Ρεπορτάζ

Τι μάθαμε για εσάς!

Λυδία Σέρβου:«Ο μουσικοσυνθέτης Δήμος Μούτσης είναι ο άνθρωπος που σακάτεψε την ψυχή μου, πριν καν συμπληρώσω τα 15 χρόνια»

Σε μία συγκλονιστική αποκάλυψη προβαίνει η Λυδία Σέρβου στο φύλλο της Πέμπτης 4 Φεβρουαρίου στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ", δηλώνοντας το όνομα του συνθέτη που στα 15 της χρόνια της επιτέθηκε σεξουαλικά και στιγμάτισε τη ζωή της.

Αναφέρει, λοιπόν, χαρακτηριστικά η ερμηνεύτρια:

"Ο άνθρωπος που σακάτεψε την ψυχή μου, πριν καν συμπληρώσω τα 15 χρόνια είναι ο μουσικοσυνθέτης Δήμος Μούτσης. Και το λέω γιατί πρέπει να διευκρινίσω ρητά ότι δεν είναι άλλοι εμπνευσμένοι και καταξιωμένοι συνθέτες, όπως ο Ξαρχάκος και ο Μαρκόπουλος, τα ονόματα των οποίων κακώς αναμείχθηκαν από κάποιους.... Είναι σπουδαίοι συνθέτες αλλά και άνθρωποι, τους εκτιμώ και η ίδια απεριόριστα, αλλά και η Ελλάδα ολόκληρη και ο κόσμος και πάντα στις μουσικές μου παραστάσεις ερμηνεύω τραγούδια τους".

Η αφορμή δόθηκε, όπως λέει η Λυδία, από την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου:

"... ξύπνησαν έντονα μέσα μου οι μνήμες...οι καταγγελίες που έγιναν από τις ηθοποιούς και γενικά τις τελευταίες μέρες, με όλες αυτές τις καταθέσεις ψυχής που άκουσα, ήταν σαν να το ξαναζούσα από την αρχή. Πνίγηκα".

Ως προς την επαγγελματική της πορεία η τραγουδίστρια υπογραμμίζει:

"Φοβόμουν να πάω σε ακροάσεις και σε όποιες και αν πήγα, από το συμβάν αυτό και μετά, συνοδευόμουν πάντα από τον πατέρα μου ή από κάποιον φίλο μου. Έχασα πολλά τρένα ευκαιριών που πέρασαν από μπροστά μου και θα με είχαν ίσως οδηγήσει αλλού. Παρέμεινα επί χρόνια σε συνεργασίες που δεν ήταν πάντα η επιλογή μου, απλώς και μόνο επειδή ένιωθα προστατευμένη στο περιβάλλον τους κι επειδή φοβόμουν ένα παραπάνω βήμα. Και να σκεφτείτε ότι, τις περισσότερες φορές, εγώ μπαίνω μπροστά και δημιουργώ τις συνθήκες για μια παράσταση, μια συναυλία, ένα τραγούδι... Νιώθω ευλογημένη που 25 χρόνια που βρίσκομαι επαγγελματικά στον χώρο του τραγουδιού δεν έτυχε να τον συναντήσω και δεν ήρθα ποτέ σε καμία συνεργασία μου αντιμέτωπη με το έργο του, ώστε να χρειαστεί να απολογηθώ σε κάποιον συνάδελφό μου για την άρνησή μου τότε να τον τραγουδήσω".

Για την κοινωνία του σήμερα η Λυδία σχολιάζει:

"Η κοινωνία είναι πλέον ώριμη να δεχτεί, να κατανοήσει και να καταδικάσει αυτές τις καταστάσεις. Ήρθε η ώρα να ακουστεί η αλήθεια. Να ανοίξουν τα στόματα και να μιλήσουν όσο πιο δυνατά γίνεται. Τώρα είναι η ώρα. Τώρα που λόγω της πανδημίας είναι κλειστοί όλοι οι χώροι του Πολιτισμού. Τώρα που όλοι είμαστε ίσοι. Τώρα που κανείς δεν έχει εξουσία. Και κάθε φορά που κάποιος θα σκεφτεί να ικανοποιήσει τα κόμπλεξ του, τις ανώμαλες ορέξεις του, ιδίως σε παιδιά ή την κακοποιητική του συμπεριφορά, ας το ξανασκεφτεί πλέον. Και, όταν με το καλό ξεπεράσουμε την πανδημία και ανοίξουν οι χώροι του πολιτισμού, όπως ανέφερε σωστά και μια συνάδελφός μου, ας συστηθούμε όλοι από την αρχή".

Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον η ερμηνεύτρια λέει:

" Επειδή από τη φύση μου είμαι θετικός άνθρωπος, θα μου επιτρέψετε να μοιραστώ μαζί σας το πιο συγκινητικό μήνυμα που έλαβα από ένα κορίτσι 14 χρόνων της Μήλου, που μου έγραψε: "ανυπομονώ να έρθεις στο νησί για μια μεγάλη αγκαλιά, που την αξίζεις...". Γι' αυτό και μόνο το μήνυμα αξίζει όλο αυτό που γίνεται σήμερα.

...Είμαστε πολλοί και είμαστε όλοι μαζί.... Το τραύμα είναι βαθύ και δεν ξέρω αν ποτέ θα επουλωθεί εντελώς. Αλλά σίγουρα η μουσική και ιδιαίτερα το τραγούδι, είναι για 'μένα το μόνο γιατρικό".

Θυμίζουμε ότι η αρχή της αποκάλυψης του συγκεκριμένου περιστατικού είχε γίνει από ανάρτηση της ερμηνεύτριας στην προσωπική σελίδα της στο facebook, όπου ανέφερε:

Και ΕΓΩ ΘΥΜΑΜΑΙ τι φορούσα τη μέρα που ΣΑΚΑΤΕΨΕΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ!

Ήταν Φεβρουάριος του 1992 όταν ο πατέρας μου, εφημέριος στην Αγία Μαρινα στο Θησείο τότε, ήρθε σπίτι και μου ανακοίνωσε με χαρά πως γνώρισε έναν συνθέτη - μεγάλο όνομα με τεράστιες επιτυχίες και συνεργασίες- ο οποίος ήθελε να κάνει μια συναυλια στο Αρχαιολογικό χώρο που βρίσκεται πίσω από τον Ιερό Ναό. Ο πατέρας μου λοιπόν γνωρίζοντας την αγαπη μου για τη μουσική και ιδιαίτερα για το τραγούδι, αφού από πολύ μικρή ηλικία είχα δηλώσει ότι θα ασχοληθώ με τον συγκεκριμένο χώρο, ζήτησε από τον μεγαλοσυνθέτη να με ακούσει και να μας πει την γνώμη του. Ο συνθέτης δέχτηκε με μεγάλη χαρά και έδωσε το τηλέφωνο του ( σημ. δεν είχαμε κινητά τότε) για να του τηλεφωνήσω και να κανονίσουμε ραντεβού όπως και έγινε!

Ήμουν δεν ήμουν 15 χρόνων λοιπόν και ξεκινησα για την οδό Πόντου, πίσω από την Μιχαλακοπούλου για το πολυπόθητο ραντεβού χωρίς να ξέρω τι με περιμένει. Χτύπησα το κουδούνι και μπήκα σε ένα σπίτι από εκείνα τα παλιά, με τα κάγκελα στα παράθυρα...! Με υποδέχθηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο και μόλις μπήκα μέσα κλείδωσε την πόρτα. Αμέσως αντέδρασα... «γιατί κλειδώσατε ρώτησα;;»... «από συνήθεια μου λέει... πάντα κλειδώνω». Χαμπάρι εγώ τον πίστεψα. Ανεβαίνουμε σε ένα χώρο σαν σαλόνι με πολλά καβαλέτα, μπογιές, παρτιτούρες, ένα πιανο, ένα βιολι, μια κιθαρα. Χάρηκα εγώ.. σκεφτόμουν τι ωραιααα! Με ρωτάει... «θέλεις ένα τσάι;;; Έναν χυμό;;;» «Ένα ποτήρι νερό σας παρακαλώ του είπα». Έφυγε και πήγε να φέρει υποτίθεται το νερό... και εδώ ξεκινάει το μαρτύριο. Γύρισε ολόγυμνος και άρχισε να με κυνηγάει μέσα στο σαλόνι θέλοντας να ικανοποιήσει τις ορέξεις του. Άρχισα να φωνάζω, να τον παρακαλώ να με αφήσει να φύγω, να του λέω να σεβαστεί τον πατέρα μου αλλά εκείνος ατάραχος συνέχιζε να με κυνηγάει γύρω από την τραπεζαρία και να μου λέει «όσο και να φωνάζεις δεν θα σε ακούσει κανείς». Το αποτέλεσμα; Να κατσω σε μια άκρη του σαλονιού κουβαριασμένη και να κλαίω και αυτός στην άλλη άκρη, μπροστά σε έναν καθρέφτη αφού αυτό ικανοποιήθηκε, γύρισε με απίστευτο θράσος και μου είπε... « τώρα έλα να μου τραγουδήσεις γιατί χρωστάω μιαν απάντηση στον πατέρα σου». Δεν ξέρω που βρήκα τη δύναμη και το κουράγιο και συνέχισα να τον παρακαλώ να ξεκλειδώσει την πόρτα για να φύγω χωρίς βέβαια να τραγουδήσω. Κάποια στιγμή- ούτε ξέρω πόση ώρα μετά- ξεκλείδωσε αφού βέβαια πρώτα με είχε ξεφτιλίσει ότι είμαι μια άχρηστη, χαζή και χωρίς μυαλό κοπελίτσα που δεν πρόκειται να κανω τίποτα στη ζωή μου. Γιατί μου είπε «αν μου καθόσουν απόψε, αύριο το πρωί θα σου έκανα συμβόλαιο με τη warnermusic». Και βεβαίως κατάφερε να με φοβίσει με χίλιους δυο τρόπους ώστε να μην πω τίποτα σε κανέναν για πολλά χρόνια.

Από τη μια ήταν ο πατέρας μου, ιερέας, τι να πάω να του πω;;; Ότι ο άνθρωπος που εμπιστεύθηκες και με έστειλες να με ακούσει, προσπάθησε να με βιάσει; Φοβόμουν... για την υγεία του, για το πως θα το πάρει, για το αν θα με πιστέψει! ...από την άλλη πήγαινα σχολείο στην «ελληνική παιδεία», ακόμα χειρότερα... σε ποιον να μιλήσω και να με πιστέψει.

Θυμάμαι ότι μπήκα σε ένα ταξί κλαίγοντας και του είπα να με αφήσει στο Μαρούσι ώστε να περπατήσω από το Μαρούσι μέχρι την Πευκη για να καταφέρω να βρω μια δικαιολογία να πω στους γονείς μου. Και βρήκα... «είχε παρά πολύ κρύο αυτό το σπίτι και δεν κατάφερα να τραγουδήσω». Αυτό ήταν αρκετό!

Από τότε η ψυχή μου δεν ήταν ποτέ ίδια! Και ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω μέσα σε αυτό τον χώρο, χωρίς να χρειάζομαι δεκανίκια και χωρίς να θέλω επιβεβαίωση από κανέναν για το αν αξίζω ή όχι! ΑΞΙΖΩ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΩ ΕΓΩ και αυτό μου φτάνει! Και έδωσα υπόσχεση ότι δεν θα τραγουδήσω ποτέ δικά του τραγούδια και ας είναι εξαιρετικος δημιουργός και ας έχει συνεργαστεί με τους καλύτερους στιχουργούς, κάτι που έχω κρατήσει 25 χρόνια τώρα που τραγουδάω επαγγελματικά! Και υποσχέθηκα επίσης ότι πάντα θα είμαι δίπλα στους μαθητές μου και θα τους κρατώ το χέρι για να μην βρεθεί ποτέ ένα τέτοιο κτήνος να τους ρημάξει την δική τους ψυχή!

Και εγώ θυμάμαι τι φορούσα εκείνη τη μέρα... και τα πέταξα τα ρούχα... αλλά τις μνήμες δεν μπόρεσα ποτέ να τις πετάξω! Γιατί οι μνήμες είναι που πονάνε!

Δεν λέω το όνομα του επειδή σήμερα είναι 82 χρόνων και αν του συμβεί κάτι με το να δημοσιοποιήσω το ονομά του δεν ξέρω αν μπορώ να το διαχειριστώ!

ΜΙΛΗΣΤΕ... δεν έχει ώρα! Τώρα είναι η ώρα!

Να θυμάστε τους στίχους του Νίκου Γκάτσου

...και μέσα από βροχή κι ανεμοζάλη... το ΦΩΣ μου ακολουθώ κι όπου με βγάλει!!...

    Μοιραστείτε το άρθρο:

    Σχολιάστε

    ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

    Το Κανάλι Ένα γιορτάζει….ραδιοφωνικά την Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου

    Με ένα ολοήμερο έκτακτο πρόγραμμα γεμάτο πολιτισμό, μουσική και σπουδαίους προσκεκλημένους γιορτάζει το Κανάλι Ένα 90,4 ...

    Συνέχεια

    ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΡΩΜΕΝΑ- «Aφιέρωμα στον Μάνο Αχαλινωτόπουλο»

    Αφιερωμένο στον Μάνο Αχαλινωτόπουλο θα είναι το επεισόδιο της εκπομπής ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΡΩΜΕΝΑ την Τρίτη 16...

    Συνέχεια

    O Mίκης Θεοδωράκης για το θάνατο του Αντώνη Καλογιάννη

    Συγκινητικό και ανθρώπινο το μήνυμα του Μίκη Θεοδωράκη, μετά την είδηση του θανάτου του Αντώνη...

    Συνέχεια

    Πέθανε ο Αντώνης Καλογιάννης

    Σύμφωνα με ανάρτηση των οικείων του σε πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, ο Αντώνης Καλογιάννης έφυγε από τη ζωή.  ...

    Συνέχεια

    «Ανέφαλα κι αγρίμια»- To νέο βιβλίο της στιχουργού, Μαρίας Παπαδάκη

    «Ανέφαλα κι αγρίμια» έχει τίτλο το νέο βιβλίο της στιχουργού και συγγραφέως, Μαρίας Παπαδάκη. Μία...

    Συνέχεια

    Πέθανε ο «άρχων της Columbia»,Τάκης Λαμπρόπουλος

    Σε ηλικία 91 ετών έφυγε από τη ζωή την Πέμπτη 28 Ιανουαρίου ο θρύλος της ελληνικής δισκογραφίας, Τάκης Λαμπρόπουλος...

    Συνέχεια

    «Στα Τραγούδια Λέμε Ναι» στην ΕΡΤ1- Αφιέρωμα στον Χρήστο Λεοντή

    Tον μεγάλο συνθέτη, Χρήστο Λεοντή, φιλοξενεί η εκπομπή "Στα Τραγούδια Λέμε ΝΑΙ" με τη...

    Συνέχεια

    Αποζημίωση ειδικού σκοπού για καλλιτέχνες

    Πώς εντάσσονται στα μέτρα στήριξης οι επαγγελματίες της Τέχνης και του Πολιτισμού για την περίοδο Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 2020. Υποβολή μονομερών...

    Συνέχεια

    Κάτοχος του Βραβείου «Forty Under 40» ο λαουτίστας Βασίλης Κώστας

    Με το τιμητικό Βραβείο «Forty Under 40» τιμήθηκε ο διεθνής λαουτίστας, Βασίλης Κώστας. Στην...

    Συνέχεια