για το καλύτερο. Η αίσθηση του χρέους απέναντι στον μικρό γιο του, που τον έχει κοντά του, τον κρατάει όρθιο στην καταιγίδα. Και τελικά τα καταφέρνει.
Σπουδαίοι άνθρωποι που δε λύγισαν μπροστά στις δυσκολίες, έχοντας σαν κίνητρο τα παιδιά τους. Ακόμα κι όταν η μητέρα φεύγει από τη ζωή, τότε οι σπουδαίοι γίνονται σπουδαιότεροι. Γίνονται και μητέρες, σε ρόλο που δεν τους προόριζε φυσικά η ζωή, αλλά τους επέλεξε στην πορεία. Ο Paul Anka έχει τραγουδήσει ένα σπουδαίο τραγούδι, το "Papa".
Όπου ο γιος αναγνωρίζει μεγαλώνοντας τη συνεισφορά του πατέρα του, μαζί έζησαν, μαζί μεγάλωσαν, εκείνος ήταν το στήριγμα αλλά και το παράδειγμά του, μέχρι να σταθεί στα πόδια του. Το ίδιο έκανε στα δικά του τα παιδιά, τα φρόντισε μέχρι να πετάξουν μόνα τους και να αποφασίζουν για τη ζωή τους.
Διαβάζουμε από «Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ»:
«Καταλαβαίνω όλο και περισσότερο πόσο αληθινά ήταν τα λόγια του μπαμπά όταν έλεγε "Όλα τα παιδιά πρέπει να φροντίζουν για τη δική τους ανατροφή". Οι γονείς μπορούν να τους δώσουν μόνο συμβουλές ή να τους κατευθύνουν κάπως, αλλά η τελική διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός ανθρώπου περνά από το δικό του χέρι».
Ο Hemingway από την άλλη δεν προκύπτει ότι ενστερνίστηκε επακριβώς την τελική διαμόρφωση του γιου του. Πατέρας και γιος μοιράστηκαν πολλούς κοινούς δαίμονες, όπως τον αλκοολισμό και τη διπολική διαταραχή και κυρίως μοιράστηκαν μία πολύ δύσκολη σχέση, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Συγκρούσεις, λόγια βαρειά, κατηγορίες και αποκλεισμοί, ήταν οι καταστάσεις που τέντωσαν το σκοινί και οδήγησαν πατέρα και γιο, να μη μιλούν για σχεδόν δέκα χρόνια. Μία κατάσταση που θα λήξει τελικά με την αυτοκτονία του διάσημου συγγραφέα. Αιτία για όλα αυτά φαίνεται ότι ήταν και η απροθυμία του συγγραφέα, η ανικανότητά του, να δεχτεί ότι ο γιος του ήταν ομοφυλόφιλος. Είχες δηλαδή απ' τη μία έναν νομπελίστα που έγινε διάσημος για τους πολλούς δυνατούς αρσενικούς χαρακτήρες του και απ' την άλλη ένα παιδί, που ντυνόταν με γυναικεία ρούχα και αργότερα στη ζωή του θα συστηνόταν ως Gloria Hemingway. Αυτοί οι δύο κόσμοι δεν κατάφεραν ποτέ να συναντηθούν, με την ευθύνη λογικά να βαραίνει τους ώμους του πατέρα. Ενός πατέρα, που η δική του μητέρα τον έντυνε με τα ρούχα της δίδυμης αδελφής του όταν ήταν μικρά παιδιά, γιατί «έμοιαζαν πολύ». Ο δικός του πατέρας από την άλλη, κοίταζε χωρίς να αντιδρά, πνιγμένος στη δική του κατάθλιψη.
Στην αντίπερα όχθη, ένας άλλος πατέρας στην ταινία «Να με φωνάζεις με τ' όνομά σου» (2017), είναι ένα μοναδικό πρότυπο αγάπης, ο ιδανικός πυλώνας για την ψυχική υγεία του παιδιού του. Διότι αυτό διακυβεύεται στην ανατροφή ενός ανθρώπου. Πρόκειται για μια ταινία για τον έρωτα μεταξύ ανδρών τη δεκαετία του '80. Αλλά ο ρόλος αυτού του πατέρα είναι το πρότυπο για κάθε γονιό. Αγάπη, αποδοχή και ένας άνθρωπος που μπορείς να του πεις τα πάντα, αυτό που σε βασανίζει, ενάντια σε ταμπού και κοινωνικές προκαταλήψεις. Ένας άνθρωπος που εν τέλει, ο ίδιος σπρώχνει το γιο του να πάει να βρει αυτό που θέλει η καρδιά του. Και φυσικά έτσι τον φέρνει πιο κοντά του.
Και γίνεται κατ' επέκταση μέτρο σύγκρισης, όπως στην “Emma” της Jane Austen, όταν λέει η ηρωίδα εκστασιασμένη για τα κατορθώματά της:
«Ποτέ δεν περίμενα να αγαπηθώ τόσο αληθινά, να είμαι τόσο σημαντική, να είμαι τόσο σε προτεραιότητα και να είμαι τόσο σωστή στα μάτια οποιουδήποτε άνδρα, όπως ακριβώς είμαι στα μάτια του πατέρα μου».
Είναι πολλές οι στιγμές που ο πατέρας έρχεται στο μυαλό ενός παιδιού του, αλλά δείτε τη διαφορά με τη μητέρα. Η αναπόληση αφορά μια δυνατή φιγούρα πάντα, όπως το λέει λαϊκά και ο Στέλιος Διονυσίου, δια χειρός Φίλιππου Γράψα και Μάριου Τόκα:
"Θυμάμαι έναν πατέρα από καρδιά…
Κι εγώ πάνω στα χνάρια του σε δύσκολη πορεία…".
Η απότιση τιμής έρχεται, όταν κάτι αξίζει αλλά αργά το καταλάβαμε που θα λέγαμε, ίσως κι από τύψεις ή μεγάλη ανάγκη, αυτή της έλλειψης του πάντα δυνατού στα μάτια μας. Και την ανάγκη, ακόμα κι αν λείπει να του πούμε ότι τα καταφέραμε στη ζωή, είμαστε καλά. Γιατί κάπου θα είναι και θα ακούει, ίσως ακόμα αγέρωχος, ίσως δακρυσμένος, μια φράση… «Κοίτα μπαμπά».
Αλλά ας γιορτάσουμε την ημέρα με τον καλύτερο όλων! Ο Μάρλιν είναι ο καλύτερος πατέρας που έχει υπάρξει ποτέ σε ταινία animation για πολλούς λόγους. Μπορεί να είναι ο κλασσικός υπερπροστατευτικός μπαμπάς για τον Nemo, αλλά συμβολίζει το παράδειγμα πώς αυτή η υπερβολή δεν στοχεύει ποτέ στο κακό των παιδιών. Είναι προϊόν αγνής αγάπης και έγνοιας για το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή ενός πατέρα. Ο αγώνας ενός πατέρα που μεγαλώνει μόνος του ένα παιδί με ιδιαιτερότητες και οι υπεράνθρωπες προσπάθειες που κάνει να το βρει, όταν εκείνο απογοητευμένο, φεύγει μακριά και καταλήγει στη φυλακή. Τι κι αν ο πατέρας και ο γιος είναι ψάρια και η φυλακή μια γυάλα σε οδοντιατρείο...
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ!!!
Σχολιάστε