Τόλης Βοσκόπουλος: «Εγώ είμαι ο κύριος Βοσκόπουλος»
Γράφει ο Κώστας Προβατάς
Έτσι απάντησε κάποτε ο αείμνηστος «Πρίγκιπας» του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, σε επίμονες ερωτήσεις δημοσιογράφου που αφορούσαν σε θέματα προσωπικού ξεκαθαρίσματος με τρίτους, χωρίς άλλες λεπτομέρειες. Δε μας αφορούν άλλωστε, δεν είναι εκεί το αλατοπίπερο της λεζάντας «Τόλης Βοσκόπουλος».
Φυσικά πρόκειται για λεζάντα, το όνομά του φιγουράρει μέσα κι έξω από τα κέντρα για πάνω από 50 χρόνια! Στα μαγαζιά που τραγούδησε γράφτηκε ιστορία. Ο επιχειρηματίας νυχτερινών κέντρων, Αργύρης Παπαργυρόπουλος, παρ' ότι τα τελευταία χρόνια δεν ήταν καλές οι σχέσεις τους, τον θεωρεί τον απόλυτο σταρ στο είδος αυτό της πίστας. Της κομψής πίστας, εκείνος που στο ντύσιμο δεν άφηνε τίποτε κάτω να πέσει. Ουσιαστικά, όπως είπε, ο Τόλης έφτιαξε σχολή, ό, τι είδαμε τις επόμενες δεκαετίες ήταν «Βοσκοπουλάκια».
Οι άνθρωποι που δούλεψε μαζί τους στα μαγαζιά έπιναν νερό στο όνομά του, ενώ οι ιστορίες συναδελφικότητας που τον συνοδεύουν – σε αυτή τη δουλειά – είναι με θετικό πρόσημο.
Κυρίαρχη αυτή που, όταν κανένας δεν ήθελε τον αποφυλακισθέντα Στράτο Διονυσίου, εκείνος τον επέβαλε στο κέντρο που τραγουδούσε και για «πάρτη» του έγραψε και το «Αποκοιμήθηκα». Ήταν εκεί, όταν ο Γιάννης Καλατζής έπαιρνε την κάτω βόλτα και έκατσε να του γράψει τραγούδια, λες και ο ίδιος δεν είχε να κοιτάξει εκείνη την εποχή και τη Μαρινέλλα αλλά και τον εαυτό του.
Το 1971 συνέθεσε το τραγούδι «Αδέλφια μου αλήτες πουλιά», το οποίο ερμήνευσε ο Γιάννης Βογιατζής και κέρδισε το Πρώτο Βραβείο στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια το ερμήνευσε κι ο ίδιος, για τις ανάγκες της ομώνυμης ταινίας που πρωταγωνίστησε. Μια ταινία που πούλησε πολύ, αλλά θορύβησε το κοινό που δεν μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει εύκολα το νόημα των «Παιδιών του Ήλιου». Με τον Βοσκόπουλο πρωταγωνιστούσε και η μετέπειτα σύζυγος του Μάνου Λοΐζου, η Δώρα Σιτζάνη.
Όπως έλεγε λοιπόν στον δημοσιογράφο παραπάνω, κράταγε το λόγο του επειδή ήταν από την Κοκκινιά, ήταν κι αρσενικό, μεγαλωμένος στα Λεμονάδικα. Βαριές «αντρικές» κουβέντες με σημασία τότε, βαριές «καταγωγές». Και μάλιστα οι γυναίκες δεν του λείψανε, μην το ξεχνάμε. Στέλλα Στρατηγού, Δούκισσα, Μαρινέλλα, μέχρι το βαρύ πυροβολικό της εποχής, τη Ζωή Λάσκαρη, την «Ξανθή Αγαπημένη Παναγιά», για την οποία έγραψε το ομώνυμο τραγούδι και το ερμήνευσε ο ίδιος στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1972.
