Η ζωή του φωτογράφου εν καιρώ πανδημίας
Γράφει η Μίνα Μαύρου
Οι του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ τούς γνωρίζουμε χρόνια πια...
Είναι οι άνθρωποι της λεπτομέρειας, εκείνοι που καταφέρνουν να αιχμαλωτίζουν ακαριαία τη στιγμή και κυριολεκτικά να σε αποστομώνουν... Γιατί, ενώ εσύ γράφεις αρειμανίως για στίχους ποιητικούς και μη, για ερμηνείες, για σωστά τοποθετημένα ντο και παρολίγον ακριβή λα, ξαφνικά σου εμφανίζουν μία λήψη από τη φωτογραφική τους κάμερα και συνειδητοποιείς τα γιατί και τα πώς σε κλάσματα δευτερολέπτου, γιατί πάνω απ' όλα η εικόνα είναι η Τέχνη που μιλά κατευθείαν στην ψυχή!
Οι φωτογράφοι, Αγγελική Παπαϊωάννου και Γιώργος Σπανός, μάς καταθέτουν τη δική τους εμπειρία σε αυτό το πρωτόγνωρο σκηνικό της πανδημίας, κάνοντας λόγο για τα νέα δεδομένα που αντίκρισαν αλλά και για την επόμενη μέρα, εκείνην που θα μπορούμε να ταξιδέψουμε και να σιγοτραγουδήσουμε σε γεμάτους από χαμόγελα και κόσμο συναυλιακούς χώρους!
Αγγελική Παπαϊωάννου
Η περιπέτεια ενός νεαρού ταξιδιώτη ήταν ένα από τα τελευταία κλικ, πριν κλείσουν τα θέατρα και ξεσπάσει ο εφιάλτης του κορωνοϊού.
Λίγες μέρες αφού ξεκίνησε ο πρώτος εγκλεισμός, το πορτραίτο του λατρεμένου ποιητή Γιώργου Μαρκόπουλου στην είσοδο του σπιτιού του από απόσταση για τη συνέντευξη που έδωσε στον Αντώνη Μποσκοϊτη ήταν η πρώτη… καραντινάτη φωτογραφία!
Κάπως έτσι, πέρασε όλη αυτή η περίοδος, με λιγοστές λήψεις, υπό συνθήκες και προϋποθέσεις, χωρίς καλλιτεχνικά δρώμενα, αλλά με συμμετοχές σε όμορφες δουλειές που ετοίμαζαν, εκμεταλλευόμενοι και εκείνοι την απουσία της διασκέδασης.
Δύσκολο για ένα φωτογράφο να αφήσει τη φωτογραφική μηχανή του! Ένας τεράστιος κόσμος από εικόνες, γεμάτος χρώματα, αντιθέσεις, ομορφιές, ανθρώπους και πόσα ακόμα (!!!), είναι εκεί, για να γράψεις με μια εικόνα, τις δικές σου χίλιες λέξεις σε μια στιγμή!
Αγαπώ πολύ τα ταξίδια και πολύ θα ήθελα οι πρώτες μου φωτογραφίες να είναι σε κάποιο όμορφο μέρος. Έτσι τουλάχιστον σκεφτόμουν όλον αυτόν τον καιρό!
Βέβαια αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο, είναι τα καλλιτεχνικό δρώμενα, που όμως ελπίζω σύντομα να ξεκινήσουν!
Παρολα αυτά, το πρώτο κλικ, στην μετά καραντίνας εποχή, είχα την τιμή και την χαρά να είναι ο Γιώργος Νταλάρας, στη συνέντευξη που έδωσε στον Μποσκοΐτη.
Εύχομαι πραγματικά να μην ξανάρθει κάτι παρόμοιο ποτέ, μα ποτέ στο μέλλον της ανθρωπότητας! Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει η απομόνωση και η έλλειψη του αγγίγματος, της επαφής, της επικοινωνίας, ακόμη και της δουλειάς του! Καλή μας αντάμωση με υγεία και χαμόγελο!
Γιώργος Σπανός
Ήταν Φεβρουάριος του 2020, όταν ο κορωνοϊός μάς χτύπησε την πόρτα. Από το στόμα όλων μας, καθώς βρισκόμασταν, για τα τελευταία γυρίσματα - φωτογραφίσεις, ακούγονταν φράσεις όπως, "Λίγους μήνες θα κρατήσει, υπομονή", "Το Καλοκαιράκι εδώ θα είμαστε". Πού να ξέραμε τότε ότι ο κορωνοϊός είναι ένας παράγοντας που ήρθε, για να μείνει και να αλλάξει για πάντα (;) την εξίσωση της ζωής, της δουλειάς, της διασκέδασής μας...
Καθώς η πανδημία εξαπλωνόταν σε παγκόσμιο επίπεδο, άρχισαν να φτάνουν στα αυτιά μου οι πρώτες ακυρώσεις. Κατα κύριο λόγο αφορούσαν σε φωτογραφίσεις παραγωγών στο εξωτερικό και συνεχίστηκαν στις προγραμματισμένες συναυλίες εντός Ελλάδος. Οι τηλεφωνικές συζητήσεις με φίλους μουσικούς και συνεργάτες παραγωγούς ήταν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, σε μια προσπάθεια να βάλουμε στο κάδρο την επόμενη μέρα και να οργανώσουμε ένα πλάνο μέσα στο οποίο θα συνεχίζαμε να παράγουμε τέχνη μέσα στην καραντίνα. Κάπου εκεί ήταν που το μυαλό έτρεξε πίσω στην τελευταία φωτογραφία της προ-Covid εποχής η οποία είχε αποκτήσει πλέον ιστορικό χαρακτήρα. Αυτή η φωτογραφία με έβαζε στη θέση του θεατή και όχι του φωτογράφου. Του θεατή ο οποίος νοσταλγεί μουσικές στιγμές. Ο χρόνος επανόδου τους θα ήταν άγνωστος.
Soul Of Epirus - Η Ψυχή της Ηπείρου (Πετρολούκας Χαλκιάς - Βασίλης Κώστας)15 Φεβρουαρίου 2020 Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός.
Ο κορωνοϊός είχε "προσβάλλει" και το κλείστρο της φωτογραφικής μου μηχανής, με αποτέλεσμα να με εμποδίζει να κάνω αυτό που αγαπώ, να κάνω εικόνα τη μουσική και τον παλμό που αυτή προκαλεί στο κοινό. Για αρκετό καιρό η κάμερά μου, στεκόταν υπομονετικά, ως άλλη Πηνελόπη, περιμένοντας τη στιγμή που το κλείστρο της θα χτυπήσει και πάλι ρυθμικά σαν την καρδιά ενός χαρούμενου μικρού παιδιού. Τότε και καθώς η Άνοιξη, με μια δόση ειρωνίας, με προσκαλούσε να βγω έξω και να την απαθανατίσω, ξεκίνησαν δειλά οι πρώτες φωτογραφικές βόλτες στην πόλη της Αθήνας, η οποία ήταν σκεπασμένη με το πέπλο της πανδημίας. Αναμφίβολα αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι το Πάσχα του 2020 και συγκεκριμένα την Ανάσταση. Ανέβηκα στην ταράτσα του σπιτιού μου, σκοπεύοντας με τον φακό μου την Αθήνα. Μόλις οι δείκτες του ρολογιού έδειξαν, δώδεκα και ένα λεπτό, ο ήχος του κλείστρου της μηχανής μου άρχισε να συνοδεύει εκείνο των βεγγαλικών. Οι στιγμές πάγωναν, καταγράφοντας μια στιγμή της πόλης που ήταν σαν ένας μεγάλος αναστεναγμός ανακούφισης, μέσα στη δύσπνοια που προκαλούσαν τα σκληρά μέτρα και μας κρατούσαν στα σπίτια μας και μακριά από όσους αγαπάμε. Μήνυμα ψυχικής Ανάστασης.
19 Απριλίου 2020 "Πάσχα 2020"
Η ζωή του φωτογράφου εν καιρώ πανδημίας σίγουρα είναι διαφορετική, όμως πάντα η τέχνη ζει και αναπνέει μέσα μας. Κάπως έτσι δειλά - δειλά άρχισαν να στήνονται οι πρώτες παραγωγές και τα πρώτα γυρίσματα, σύμφωνα με τις νέες συνθήκες. Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, αρχαιολογικοί χώροι και θέατρα σε όλη την Ελλάδα αποτέλεσαν το φόντο του συναυλιακού καλοκαιριού. Νέα δεδομένα, περιορισμένη πληρότητα, καθήμενο κοινό, μάσκες και η μυρωδιά του αντισηπτικού στον αέρα, δεν εμπόδισαν τη μουσική να μιλήσει στις ψυχές των θεατών αλλά και τη δική μου. Πλέον οι φωτογραφίες έμελλε να απεικονίζουν τη συναυλία αλλά και την τήρηση των μέτρων. Όλα αυτά μέχρι να "χτυπήσει" και η επόμενη καραντίνα. Ακόμα και τότε όμως που ο χειμώνας φάνταζε δύσκολος και απροσπέλαστος, γεννήθηκαν νέες ιδέες φίλων μουσικών. Σκοπός τους ήταν η διατήρηση της επαφής με το κοινό, μέσω των Social Media, αλλά κυρίως η δημιουργία νέων ακουσμάτων και εικόνων, μέσα απο μουσικά βίντεο και φωτογραφίσεις. Έτσι λοιπόν, οι παρέες που δημιουργήσαμε κατάφεραν να κατεβάσουν τις μάσκες που εμπόδιζαν το νου να αναπνεύσει και παράλληλα να παράξουν όμορφο μουσικό και οπτικό υλικό που χάριζε και συνεχίζει να χαρίζει ταξίδια στις ψυχές του κοινού.
Ελεονώρα Ζουγανέλη στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων(20 Σεπτεμβρίου 2020)
Όταν όλα αυτά τελειώσουν, θα έχουμε αλλάξει ως ανθρωπότητα. Στόχος κάθε αλλαγής είναι να συμβαίνει προς το καλύτερο. Έτσι και αυτή τη φορά, ελπίζω όλη αυτή η νέα συνθήκη της πανδημίας, να αλλάξει θετικά τον καθένα από εμάς. Να μάθουμε να αγαπάμε αληθινά τους ανθρώπους που μας κάνουν ευτυχισμένους και να εκτιμάμε πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα. Εύχομαι και ελπίζω η πρώτη φωτογραφία που θα βγάλω στην μετά-Covid εποχή να είναι ένα κατάμεστο Ηρώδειο, με το κοινό χωρίς μάσκες, και, κάπου εκεί ανάμεσά τους, αγαπημένα μου πρόσωπα. Όλοι μαζί σαν θάλασσα να με παρασύρουν στο κύμα των επόμενων καρέ. Γιατί όπως λέει και ο Ναζίμ Χικμέτ: «Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει...».
Ηρώδειο 2017"Όλα σε θυμίζουν..." Αφιέρωμα στον Μανώλη Ρασούλη
Σχολιάστε