Γιάννης Πουλόπουλος - Ένας δρόμος «Μύθος»
Γράφει ο Κώστας Προβατάς
Στις 29 Ιουνίου του 1941 έμελλε να γεννηθεί ο ερμηνευτής - μύθος Γιάννης Πουλόπουλος στην Καρδαμύλη Μεσσηνίας.
Κι ως μύθος είχε αποφασίσει νωρίτερα από το κανονικό αναμενόμενο να αποχωρήσει από τα δρώμενα ενός σπουδαίου "Δρόμου" και περάσαν πολλά χρόνια από την απόφαση αυτή, πάνω από 20, αφού ήταν το 1999 που αποφάσισε να ολοκληρώσει μια σπουδαία καριέρα από εκεί που την ξεκίνησε, από την Lyra.
Η υποσημείωση είναι σημαντική, αφού ακόμα και μετά από τόσα χρόνια απουσίας, η είδηση της απώλειάς του τον Αύγουστο του 2020 έγινε βασική στην επικαιρότητα. Ο Γιάννης Πουλόπουλος έμεινε ανεξίτηλα στη συνείδηση του κόσμου, όσων τον έζησαν και όσων τον έμαθαν αργότερα, όλοι κατόπιν συνθηκών. Και οι συνθήκες είναι ότι οι πρώτοι τραγούδησαν μαζί του και τον λάτρεψαν κι εκείνον και τα τραγούδια που μπήκαν στα σπίτια τους, οι επόμενοι έμαθαν από επανεκτελέσεις, από κέντρα διασκέδασης που ακόμα θα συμπεριλάβουν στο πρόγραμμά τους τραγούδια σαν το "Γειτονάκι μου" του Λίνου Κόκοτου, "Θα πιω απόψε το φεγγάρι" ή το "Μέθυσ' απόψε το κορίτσι μου", το διασκευασμένο "Αγάπα με", αλλά και το μοναδικό "Φίλε, έλα απόψε που πονάω", έναν ύμνο στην αντρική φιλία. Ένας τόσο ερωτικός, τόσο λαϊκός, τόσο ρεμπέτης και τόσο πολιτικά ή ποιητικά ερμηνευτής, αποδίδοντας το ίδιο καλά Θεοδωράκη, Κουγιουμτζή, Κόκοτο, Λόρκα, Καρυωτάκη ή και Σπανό. Ωστόσο, η στενή συνεργασία και η μεγάλη επιτυχία του με τον Μίμη Πλέσσα τού έδωσε -μαζί με άλλα «φιντάνια» της εποχής, σαν την Ρένα Κουμιώτη- τον τίτλο «πλεσσόπουλο». Και στο σύνολο του ρεπερτορίου του -αν και χρονολογικά πολύ νωρίς στην καριέρα του- περιλαμβάνει Μπαγιαντέρα, Τσιτσάνη και Μητσάκη.
Η απαρίθμηση της καριέρας του είναι γνωστή κι αγαπημένη, για πολλούς επόμενους έγινε επίσης γνωστή όπως περιγράψαμε, υπήρξε όμως και στιχουργός και συνθέτης αλλά και ποιητής. Ένας άνθρωπος του μόχθου αλλά και λίγο ποδοσφαιριστής (!), δούλευε σε οικοδομές κυρίως, αλλά είχε και το σαράκι.
Το έψαχνε με το τραγούδι, ζητώντας ακροάσεις από την Columbia. Κατάφερε να μπει στο στούντιο, να τραγουδήσει και να εγγράψει το "Κορμί μου πονεμένο" του φίλου του Μπάμπη Δαλιάνη, αλλά το αγόρασε ο Καζαντζίδης, αν και αποσύρθηκε τελικά από την Columbia, σαν αποτυχημένο. Το τραγούδι με τη φωνή του Πουλόπουλου δεν κυκλοφορεί και μένει ως δείγμα στην Columbia.
Ένας επιπλέον λόγος ήταν ότι ο Πουλόπουλος ακόμα ήταν ανήλικος και απαγορευόταν να εκδοθεί δίσκος με το αναγραφόμενο τραγούδι.
Το δεύτερο -και επίσημο- τραγούδι ήταν ένα συρτοτσιφτετέλι του ρεμπέτη Πάνου Πετσά (που τον πίστεψε πολύ) με τίτλο "Δωσ' μου την καρδιά μου πίσω" και κυκλοφορεί σε 45άρι. Και ήρθε η ώρα να του πει ο Θεοδωράκης: "Εσένα θα σε κάνω τραγουδιστή", μετά από μια σειρά ακροάσεων νέων τραγουδιστών, όπου ουσιαστικά πρώτευσε. Στην περίφημη θεατρική επιτυχία του 1963 "Η γειτονιά των Αγγέλων" του Ιάκωβου Καμπανέλλη, τραγουδάει το "Στρώσε το στρώμα σου για δυο", το "Δόξα τω Θεώ" και το "Ψωμί είναι στο τραπέζι", που επιπλέον τα ηχογραφεί στην Columbia.
Από την οποία φεύγει, αφού δεν τον ήθελε εκεί ο αστέρας της εποχής, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Ευτυχώς θα έλεγε κάποιος, αφού στη Lyra γνωρίζει μεγάλη επιτυχία, μέχρι και το 1975 που κυκλοφόρησαν τα "12 Ρεμπέτικα". Μεγάλες στιγμές η συνεργασία του με τον Πλέσσα και τον Παπαδόπουλο στον "Δρόμο" το 1969, την απόλυτη δισκογραφική επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού με 3.000.000 πωλήσεις μέχρι και σήμερα, αλλά και οι ερμηνείες του σε "ένα σωρό" ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, οι οποίες ήταν μεγάλες επιτυχίες. Ξεκίνημα με την ταινία μιούζικαλ «Οι θαλασσιές οι χάντρες» (1966) αλλά και το «Οι στιγματισμένοι» (1966). Ακολούθησαν οι ταινίες: «Κάτι κουρασμένα παλικάρια» (1967), «Μια κυρία στα μπουζούκια» (1968), «Ο ψεύτης» (1968), «Γοργόνες και μάγκες» (1968), «Ο μικρός δραπέτης» (1968), «Η Παριζιάνα» (1969), «Η ωραία του κουρέα» (1969), «Η θεία μου η χίπισσα» (1970) κ.ά.
Αν κανείς ψάξει να βρει στην καριέρα του Πουλόπουλου, θα βρει κάποιες στιγμές μοναδικές. Ερμήνευσε δισκογραφικά το πρώτο τραγούδι του ποιητή Φώντα Λάδη, το «Καράβια αλήτες», σε μουσική Μάνου Λοΐζου (πρώτη εκτέλεση στην ταινία «Μπετόβεν και μπουζούκι» από την Κλειώ Δενάρδου). Ερμήνευσε χωρίς δισκογραφία ιστορικά τραγούδια, όπως το «Ακορντεόν» του Λοΐζου που στα 1966 θα το τραγουδήσει σε πρώτη εκτέλεση, στην ταινία μικρού μήκους «Αθήνα, πόλη χαμόγελο», σε σκηνοθεσία του Λάμπρου Λιαρόπουλου για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Άλλο σπουδαίο τραγούδι που ερμήνευσε χωρίς δισκογραφικό αποτύπωμα ήταν τα «Δειλινά» του Γιώργου Ζαμπέτα.
Είχε τις δικές του συνθέσεις και στιχουργικές στιγμές, με κυρίαρχη, κατά την εκτίμησή μας, το «Θα 'θελα να 'χα μια αγάπη μόνο».
Τότε είναι η εποχή που συνεργάζεται με τον Γιάννη Σπανό, με φόντο το Νέο Κύμα. Συμμετέχει στην «Ανθολογία» αλλά και στην «Ανθολογία Β'», ερμηνεύοντας αριστουργηματικά το "Παιδί μου ώρα σου καλή" σε ποίηση Γεώργιου Βιζυηνού), με τον Δήμο Μούτση ("Το κορίτσι μου στ' άστρα"), με τον Κυριάκο Σφέτσα και με τον Νίκο Μαμαγκάκη ("Άνθη" και "Πέτρινα λουλούδια", σε στίχους Βασίλη Βασιλικού).
Το 1998, κυκλοφορεί σε cd η ζωντανή του εμφάνιση στην Πύλη Αξιού –πρόκειται για την μόνη του δισκογραφική δουλειά με περιεχόμενο από εμφάνισή του-, η οποία γνώρισε μεγάλη επιτυχία και αποτελεί και την τελευταία του. Το 1999 κυκλοφορεί ο δίσκος με τίτλο «Στα Όνειρά Μου Περπατώ», με τον οποίο αποφασίζει να απομακρυνθεί από τα μουσικά δρώμενα. Και κάπως έτσι, από «Το χαρτί και το μολύβι» (Γιάννης Σπανός – Τασούλα Θωμαϊδου), δεν υπήρξε έκτοτε καινούργια δουλειά του Γιάννη Πουλόπουλου.
Με υψηλή πίστη στην αξία της ερμηνείας στα τραγούδια, αλλά στη διαδικασία της νυχτερινής ζωής που ευτελιζόταν αργά αλλά σταθερά, σταμάτησε και έμεινε κοντά στην οικογένειά του. Ταλαιπωρήθηκε από ένα γλαύκωμα στα μάτια, που λες και το τραγούδι των Σπανού-Παπαδόπουλου που ερμήνευσε "Τα μάτια σου τα μελαγχολικά" γράφτηκε γι' αυτόν, αφού η εικόνα του όντως έδειχνε μια μελαγχολία στα μάτια του. Και ομολογουμένως, αυτή του η περηφάνια για την Ελλάδα που κυνηγήθηκε την εποχή της χούντας, ακόμα και η προσωπική του απόφαση να διακόψει την καριέρα του τόσο νωρίς, καταγράφονται σε ένα ακόμα σπουδαίο τραγούδι που όλη η Ελλάδα αγάπησε με τη φωνή του, το "Πάμε για ύπνο Κατερίνα, πάμε να αλλάξουμε ζωή". Τραγούδι για το οποίο κυνηγήθηκε κι ο ίδιος στην επταετία, αφού θεωρήθηκε αντιστασιακό και απεικόνισε την ζωή πολλών εκείνη την εποχή, ήταν όντως "ξεσηκωτικό". Κι όμως, όπως έχει αποκαλύψει ο Γιώργος Κατσαρός, ο συνθέτης των στίχων του Πυθαγόρα, η περίφημη Κατερίνα ήταν μια κοπέλα στην παρέα τους που πήγαινε για ύπνο νωρίς από άποψη, αποφεύγοντας τα ραντεβού που της ζητούσαν.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος, στην ευδόκιμη δεκαετία των επιτυχιών του, συνεργάστηκε και με τον Γιώργο Ζαμπέτα και θα κλείσουμε με ένα σπουδαίο τραγούδι της συνεργασίας αυτής. Το "Αυτοί που μένουν κι αυτοί που φεύγουν" του Αλέκου του Καγιαντά, είτε να μας θυμίσει ότι εμείς που είμαστε ακόμα εδώ υπολειπόμαστε μιας μεγάλης μορφής ή ακόμα για αυτούς που φεύγουν και αποφάσισαν τη ζωή τους να τη ζήσουν όπως εκείνοι αποφάσισαν, αλλά πάντα ήταν αγαπητοί και αγαπημένοι.
Σχολιάστε