Κάπου αργότερα, ξετυλίχτηκε ένα άλλο κουβάρι αγάπης και μίσους, με την τρίτη στη σειρά σύζυγό του, την Τζούλια Παπαδημητρίου. Κουβάρι, που ο μίτος του έφτανε σε ένα παιδί, τη Χαρά, που λίγες μόνο μέρες προτού φύγει από τη ζωή έμαθε ότι δεν είναι παιδί του. Στο φινάλε του, ήταν ο έρωτας μιας άλλης πανέμορφης και πολυτάλαντης γυναίκας, της Κερκυραίας Άντζελας Γκερέκου, με την οποία απέκτησε τελικά και το μοναδικό του παιδί, τη Μαρία. Και ο Τόλης κάθε χρόνο το Πάσχα, ήταν η ατραξιόν της Κέρκυρας, όταν πέταγε τον «μπότη» του (πιθάρι γεμάτο με νερό, έθιμο του νησιού) από τα κεντρικά παράθυρα της Πλατείας Λιστόν.
Οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν με το όνομά του το χειρότερο να γίνονταν χρυσοί. Και χρυσοί τα προηγούμενα χρόνια ήταν τα 100.000 κομμάτια, όχι κάτι ψιλά. Το 1962 ξεκίνησε με ένα τραγούδι του Λυκούργου Μαρκέα, το «Βήμα βήμα».
Από τότε κυκλοφόρησαν ορισμένα 45άρια, σπάνια αρκετά σήμερα, στα οποία τραγούδησε με την Ρία Κούρτη, την Καίτη Γκρέυ και κυρίως τη Δούκισσα. Αυτά τα τραγούδια με τη Δούκισσα, μαζεύτηκαν στον καταπληκτικό δίσκο «Αναμνήσεις» του 1968-69. Τραγούδια, όπως η «Αρεβωνιάρα», η «Μελαγχολία», «Θέλω τα Ώπα μου», «Του χωρισμού η ώρα». Τραγούδησε και με την Μπέμπα Διαμαντοπούλου στο δισκάκι που ήταν η «Αγωνία» του Ζαμπέτα και του Βασιλειάδη το 1968, που έφτασε να πουλήσει τότε 300.000 κομμάτια. Και οι δεκαετίες του '70 και του '80 ήταν το «Κάτι άλλο, ασύγκριτο, μεγάλο», όπως είχε τραγουδήσει κι ο ίδιος.
Η απαρίθμηση των δίσκων και των επιτυχιών του είναι τεράστια!
Ένα «Ατέλειωτο ερωτικό ταξίδι», όπως είχε τραγουδήσει. Ένας Πρίγκιπας «Ανεπανάληπτος» που ναι, θα μείνει για όλους μας έτσι χαραγμένος. Γιατί… «Ας είμαστε ρεαλισταί», οι «Αναμνήσεις» για τόσες «Στιγμές Αγάπης» που μας χάρισε, πάντα θα «Είναι το κάτι που μένει». Δεν έχει σημασία η στιγμή, «Μέρα Νύχτα παντού», δεν υπάρχει «Η σωστή απάντηση» αλλά «Μπορεί» να ταξιδεύει μέσα από τα τραγούδια του. «Στης ζωής μου τις στράτες», έχω τραγουδήσει κι έχω χορέψει πολύ Βοσκόπουλο, είτε «Σαν της γαρδένιας τον ανθό» ή γιατί κάποια «Μάτια Φεγγάρια» ήταν «Όλη η Αλήθεια» μου, κάποια «Εκείνη». Ακόμα κι όταν με έσφιγγαν μέσα μου «Ατέλειωτα γιατί», ακόμα κι όταν σιγοψιθύριζα «Καρδιά μου Μόνη». «Τότε» που η στιγμή πρόσταζε «Τραγούδα Θεατρίνε» και κοίτα «Το φεγγάρι Πάνω Θε μου».
Και δεν έχουν τελειωμό οι «Αναμνήσεις» που πάντα θα «ξαναγυρίζουνε», για τον μοναδικό Τόλη (ένας είναι και θα είναι) που έφυγε από κοντά μας την 19η Ιουλίου 2021, μια μόνο εβδομάδα πριν κλείσει τα 81 του χρόνια, την 26η Ιουλίου.
Ο «συνθέτης» Τόλης Βοσκόπουλος, όπως είχε αποκαλύψει στον Νίκο Χατζηνικολάου πριν καμιά 20αριά χρόνια, έχει γράψει ορισμένα από τα καλύτερα ελληνικά διαχρονικά τραγούδια.
Και έλεγε χαρακτηριστικά: «Συμβουλή μου είναι στους συνθέτες να μην ψάχνουν το σουξεδάκι, αλλά να βγάζουν την ψυχή τους, τότε είναι η δημιουργία αγάπη, τότε γίνεται παιδί σου». Βέβαια μιλούσε ο συνθέτης του «Πριν χαθεί το όνειρό μας», του «Μπορεί», του «Αποκοιμήθηκα», «Ξανθή αγαπημένη Παναγιά», «Αδέλφια μου αλήτες πουλιά», «Εκείνη» κ.λ.π. κ.λ.π. Και συμπλήρωσε ότι δεν είναι ο συνθέτης που αποτυπώνει στα τραγούδια του βιώματα, μια δήλωση που έκανε αίσθηση, δεδομένης της ευαισθησίας των επιτυχιών αυτών που μένουν διαχρονικές.
Από τη βιογραφία του Χρήστου Νικολόπουλου (Κ. Μπαλαχούτης):
«Του χρόνου τα γυρίσματα τα φέραν έτσι ώστε το 1998 ο Τόλης Βοσκόπουλος να μου ζητήσει να γράψω τα τραγούδια της θεατρικής μουσικοχορευτικής παράστασης «Ήρθες σαν όνειρο» που ανέβηκε στο Θέατρο Ακροπόλ σε σκηνοθεσία του Ανδρέα Βουτσινά. Εκεί ο Τόλης είχε στο πλευρό τη σύντροφό του, Άντζελα Γκερέκου, τον τελευταίο μεγάλο έρωτα της πολυτάραχης ζωής του. Αυτός ο άνθρωπος όταν βρεθεί στη σκηνή αποκτά μια πρωτόγνωρη λάμψη. Θαρρείς πως το σανίδι, το πατάρι είναι το σπίτι του. Εκεί μεταμορφώνεται… Νομίζεις πως είναι ένας γίγαντας, ένα πλάσμα από άλλον πλανήτη, που ξέρει να μαγεύει το κοινό όσο λίγοι. Και ερμηνευτικά όμως ο Βοσκόπουλος δημιούργησε τη δική του σχολή. Διαθέτει προσωπικό ύφος και τρόπο έκφρασης. Ερμηνεύει την κάθε λέξη με μια απαράμιλλη θεατρικότητα. Δεν είναι εύκολο να συνεργαστείς με καλλιτέχνες που έχουν συγκεκριμένη ταυτότητα. Πρέπει να υπηρετήσεις τον κώδικά τους, να σεβαστείς τους κανόνες της συγκεκριμένης παράστασης και παράλληλα να μην προδώσεις και το δικό σου χαρακτήρα. Να πας κοντά του αλλά να έρθει κι εκείνος σιμά σε σένα».
Να σημειώσουμε λοιπόν ότι όσα μαρτυρά εδώ ο Χρήστος Νικολόπουλος, αφορούν σε έναν άνθρωπο που έπαιξε σε πάνω από 50 ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, έχει γράψει μεγάλες επιτυχίες και έχει ερμηνεύσει έναν «ων ουκ έστιν αριθμός» σπουδαίων αγαπημένων τραγουδιών.
Ο Γιώργος Νταλάρας έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό:
«Ήταν ο τελευταίος της παλιάς γενιάς του ελαφρολαϊκού. Άνθρωπος με ιδιαίτερο ταμπεραμέντο στην προσωπική και στην καλλιτεχνική του ζωή. Ο κόσμος τον αγάπησε πολύ και εκείνος τους το ανταπέδωσε, τους διασκέδασε και τους ψυχαγώγησε για πάρα πολλά χρόνια, πράγμα που δεν είναι καθόλου εύκολο.
Με τις χαρακτηριστικές ιδιαίτερες ερμηνείες του σφράγισε τα τραγούδια του κι έκανε ολόκληρη σχολή, τη σχολή Βοσκόπουλου στο τραγούδι. Καλός, γενναιόδωρος σαν χαρακτήρας, καλός συνεργάτης. Έχει σημασία να θυμόμαστε ότι ξεκίνησε σαν μουσικός και έγραψε και μερικά πολύ ωραία τραγούδια. Έζησε μια γεμάτη ζωή και έδωσε χαρά και αγάπη».
Σχολιάστε