Ο Σταμάτης και τα αηδόνια του σε ένα Μανιφέστο Αγάπης στο Άλσος

Γράφει η Μίνα Μαύρου

Φωτογραφίες: Θάνος Λαϊνάς

Δε μας πήραν και τα χρόνια

εδώ τραγουδάν τ' αηδόνια

τα αηδονάκια του χειμώνα

Αγκαλιά στην πολυθρόνα

τρεις λαλούν και δυο χορεύουν

και τ' αηδόνια του χειμώνα

της αγάπης το φαγάκι μαγειρεύουν

… και κάπως έτσι έβαλε το χαριτωμένο πτηνό στην αφίσα, μελοποίησε και θεατροποίησε τους στίχους του, έφτιαξε το τρέιλερ… και μας υποδέχεται από την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου και κάθε Κυριακή στην ανθοστόλιστη σάλα του Άλσους…

Δεν είναι μόνος, ποτέ δεν είναι μόνος! Έχει παρέα διαλεχτή!

Χρήστο Γεροντίδη, Κώστα Μπουγιώτη, Γιώργο Στιβανάκη και τη μοναδική γυναίκα του σχήματος- Πένυ Ξενάκη-, μαζί με μια ορχήστρα εξαιρετίκουε, όπως του αρέσει να λέει!

Εκεί… κατά τις 8.30 το βράδυ ανοίγει η πόρτα της αίθουσας και μπαίνουν όλοι μαζί μέσα… μπουλουκωτά και δημοκρατικά! Με μπρίο, νάζι, κέφι! Απαστράπτοντες, απαξάπαντες…!

«Αν δε σου δώσει η μάνα σου σαράντα ομολογίες,

θ' ανέβω εγώ στο σπίτι σου να κάμω φασαρίες,

ντούρου, ντούρου, ντούρου, ντούρου

θα καεί η Κουμουντούρου!....»

-"Να το και το Μανιφέστο, με τις προγραμματικές δηλώσεις", μουρμουράς εντός σου, μη βιάζεσαι όμως, έσο παρατηρητικός! Η τοποθέτηση της ορχήστρας άλλα μαρτυρεί…

Στο κέντρο – στα πλήκτρα, φωνή, θεατρικά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους, ο Κραουνάκης, αριστερά του το έτερον πιάνο, το κοντραμπάσο και το βιολοντσέλο, δεξιά του τα μπουζούκια, τα λαούτα και το βιολί. Σαν να κάνουν αντιφωνία και διφωνία ταυτόχρονα τα "αλώνια με τα σαλόνια", οι "comme il faut" αστοί με το "λαουτζίκο", που θα έλεγε και ο Ψαθάς. Και έπειτα… πάντα τα τραγούδια εκεί, για να μας θυμίζουν την ουσία και την αιτία των πραγμάτων.

Όλοι τους συνεπείς, ακαριαίοι, αιφνιδιαστικοί!

Χρήστος Γεροντίδης, με τη γήινη και συνάμμα υπόγεια φωνή του, να αγγίζει τα ακροδάχτυλα της ψυχής...

Κώστας Μπουγιώτης… Μέγα ταλέντο! Θεατρικός, βαθειά λυρικός αλλά και αινιγματικός!

Ποτέ δεν τους ξεχνώ αυτούς του δύο σε εκείνο το άχαστο "Duende" στο Θέατρο Τέχνης… πόση ψυχή, ευαισθησία και αλήθεια μας είχαν δώσει… και ευτυχώς εξακολουθούν.

Ο brillante και αιλουροειδής Γιώργος Στιβανάκης, με το μεσογειακό ταμπεραμέντο, τη μεγάλη γκάμα φωνής, από χρόνια συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης του Κραουνακικού ιδεώδους, με την αέρινη κίνηση… (μα να μην κουράζεται ποτέ;;;).

Η "μάνα του λόχου" – έτσι την έλεγε πάντα ο Σπανός- Πένυ Ξενάκη, πλήρως ενσωματωμένη στην υπόλοιπη ομάδα, με αυτό το από πάντα ιδιαίτερο γρέζι φωνής, με την αρμονία στην κίνηση και την αλήθεια στο βλέμμα. Πολύτιμη!

Η ορχήστρα ισοζυγισμένη και ισοκρατημένη σε κάθε τραγούδι και οργανικό κομμάτι, συνδέει ευρηματικά το σήμερα με το χθες, το αύριο με το τώρα…

Ο Δημήτρης Ανδρεάδης σε πιάνο, κίμπορντ και έξυπνες ενορχηστρώσεις, ο Νίκος Κατσίκης σε μπουζούκι και ισπανικό λαούτο, ο Κοσμάς Κοκκόλης σε κιθάρα, μπουζούκι αλλά και τραγούδι (μας τα λέει λαϊκά και μας ξεσηκώνει, να ξέρετε!), ο Λάμπρος Παπανικολάου σε κοντραμπάσο, ο Θεολόγος Παπανικολάου σε βιολί και τραγούδι (την ώρα που θα τραγουδήσει με τα μικρότερα του ημιτονίου γυρίσματά του "Το φεγγάρι κάνει βόλτα", "Έξω βρέχει πώς να φύγω", "Βασιλικός θα γίνω" σίγουρα θα εκστασιαστείτε!) και ο Γιώργος Ταμιωλάκης σε βιολοντσέλο.

Τραγούδια αγαπημένα του Σταμάτη από δισκογραφία και ταινίες, τραγούδια παραδοσιακά κάπως αλλιώς ιδωμένα, όμως τόσο ευρηματικά ειπωμένα, τραγούδια της μεγάλης οθόνης εκείνης της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου... κάπου μέσα στους στίχους και στις άτακτες νότες της παρτιτούρας, θα διακρίνετε τον εαυτό σας, να μεγαλώνει, να κάνει λάθη, να ωριμάζει, να είναι ευγνώμων!... Γελιέστε, αν νομίζετε πως θα σας τα αποκαλύψω...

Το μπουζούκι σε αντιφωνία με το βιολοντσέλο, το λαούτο με τα πλήκτρα, το βιολί με το κοντραμπάσο…. Ούτως ειπείν... αρμονία, αντιστοιχίσεις, μελωδίες που γεννούν ιστορίες, σχέσεις, υποσχέσεις, το αύριο…

Μέσα σε αυτό το αύριο, ο Σταμάτης, τυλιγμένος στο ποντικί του φλισάκι, θα ανοίξει πρωί πρωί τα παράθυρα του σπιτιού του, θα θυμιάσει, θα ευχαριστήσει τους αγίους στα εικονίσματα του τοίχου του και θα αρχίσει να γράφει τις πρώτες διαδικτυακές καλημέρες, τα χρόνια πολλά στους εορτάζοντες, το κομμάτι από το Απολυτίκιο της ημέρας, πάντα με το βλέμμα ψηλά… στο ύψος του Duende, με ευχαριστίες στον Κουν, νοσταλγία στη Βάνου για εκείνο το κυριακάτικο τραπέζι που δεν έγινε ποτέ, με χαρά για τη βράβευση του Παντελή Μπουκάλα, με σιχτίρισμα για τα δεινά που τραβάει τούτη η χώρα και με ένα καυτό δάκρυ για το κόκκινο μπαλόνι που ακολουθεί εδώ και δύο χρόνια ένα βουβό τρένο...

Λίγο αργότερα θα αρχίσει το διάβασμα και το τελείωμα στις μουσικές που έχει αναλάβει για το θέατρο, τον κινηματογράφο και ό,τι άλλο εκείνος ξέρει και ακόμα δε μας έχει πει…

Ώσπου θα περάσουν οι μέρες και θα ξαναεμφανιστεί με τα αηδόνια του στη σκηνή του Άλσους, εκεί κατά τις 8.30 το βράδυ πάλι, γιατί αυτή η πόλη έχει ανάγκη από αηδόνια, ειδικά μέσα στο χειμώνα… διότι, παραφράζοντας τους στίχους του, εγώ έχω να πω: